Bir Mucize Yeter (TAMAMLANDI!)

1.BÖLÜM: BİR MUCİZE YETER

Hayat her zaman herkese adil olmazmış. Her şey bir masaldan ibaret değil hayat hiç tahmin ettiğin gibi güzel değilmiş,

Hayat ağzına elmas kaşıklarla önüne bir şeyler sermiyormuş, düşe kalka dizlerin yara bere içinde kalbin paramparça duyguların körelmiş bir yolda ilerlemeyi vadediyor sana, bir nevi savaş oyunu gibi

ilk level sana kolay ama zor olanı, kimi elini kıpırdatmadan geçerken bazıları canlarını hiçe sayarak her seferinde deniyor o leveli geçmeyi, her leveli atladıkça yeni levellere geçiyorsun. Bu leveller bir öncekinden daha zor daha acımasız oluyor ama sen her şeye inat hırs yapıp o savaşı kazanmayı ve o oyundan başarı ile çıkmak istiyorsun.

En sonunda en zor levele geliyorsun ne kadar uğraşsan da olmuyor bu level o kadar zor ki pes ettin edeceksin sabrının bitmesine ramak kalıyor.

Oyunu ilk gün ki gibi hevesli  oynamadığını fark ediyorsun ama insanoğlu başarıdan güç alır ya sen de o misal inat ediyorsun zevk almasanda o savaştan başarıyla çıkmayı kendine görev ediniyorsun ama bilmiyorsun ki bu oyunun da bir süresi var.

Canın giderek azalıyor, sen her kaybedişinde birer birer düşüyor canın, artık gücün bitiyor ve ölmene oyunun tekrar başa dönmesine çok az bir zamanın kalıyor, artık tam pes etmiş bırakıyorken sana oyun bir enerji içeceği veriyor canlarını yenileyeceğini ama oyundan pes etmemeni istiyor senden,

en başta kendinden emin olamıyorsun ya içtiğim halde geçemezsem hem oyun en başa döner hemde bu zamana kadar kazandığım şeyler giderse korkusu sarıyor seni,

sonra bir cesaret güveniyorsun ona ve içiyorsun o içeceği öyle hırsla öyle dikkatli oynuyorsun ki eskiden yaptığın o hataları artık yapmayarak o leveli geçiyorsun. Diğer levellerde hala zorlanmaya devam etsende artık pes etmemeyi korkmamayı öğreniyorsun.

Her şey bitti derken seni kurtaracak son bir umut olduğunu biliyorsun, hayatta öyle işte her şey tam bitti derken umudumuz tükenmiş, biz tükenmişken bir mucize oluveriyor ve sana bir umut bir şans eli uzatılıyor önüne iki yol, iki şans seçeneği sunuluyor.

Ya pes edip her şeyi en baştan yaşamak, ya da o eli tutup sonuna kadar mücadele edip o savaşı galibiyetle taçlandırmak...

     
                  ☁️☁️☁️☁️☁️☁️

"Rüya kızım baban bekliyor hadii!!"

Annem her zaman ki gibi okul için beni aşağı çağırıyordu. Bir kaza sonucu felç kalmış tekerlekli sandalyeye mahkum kalmıştım. Ne kadar acınası bi durum,benim gibi  yürümeyi seven, her yere yürüyerek koşa oynaya giden kızın bu duruma mahkum olması kadar acı bir durum yoktu.

"Yardım eder misin?"

Ablam sayesinde bir şekilde atlatmaya çalışıyordum bu durumu, bir insana mahkum yaşamak zorundaydım. Kendi kendime hiçbir işi yapamayan, beceremeyen bir insana, yorgun bir kıza dönüşmüştüm. Ablamın yardımları ile indim aşağı, babam kapıda araba ile bekliyordu. Bana gülümseyerek sarıldı.

"Bugün nasılmış benim güzel prensesim?" Yüzüne bile bakmadan "her zaman ki gibi değişen bir şey yok bacaklarını hissetmeyen bir kız nasılsa bende öyle hissediyorum." diyerek babamın kucağında ki yerimi aldım. Beni her sabah kucağına alarak bindirirdi arabaya.

Yirmi yaşındaki koca kız babasının kucağında yaşıyordu o olmadan arabaya binemiyordu. Bu bile beni kendimden soğutmaya yetecek bir sebebti.

Küçükken çok severdim babamın kucağında olmayı ama şuan kucağında olmam bana sadece kendime acımam gerektiğini düşündürmekten başka bir işe yaramıyordu.