"Bana açık ol. Ne düşünüyorsun? " kaşlarını çatıp bana baktı. Sadece omuz silkti.
"Bu dört duvar arasında olmasaydık bana vereceğin bir tavsiyeye ihtiyacım var." Geriye yaslandı. Gülümsedim."Tabi ki karşılıksız değil. Bende sana bir tavsiye vereceğim"
"Tamam. Hikayenin tamamını bilmediğim için ne kadar doğru bir tavsiye olur bilemem ama onu siktir et kızım. Ciddiyim. Eğer aşıksan unutmak zordur ama imkansız değil. Emin ol kendimden biliyorum. Suçlular..özellikle masum insanlara zarar veren insanlar. Asla düzelmezler. Şimdi senin tavsiyen nedir ?" Gözlerimi beyaz duvardaki tabloya çevirdim.
"Şu tablo. Bence onu değiştir" dediğim şeyle şaşkınca bana baktı.
"Bu bir tavsiye bile sayılmaz"
"Ne ? Tabi ki bir tavsiye. Psikologlar ve odalarına astıkları garip tablolar hastaların sadece sinirini bozuyor. Emim ol kendimden biliyorum" diye onu taklit ettiğimde ofladı. Bacağımı diğerinin üzerine attım.
"Bir gün sonra o eve girdim. Aslında o sadece bahçeye girmeme izin vermişti. Ben ise sadece bahçeyle kalamayacak kadar meraklıydım.
•••
Üzerimdeki kot bahçıvan pantolonunu son kez düzelttim. Gözlerim büyük bahçede gezindi ve bir pufa oturmuş kitap okuyan kişiyle göz göze geldim.
"Hey. Ben geldim. Yardıma" seslenmem üzerine kafasını kitaptan kaldırıp ön kapıda olmamı beklemediği için direk yana çevirdi. "Buradayım" göze göze geldik.
"Bugün senlik bir iş yok." Hadi ama bütün ödevlerimi sırf bugün ona yardım edebilmek için hızlıca yapmıştım. Hatta o kadar hızlı yazmıştım ki edebiyat ödevime büyük ihtimal tekrar göz gezdirmem gerekiyordu.
"Tamam sadece gelip otururum bende. Şu kapıyı açar mısın ?" Önce kitabına sonra bana baktı ve kitabını kenara koydu.
"Bunun için fazla üşengecim. Kapı baya uzakta maalesef. Eğer girebilirsen bir yolunu bul. O zaman bahçede takılmana izin verebilirim" göz devirdim. Kalkıp kapıyı açmaya üşeniyor ama oradan buraya bağırmaya asla üşenmiyor. Züppe. Bir kaç adım geriye gittim. Parmaklıklar yüksekti oradan atlayamazdım. Ön kapıdan ilerleyip duvar boyunca ilerledim. Yan tarafta garaj girişi vardı. Buradaki parmaklıklar daha geniş ve biraz daha kısa olsa da yine se atlayabileceğim gibi değildi. Zaten bir yerlere tırmanmak konusunda berbattım. Uzun demirlere yaklaşıp iki demir arasından içeri girmeyi denedim. Tanrım biraz daha kilo vermem gerek. Bir ayağımı bahçenin içine attım. Karnımı içime daha çok çektim ve yavaşça vücudumu öteki tarafa geçirdiğimde garajın önüne kapaklanmam kaçınılmazdı.
Yerden kalkarken ellerimi üzerime sildim ve garaja ilerledim. Ardı ardına 6 hayır 7 spor araba ve 3 tane de motor vardı. Vay be. Herif cidden baba parası yiyor olmalı. Daha fazla karıştırmak gibi olmasın diye garajdan çıkıp ön bahçeye ilerledim.
"Aslında daha kilolu duruyordun. Parmaklıklar arasından geçebileceğini sanmamıştım"
"Başka nereden girebilirdim ki ? "
"Sizin oradan arkaya geçseydin orada bir kapı vardı" dediğinde kendime küfürler ederek ona doğru ilerledim.
"Korku sık sık insanın içine girer,
yapacağı onurlu işleri engeller,
ürkütür karanlıkta kalmış bir hayvan gibi."
Kitabı gösterdiğinde bunun bir alınyı olduğunu anladım. Elindeki kitabı kapattı ve kucağına bıraktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LOVE WITH A CRIMINAL
Fiksi Remaja"Biliyorum. Biliyorum bu saçmalık. Belki çocukluk de, belki cahillik, salaklık, aptallık ya da herhangi bir şey de ama ben aşk demeyi tercih ediyorum. Biliyorum saçma ama güzel yanı da bu. Tabi ben o güzel yanını pek tadamadım. Bana yıktıklarını top...
