Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

7. Halloween.

De tijd vloog voorbij, er begonnen al overal pompoenen in de gangen te verschijnen, morgen was het Halloween. Hagrid had al zijn pompoenen uit zijn tuintje in de gangen gezet. Foppe de klopgeest zag deze dag al helemaal zitten en zweefde murmelend rond. Ik was zeker dat ik morgen zo ver mogelijk uit zijn buurt zou blijven. Hij mompelde iets over eerstejaars en harnassen. Ik liep naar het lokaal van gedaanteverwisselingen, de laatste les van de dag. Ik ging achteraan in het klaslokaal zitten, maar ik had niet het beste zich. Patty zat voor me, met Draco naast haar. Lachend keek ze rond zich en zag mij zitten, er verscheen een geniepige grijns rond haar gezicht en ik zou hem met veel plezier ervan slaan. Mijn hand gleed naar mijn toverstaf, maar ik trok hem snel terug, ik kon haar niet midden in een les gaan vervloeken. Flirterig streelde ze Draco's arm, snel wendde ik mijn blik af. Ik moest wel lachen toen ik zag dat Draco zijn arm wegtrok. Snel richtte ik mijn aandacht op Anderling, die vertelde hoe het mogelijk was om een faunaat te worden. Iemand die zichzelf kon transformeren in één dier. Je moest veel papieren invullen voor het ministerie, dat was het enige wat ik ervan onthield. Ik moest denken aan Wormstaart, die een illegale faunaat was. Het spectaculairste van de les was het moment dat Anderling zelf veranderde in een kat.

Die avond zat ik nog redelijk laat in de leerlingenkamer, ik las het recept van de toverdrank die ik aan het brouwen was. Ik merkte niet dat ik één van de enigste nog in de kamer zat, op een blonde jongen na. Draco kwam naast me zitten. 'Wat lees je?' vroeg hij. 'Iets voor mijn plan, ik hoop dat het zal lukken, dan zijn we eindelijk van die opdracht verlost.' zuchtte ik. 'Oh, dus je gaat geheimzinnig doen.' vroeg hij. Ik klapte mijn boek dicht en verstopte het achter mijn rug. 'Inderdaad.' zei ik en ik grijnsde, hij rolde met zijn ogen. 'Hoe is het met jouw plan?' vroeg ik. Maar hij grijnsde. 'Als jij niets zegt, dan ga ik ook niks zeggen, maar ik kan wel zeggen dat het goed loopt.' Ik glimlachte en rolde met mijn ogen. 'Maar ik wilde je wel iets vertellen.' zei hij geheimzinnig. Hij maakte me nieuwsgierig en ik boog me wat dichter naar hem toe. 'Wat?' Hij bleef me lachend aankijken, zijn lippen op elkaar gepersd. 'Wat?' zei ik zagend en ik sloeg speels tegen zijn schouder. Hij lachte, maar even later werd zijn gezicht weer serieus. 'Ik heb de verdwijnkast gevonden.' Mijn mond viel open, dat was iets wat we deze zomer hadden bedacht. Draco's vader had in de zomer een verdwijnkast gekocht, die nog steeds veilig bij Odius en Oorlof stond. We moesten alleen zijn broer nog vinden en dan konden we anderen het kasteel binnensmokkelen, maar nu was hij al gevonden. 'Waar staat hij dan?' riep ik te enthousiast uit. 'Stt, niet zo luid.' fluisterde Draco. 'Sorry'. Ik keek verwachtingsvol naar Draco. 'Ik zal het je morgen tonen, tijdens het feestmaal. Goed?' zei hij. Ik was zeer nieuwsgierig, maar ik begreep het wel. 'Goed.' 'Slaapwel.' zei Draco en hij wreef hard over mijn hoofd, waardoor mijn haar alle kanten opstond. Ik keek hem kwaad aan, maar hij lachte alleen en liep dan naar zijn slaapkamer. Gefrustreerd legde ik mijn haar weer goed.

De volgende dag ging tergend traag vooruit en eenmaal dat het feestmaal begon, had mijn nieuwsgierigheid een hoogtepunt bereikt. 'Hey, Claire.' hoorde ik een stem zeggen, ik draaide me om en zag een jongen met bruin haar staan. Louis. 'Hey.' zei ik kort. Ik was net op weg naar de zevende verdieping, waar ik had afgesproken met Draco. Waarom daar wist ik ook niet. 'Ik loop wel even mee naar de grote zaal.' zei Louis. Ik wilde net zeggen dat ik daar niet naartoe ging, maar Louis bleef maar door ratelen. 'Is de zaal anders bij halloween? Zullen we de geesten nog eens zien? Ik hoop dat er weer chocomousse zal zijn, die is echt overheerlijk.' En zo ging het verder, hij stelde verschillende vragen aan mij, maar ik kreeg geen tijd om te antwoorden. 'Louis.' zei ik zachtjes, hij bleef door ratelen. 'Louis!' riep ik ietsje luider. Hij keek me verbaasd aan. 'Ik ga niet naar de grote zaal.' zei ik snel. De teleurstelling droop van zijn gezicht. 'Waarom niet?' vroeg hij. 'Ik moet iets anders doen.' zei ik, mijn hoofd probeerde ondertussen een smoes te bedenken, maar ik kon op niks komen. 'Wat moet je doen dan?' Ik zuchtte. 'Dat kan ik niet vertellen.' zei ik. Met een pruillip keek hij me aan. 'Kan je niet eventjes mee voor halloween?' zei hij klagerig. 'Nee.' 'Eventjes.' 'Nee.' Hij begon op mijn zenuwen te werken. 'Alstublieft.' zei hij. Ik barstte uit. 'Nee, Louis, Ik kan niet mee, laat me met rust!' riep ik en had direct spijt van mijn woorden. Louis kreeg tranen in zijn ogen en liep weg. Ik zuchtte. Ik haatte mezelf.

Draco stond met dichtgeknepen ogen voor de muur, ik begreep niet wat hij aan het doen was. 'Draco?' vroeg ik aarzelend, ik wilde hem duidelijk maken dat hij er onnozel bijstond, maar hij snoerde me de mond. Schichtig keek ik om me heen om te zien of er niemand te zien was. Er was geen mens of geest te zien, zelf de kat van Vilder was nergens te bekennen. 'Draco?' vroeg ik nog eens, maar hij reageerde niet. Plots klonk er een luide kraak en Draco's ogen vlogen open, hij glimlachte triomfantelijk. 'Draco?' 'Kijk naar de muur!' beval hij en toen ik keek zag ik dat er een immense deur was verschenen. 'Bij Merlijns baard, maar hoe?' zei ik met mijn mond vol tanden. ' Dat is de kamer van hoge nood, hij verschijnt alleen als je hem nodig hebt.' Met open mond keek ik naar de deur, hoe was het mogelijk dat ik niet van het bestaan van deze kamer wist?

We liepen naar binnen en stonden in een reusachtige kamer, ik kon het einde ervan niet zien. Overal stonden er torens met spullen, van boeken tot schaakborden, zelf een collectie schedels. 'Kom.' zei Draco en snel volgde ik hem. Hij wist duidelijk waar hij naartoe moest. Na een tijdje kwamen we aan voor een grote, zwarte kast. De verdwijnkast. 'Werkt hij?' fluisterde ik, mijn stem klonk zwak. 'Nee, hij is kapot.' zei Draco en zijn stem weerklonk in de kamer. Wat een teleurstelling dat hij kapot is. Ik wees met mijn staf op de kast en zwiepte. 'Reparo.' Er gebeurde niets. 'Denk je nou echt dat het zo simpel was.' zei Draco kwetsend. Ik haalde mijn schouders op. 'Het was het proberen waard.' zei ik verdedigend. Draco legde zijn handen op het hout. 'Er zit veel magie in, dit kunnen we niet alleen repareren.' Ik fronste mijn wenkbrauwen, nadenkend voor een oplossing. 'In de kerstvakantie kunnen we het vragen aan je vader.' zei ik. 'Ik was eerder van plan om nog eens een bezoekje aan Odius en Oorlof te brengen.' zei Draco. Ik knikte. 'Dan ga ik mee.' Hij lachte bij het idee om samen op stap te gaan. Onverwachts sloeg hij zijn armen om me heen en knuffelde me. 'Bedankt.' zei hij. Verbaasd knuffelde ik hem terug. Mijn gezicht stond nog steeds verbaasd, toen hij zich losmaakte. Hij glimlachte toen hij het zag. 'Zeg nou niet dat je dat niet leuk vond.' zei Draco ijdel. Ik rolde met mijn ogen. 'Als je nou eens naar chocolade rook, dan zou het zo veel beter zijn, maar tjah, dat was een teleurstelling.' zei ik plagend. Hij rolde met zijn ogen. Samen liepen we weer naar buiten, misschien zouden we nog eventjes kunnen genieten van het feestmaal.

Ik liep door de gangen van het kasteel, Draco was al eerder vertrokken, het zou minder opvallen als we beiden op een ander moment de zaal zouden binnenkomen. Ik liep langs een harnas en toen ik passeerde sprong Foppe uit het harnas. Ik gilde en mijn hart begon sneller te slaan. Schaterlachend zweefde Foppe boven mijn hoofd. Ik vloekte op de klopgeest die alles veel te plezant vond. 'Dit vertel ik aan de bloederige baron, Foppe!' riep ik. 'Ik geloof je niet.' zei de klopgeest. 'Oh nee, hij is nochtans een goede vriend van mij hoor.' Ik hoopte dat mijn gebluf niet opviel. 'Ik geloof je niet.' Hij haalde een waterballon vanachter zijn rug. 'Waag het niet!' riep ik, maar ik hield al beschermend mijn handen boven mijn hoofd. 'Foppe!' bulderde een stem door de gang. De bloederige baron. Foppe slaakte een kreetje en vloog weg, de balon smeet hij neer op de grond. Even later kwam de bloederige baron naar me toe zweven, weer knikte hij. 'Mag ik de dame vergezellen naar de grote zaal?' vroeg de baron. Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar stemde toen toch in. Dit was mijn kans om mijn vragen te stellen.