Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

72. Wake up call.

Ik en Draco waren onafscheidbaar, we waren het beste koppel die er bestond. Mijn wereld draaide rond hem, ik had nog niet eens opgemerkt dat ondertussen de helft van mijn haar terug zwart was geworden. Het was midden maart ondertussen en iedereen was opgelucht dat ik hen nu niet meer terroriseerde. Ik had niemand bedreigd of gemarteld de laatste maand en ik voelde gewoon dat de leerlingen veel luchtiger rondliepen. Alsof er een last van hun schouders was gevallen. Het kon me niet schelen wat ze dachten, ik bleef aan Draco denken.

We zaten in elkaar gehaakt op een bank in de leerlingenkamer, genietend van elkaars aanwezigheid toen Merel binnenkwam. Ze haalde haar neus op bij het zien van ons en ik moest erdoor giechelen. 'Ik snap nog steeds niet wat er met jullie aan de hand is.' zei ze hoofdschuddend. 'Sneep wil jullie spreken trouwens.' Ik zuchtte en verstrengelde mijn hand met die van Draco. 'Moet dat echt?' klaagde ik. Merel keek me raar aan alsof ik een vreemde voor haar was. Ik wist dat mijn gedrag veranderd was, maar ik was toch gelukkig. Draco maakte me gelukkig en ik maakte hem gelukkig en meer hadden we niet nodig. De wereld om me heen kon me niks schelen. 'Ja, hij is het schoolhoofd.' zei Merel. Draco stond zuchtend recht en trok me met zich mee. 'We zullen moeten, schat.' Ik grijnsde bij zijn koosnaampje, terwijl Merel een walgend geluid maakte. Ik negeerde haar. Zuchtend stond Draco recht en hij liet zijn hand in de lucht zweven, klaar voor mij om hem te grijpen. Met een verliefde glimlach richting hem legde ik mijn hand in de zijne en hij hielp me recht. Onmiddellijk sloeg hij zijn arm rond mijn schouders, zoals hij vroeger zo vaak deed en we liepen samen naar buiten. We passeerden Korzel en Kwast toen we in de gangen liepen. 'Hallo.' zeiden ze beide, maar we negeerden hen. We waren te veel in elkaar opgegaan om hen zelf op te merken.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het kantoor van het schoolhoofd, Draco klopte op de deur. Terwijl we wachten op een sein om binnen te gaan, liet Draco zijn arm van mijn schouders glijden en hij nam mijn hand in de zijne. Zonder ook maar één keer het contact te verbreken. Zijn aanrakingen zetten me in vuur en vlam. 'Binnen.' zei de listige stem van Sneep. Ik haalde mijn schouders op en liep naar binnen, Draco op mijn hielen. Onze handen waren nog steeds in elkaar verstrengeld toen we voor het bureau van Sneep gingen staan, afkeurend keek hij ernaar. 'Aha, ik zie het al.' murmelde hij. 'Waarom moesten we komen?' vroeg Draco verveeld, ik deelde zijn gevoel. We gedroegen ons alsof we één persoon waren en ik smolt bij de gedachte. Sneep gromde zacht. 'Beseffen jullie dat jullie gedrag heel raar overkomt op de andere leerlingen? Jullie zijn heel erg veranderd.' zei hij. Wat was zijn probleem?! We waren gelukkig, daarmee moest niemand zich bemoeien. 'Wij doen wat we willen, niemand kan ons zeggen wat we moeten doen. Als ze ons raar vinden, laat hen dat dan denken. Wij doen wat ons gelukkig maakt.' zei ik met opgeheven kin, Draco kneep instemmend in mijn hand terwijl hij naar Sneep knikte. 'Dus het kan je ook niks schelen als ik je vader op de hoogte stel van zijn gedrag.' Iets brak in me, maar ik wist niet wat. Ik kon het niet plaatsen, dus ik kon niks anders dan gedesoriënteerd naar Sneep te kijken. Het was net alsof mijn lichaam wist dat ik bang moest zijn voor zijn zogenaamde dreiging, maar mijn hoofd kon niet meer volgen.

'Mijn vader?' stotterde ik. 'Mijn vader heeft hier niks mee te maken.' Ik probeerde mijn onrust te verbergen, of ja ik dacht dat ik toch ongerust moest zijn. Elke keer als ik alles op een rijtje wilde zetten, verscheen Draco's gezicht in mijn gedachten. Hij was het enige waaraan ik kon denken, iets dat ik totaal niet erg vond. Sneep keek me niet-begrijpend aan. 'Wat is er toch met jullie aan de hand? Zo ken ik jullie niet.' Hij zei dit meer tegen zichzelf dan tegen ons en verward stond hij recht. Sneep kwam nadenkend op ons afgelopen. 'Laat me in je ogen kijken.' zei hij toen hij naast ons stond. In plaats van te gehoorzamen keek ik naar beneden, Draco keek naar mij. 'Ik kan jullie evengoed straf geven als jullie niet luisteren. Kijk me aan.' blafte Sneep ons toe. We deden wat hij zei en Sneep boorde zijn blik in die van mij. Hij bestudeerde mijn ogen terwijl ik mijn weerspiegeling in zijn ogen zag. 'Dat is niet mogelijk.' murmelde hij. Zijn blik gleed naar de ogen van Draco en hij bestudeerde die ook. 'Wat is er niet mogelijk?' vroeg ik nieuwsgierig. Sneep stak zijn wijsvinger naar me uit, me tot stilte manend. Beledigd keek ik naar hem en zette dan een stap dichter bij Draco zodat ik tegen zijn zij kon aanleunen. Draco voelde zo natuurlijk. 'Waar stond het nu?' zei Sneep tegen zichzelf terwijl hij een kast vol met flacons bekeek. 'Aha.' zei hij triomfantelijk en hij haalde twee schaaltjes uit en een klein flesje.

'Spuug hierin.' beval hij, terwijl hij ons elk een schaaltje voorhield. 'Waarom?' vroeg Draco. 'Gewoon onderzoek. Ik ben verschillende methodes aan het uitproberen om vergiftiging op te sporen. Dit is tot nu toe het meest effectieve.' Verbaasd keek ik hem aan, mijn gedachten stopten bij het woord 'vergiftiging'. Zonder dat ik het besefte, spoog ik een klein beetje speeksel in het schaaltje. Draco volgde mijn voorbeeld. Sneep liep naar zijn werktafel met de twee schaaltjes in zijn handen. Hij zette ze neer naast het kleine flesje. Daarna nam hij het flesje vast en hij druppelde op elk schaaltje een beetje van de vloeistof. Hij wachtte even. Enkele seconden later steeg er een lichtroze wolk uit de twee schaaltjes en ik hapte naar adem. Ik had al veel magie gezien, maar dit was nieuw voor me. Draco trok me nog dichter tegen zich aan en ik klemde me aan hem vast, nerveus voor wat Sneep zou zeggen.

'Het spijt me om te zeggen, maar iemand heeft jullie vergiftigd.' zei Sneep. 'Vergiftigd met wat?' vroeg Draco terwijl hij mij stevig vasthield. Hij was mijn rots in de branding. Sneep wachtte een tijdje met het antwoord, alsof hij aan het overwegen was of hij het wel zou zeggen. 'Amortentia.' Het woord kwam uiteindelijk uit zijn mond en ik hoorde Draco boven me naar adem happen. Mijn hart stond enkele seconden stil en het brak dan een beetje. Amortentia... De liefdesdrank. Dat betekende dus dat wat ik nu voor Draco voelde, dat was enkel door een drankje. De amortentia die door mijn aderen stroomde probeerde dat idee weg te werken, maar nu ik wist dat het er was, trapte ik niet meer in zijn val. 'Bij jullie is het uitzonderlijk sterk, maar ik heb hier ergens een tegengif liggen.' zei hij. Hij liep terug naar zijn kast en haalde een minuut later een blauw flesje uit. Hij kwam op ons afgelopen met een lepel in zijn hand. Hij vulde de lepel en stak het naar me uit. Zonder twijfelen nam ik het vast en slikte het in. Mijn hoofd begon te branden, net als mijn keel. Ik begon luid te hoesten. Enkele seconden later begon Draco naast me ook te hoesten.

We waren beiden uitgehoest en alle gebeurtenissen van een maand geleden stroomden terug mijn gedachten binnen. Waar eerst liefde stroomde, stroomde nu haat. Ik stormde het kantoor uit met maar één gedachte; de griffoendors vinden die me dit aangedaan hadden.