Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

52. The hogwarts express.

Ik smeet mijn laatste boeken in mijn hutkoffer, daarna haalde ik de foto van Draco en mij van de muur en ik legde hem voorzichtig op een stapeltje kleren. De foto-ik hield de hand van foto-Draco vast en ze leunde tegen hem aan, haar gezicht was van steen, terwijl dat foto-Draco vrolijk glimlachte. 'Locomotor.' zei ik nadat ik de koffer had vergrendeld. Hij vloog de lucht in en ik liet hem voor mij de kamer uit zweven. Ik liet hem neerploffen onderaan de trap, naast die van Draco en stapte daarna de woonkamer binnen. Ik plofte neer naast Draco en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Onmiddellijk legde hij zijn arm om me heen. 'We moeten wachten tot mijn vader hier is, dan kunnen we vertrekken.' zei Draco. 'Oké, ergens ben ik wel blij dat we hier weg kunnen.' zei ik zacht, gelukkig waren we alleen in de kamer. Ik voelde hoe Draco een kus op mijn kruin drukte. 'Ik ook, maar alles zal veranderd zijn.' Ik kreeg de kriebels van zijn woorden, hij sprak de waarheid. Zweinstein zou volledig veranderd zijn en dat kwam allemaal door mijn vader. En ik wist dat er positieve veranderingen zouden zijn, maar ook negatieve...veel negatieve.

Geflankeerd door enkele dooddoeners liepen ik en de familie Malfidus het station van London binnen. Draco duwde een karretje vooruit, waarop onze koffers stonden. Hij had als een echte heer voorgesteld om ook de last van mijn koffer op zich te nemen. Glimlachend keek ik naar hem, ik kreeg direct een glimlach terug. Oh, wat hield ik van die jongen. We liepen richting de muur tussen sporen negen en tien. Ik haalde diep adem en liep op de muur af. In plaats van tegen de muur op te botsen, liep ik er dwars doorheen. Plots stond ik op het spoor negendriekwart, de rode zweinsteinexpres stond naast mij te ronken. Achter mij kwam de rest ook door de muur gewandeld. De mensen op het perron keken allemaal onze richting uit. Iedereen wist nu wie ik was door het artikel en angst verspreidde zich op de gezichten. Angst voor mij, maar ook voor de dooddoeners die achter mij liepen. Ik keek met een stalen gezicht terug. Hun angst bezorgde me de kriebels en terwijl we doorliepen, zetten ze allemaal enkele stappen achteruit, zodat we zonder problemen door konden lopen. Een van de dooddoeners, Vleeschhouwer, nam het karretje van Draco over en liep naar het uiteinde van de trein om ervoor te zorgen dat onze bagage de trein op zou komen. Ik nam Draco's hand vast en keek glimlachend naar Lucius en Narcissa. 'Bedankt dat ik bij jullie mocht logeren deze zomer.' Ook al waren ze soort van verplicht om mij te laten logeren, toch was ik hun nog steeds dankbaar. Narcissa glimlachte en trok me in een knuffel. 'Jij bent altijd welkom.' Ze liet me los en stopte een verloren haar achter mijn oor. 'Je bent als een dochter.' zei ze zacht, zodat de rest het niet kon horen. 'Bedankt.' fluisterde ik terug. Daarna richtte ik me tot Lucius, hij knikte beleefd naar me en ik glimlachte naar hem. Ik zette enkele stappen achteruit, zodat Draco afscheid kon nemen van zijn ouders. Even keek ik rond me heen en ik zag enkele leerlingen uit mijn jaar. Ze keken me smerig aan, met opgeheven kin keek ik neerbuigend terug. Dit jaar zou ik respect krijgen van hen, ik zou niet meer in de schaduwen leven.

Samen met Draco zocht ik een lege coupé, maar we werden verplicht om enkele tweedejaars weg te jagen uit hun coupé. Het was niet zo moeilijk, gewoon mijn gezicht was blijkbaar genoeg om hun de stuipen op het lijf te jagen. Zuchtend ging ik in de zetel zitten. Draco legde zijn hoofd op mijn schoot en keek me glimlachend aan. Ik streelde zachtjes over zijn haren. 'Ze zullen ons behandelen als een koning en koningin.' fluisterde Draco, zijn ogen waren gesloten. Een gemeen glimlachje verscheen rond mijn lippen. 'O, dat zullen ze zeker. Zelf Sneep heeft de macht niet om mij te commanderen.' zei ik. 'Hij is wel het schoolhoofd.' zei Draco met opgetrokken wenkbrauwen. 'Alsof dat me tegenhoudt.' Niet dat ik iets groots van plan was om te doen, maar als het nodig zou zijn, zou ik me niet aan de regels houden. En geen enkele leerkracht zou mij straf kunnen geven. Draco lachte en opende zijn ogen, die sprankelden van plezier. 'Jij bent echt fantastisch.' Ik voelde hoe het bloed naar mijn wangen steeg, verlegen keek ik op. 'Je bent schattig als je bloost.' zei Draco, terwijl hij recht ging zitten. Hij nam mijn gezicht tussen zijn handen en streelde zacht mijn huid met zijn duim. 'Ik hou van je.' zei hij. Mijn lichaam werd gevuld met liefde. 'Ik hou ook van jou.' Teder drukte hij zijn lippen op de mijne, smachtend kuste ik hem terug. Ik sloot genietend mijn ogen. Mijn handen lagen op zijn borstkas en ik voelde zijn hart kloppen.

Plots klopte er iemand op de deur, verward maakte ik me los van Draco en keek naar de deur. Merel stond ongemakkelijk erachter. Ook Draco draaide zich om en keek naar de bezoeker. Toen Merel de aandacht van ons beiden had, schoof ze de deur open. Ze lachte verontschuldigend. 'Uhm, sorry voor het storen, maar Draco ze hebben je nodig bij de klassenoudsten.' zei Merel. Draco knikte naar haar. 'Ik kom direct.' Merel sloot de deur weer en liep verder. Draco zocht naar iets in zijn zakken. Even later haalde hij zijn badge van klassenoudste tevoorschijn. Hij pinde het op zijn gewaad. Glimlachend zette ik de badge recht op zijn borstkas, ik streelde zijn haren naar achteren en drukte een zachte kus op zijn lippen. 'Ga.' ze ik. Hij drukte nog snel een kus op mijn voorhoofd. 'Ik ben zo snel mogelijk terug.' zei hij. Daarna liep hij de deur uit, triestig keek ik hem na. Waarna ik zuchtend uit het raam keek, ik dacht terug aan een jaar geleden. Toen had ik ook alleen in een coupé gezeten, totdat... Totdat Louis bij me was komen zitten. Met pijn in mijn hart dacht ik aan Louis, die waarschijnlijk niet naar zweinstein terug zou keren dit jaar. Als dreuzelskind zou hij niet meer geaccepteerd worden. Arme Louis, hij was zo enthousiast geweest om naar zweinstein te gaan en nu mocht hij niet eens gaan. Gepijnigd keek ik voor me uit, maar toen werd de deur weer opengeschoven. Verstoord keek ik naar de bezoeker en zag niemand minder dan Ginny Wemel en Marcel Lubbermans staan.

Gewaarschuwd nam ik mijn staf beet, maar ik haalde hem nog niet tevoorschijn. 'Wat moeten jullie?' vroeg ik de twee. 'Dus jij bent...jij bent de dochter van jeweetwel.' stamelde Marcel. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Eh ja, dat ben ik.' Waarom waren die twee hier? Begrepen ze dan niet dat het nu verstandiger was om mij met rust te laten? Ginny duwde Marcel aan de kant, ze keek me gemeen aan. 'We wilden gewoon even zeggen dat wij nooit aan jullie kant zullen staan.' Ik rolde met mijn ogen. 'Dacht je nou echt dat ik dat verwacht had?' Even uit het veld geslagen schrapte Ginny haar keel. 'Wij zullen nooit respect voor jouw tonen.' Ik zuchtte. 'Oh nee, wat is dat erg zeg.' Ik rolde nog eens met mijn ogen. 'Nog iets wat je me moest zeggen.' Mijn stem klonk ongeïnteresseerd. 'Ik wilde je gewoon waarschuwen, nu hebben jullie gewonnen, maar op een dag zal Harry jullie verslaan.' Ik lachte om haar woorden. 'Ha, Harry Potter, bedoel je die?' Ze knikte zachtjes. Lachend stond ik op, ik haalde mijn toverstaf tevoorschijn, de twee deinsden achteruit. Ik voelde mijn andere ik weer in me op komen. Duister liep ik naar hen toe. 'Waar is jullie heldhaftige Harry Potter nu? Hij is op de vlucht, op de vlucht voor mijn vader en zijn aanhangers. En jij denkt dat hij ons kan verslaan?' Ik lachte angstaanjagend. 'Een jongen van zeventien wil de duistere heer verslaan? Wel ik wens hem veel succes.' Mijn staf was maar enkele centimeters van Ginny verwijderd, toch bleef ze me dapper in de ogen kijken. 'Claire Vilijn. Jij bent echt zielig en je beseft het niet eens. Je volgt je vader blindelings. Ik zeg je een ding, kom eens uit de schaduw van je vader en begin je eigen verstand te gebruiken. Denk je nu echt dat jij het goede doet?' zei ze, waarna ze zich omdraaide en Marcel meetrok naar buiten. Haar woorden begonnen tot me door te dringen en het enige wat ik kon doen was voor me uit staren.