Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

47. The vacation starts.

Mijn vader kwam dichter naar me toe, hij spreidde zijn armen. 'Dat is goed nieuws, mijn kind.' zei hij, hij was maar een meter van mij verwijderd en het leek niet alsof hij ging stoppen. Plots sloeg hij zijn armen om me heen, hij trok me tegen zich aan in een ongemakkelijke omhelzing. Zijn hand klopte zachtjes op mijn rug. Verstijfd liet ik hem begaan, ik wist niet wat er gebeurde, ik had nooit gedacht dat ik ooit een knuffel ging krijgen van mijn vader. Na enkele seconden liet hij me los, hij lachte vrolijk. 'Dus Perkamentus is dood.' zei hij, ik knikte. Hij lachte kil. 'Prachtig.' Met een brede glimlach, klapte hij in zijn handen. 'En? Wie heeft het gedaan?' Mijn hart begon in mijn keel te kloppen, ik voelde de paniek in me opkomen. Ik zou maar eerlijk moeten zijn. 'Ik niet.' siste ik. 'En ook Draco niet.' De glimlach werd van zijn gezicht geveegd. 'Wie dan wel?' Ik klemde mijn kaken op elkaar, ik zag woede in zijn ogen. Mijn spieren spanden op, klaar om te vluchten. 'Sneep.' Zijn ogen werden spleetjes, even dacht ik dat hij nu razend zou worden. Wij hadden onze opdracht niet volbracht. Tranen sprongen in mijn ogen, hij kon nu ook niet trots op mij zijn. Direct greep hij mijn kin vast. 'Tranen zijn een teken van zwakte, dat heb ik je al verteld.' Snel knipperde ik met mijn ogen. 'Dat is beter.' zei hij, ik keek hem strak aan, mijn maag lag overhoop en ik wilde nog steeds huilen. Mijn vader hield zijn hoofd schuin en keek me dwingend aan. 'Ik ben niet kwaad op je dochter.' Opluchting vulde mijn hoofd, toch hield ik mijn gezicht strak. Als ik nu zou glimlachen, zou ik mijn angst tonen. Dat zou hij niet appreciëren. 'Ben je nog niet klaar om te doden?' zei hij zacht, hij liet bruusk mijn kin los en liep enkele stappen achteruit. Was ik klaar om te doden? Ik had wel op het punt gestaan om de doodsvloek uit te spreken. 'Ik ben klaar.' zei ik. Mijn vader keek me met gefronste wenkbrauwen aan. Ik wist dat ik het moest verduidelijken. 'Sneep duwde me aan de kant voordat ik de spreuk kon vervolledigen.' Mijn vader keek me raar aan, ik kon zijn blik niet plaatsen. 'Ik zal dan eens met Severus moeten spreken, ga nu maar.' Verward knipperde ik met mijn ogen, ik knikte snel voor mijn vader en verplichte toen mijn voeten om terug te keren. Zou mijn vader Sneep erg straffen?'

Ik liep de trap op naar mijn kamer, ik hoorde geluiden en gepraat vanuit de eetkamer komen. Ergens verlangde ik ernaar om Draco te zien, maar ik wilde de rest niet zien. Ik had rust nodig. Mijn kamer zag er nog net zo als dat ik hem had achtergelaten, wel lag er overal stof. Zuchtend liet ik mij neervallen op mijn bed, ik was moe. Fysiek en mentaal. Mijn hoofd zat vol met gevoelens en gedachten, maar ik was te moe om na te denken. Ik sloot mijn ogen en onmiddellijk viel ik in slaap.

Louis stond voor me, zijn gezicht stond vol met angst. 'Jij, jij...' zijn vinger wees naar mij. Ik vroeg me af wat er gebeurd was. Waarom was hij zo bang? We stonden in de grote zaal, alles zag er donkerder uit. De leerlingen waren aan het eten, maar de normaal zo rumoerige zaal was nu stil. Net alsof er iemand dood was, maar wacht... Perkamentus. Verward keek ik om me heen. 'Wat is er Louis?' zei ik zacht. 'Jij bent zijn dochter.' Hij wees naar iets achter mij, snel draaide ik me om. Mijn vader stond daar aan het hoofd van de leerlingenkamer. Hij lachte wreed, zijn lach galmde door de zaal. Hij was nu de heerser, hij zou de wereld overnemen. Iedereen was bang voor hem en daardoor ook voor mij. 

Met een ruk werd ik wakker, die droom was net een visioen. Het was wel soort van waar, alles zou nu veranderen. Mijn vader had nu vrij spel en ik wist dat het nu niet lang meer zou duren dat hij het ministerie van toverkunst zou aanvallen. Dat was het volgende grote onderdeel in zijn plan. Ik zat volledig bezweet rechtop in bed, mijn adem ging schrikbarend snel. 'Claire?' zei een stem zacht. Een stem die ik zo graag hoorde. Schichtig keek ik om me heen, op zoek naar de plaats vanwaar de stem kwam. Mijn ogen bleven rusten op een stoel tegen de muur en op diegene die erop zat. 'Draco, ik...' zei ik, ik had geen kracht in mijn stem. Onmiddellijk stond Draco op en hij kwam naar me toe gelopen. Ik stak mijn hand naar hem uit, ik wilde hem aanraken. Hij was nu mijn enigste troost. Het enige goede in mijn leven. Zijn vingers gleden over mijn handpalm. Ze gleden verder over mijn arm. Ik greep zijn pols vast en trok hem dichter. Snel sloeg ik de dekens open zodat hij naast me kon komen liggen. Zijn warmte overspoelde me en ik lag met mijn gezicht naar hem toe. Hij veegde mijn haren uit mijn gezicht. 'De opdracht is gelukt.' fluisterde hij, waarna hij glimlachte. Ik kon niks anders dan ook glimlachen. Hij kuste zachtjes mijn neus waardoor ik moest giechelen. Het lukte hem weer, hij liet me normaal voelen en hij liet me mijn problemen te vergeten. 'We hebben vakantie.' zei hij ondeugend. Een klein lachje verscheen op mijn gezicht. 'Geen school, niet leren.' zei ik erna. Hij trok me dichter tegen zich aan. 'Ja, inderdaad.' gromde hij. Toen drukte hij zijn lippen op de mijne, vol hartstocht kuste hij me. 

Ik wilde hem blijven kussen, maar mijn gedachtenstroom was terug. Ik trok me terug en Draco keek me vreemd aan. 'Alles zal veranderen, Draco.' Met begrijpende ogen keek hij me aan. 'Ik ben er altijd voor je dat weet je. En we zullen nog steeds kunnen genieten van de vakantie.' zei hij troostend. Ik glimlachte flauwtjes naar hem, ik legde mijn hoofd op zijn borstkas. Zachtjes streelde hij mijn haren, zijn hartslag vertraagde en ik viel weer in slaap.