Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

39. My father's secret.

'Toen ik jouw leeftijd had, zat ik met het idee om onsterfelijk te worden. Op een dag vond ik dan ook een boek waarin er een manier stond die mij onsterfelijk kon maken. Gruzielementen.' Met open mond keek ik naar mijn vader, dit was een belangrijk moment. Hij kon me genoeg vertrouwen om een van zijn grootste geheimen te vertellen. 'Wat zijn gruzielementen, vader?' Ik voelde me een onwetend, klein kind en in vergelijking met mijn vader was ik dat ook. 'Een gruzielement is een voorwerp waarin je een stuk van je ziel kan verbergen door een moord te plegen.' Ik hapte naar adem, ergens wenste ik dat ik het niet had gevraagd. Wat wilde mijn vader me vertellen? Waarom bestond ik? Het was raar om te weten dat er überhaupt een reden was voor mijn bestaan. Mijn vader had mijn geboorte gepland, maar waarom? 'Er bestaan zeven gruzielementen waarin een deel van mijn ziel huist.' Zeven gruzielementen, zeven moorden. Waarom vertelde hij me dit? Ik besefte iets, wat als... nee dat kon niet. Ik zou het dan toch weten... of niet? 'Ben ik één?' Mijn stem trilde en ik bleef naar de grond kijken. Ik hoorde een kille lach. 'Nee, niet echt.' Ik voelde me opgelucht, er schuilde dus geen deel van mijn vader in mijn lichaam. 'Maar.' Ik keek op, mijn vader keek me doordringend aan. 'Omdat jij mijn dochter bent en mijn bloed door jouw aderen stroomt, ben je op één of andere manier toch verbonden met mijn gruzielementen.' Ik slikte, dit was niet goed. 'Wat betekent dat?' Mijn stem klonk standvastiger dan dat ik me voelde. 'Als alle gruzielementen worden vernietigd en als ik word vernietigd, zal jij me terug kunnen brengen.' Er viel een stilte, ik wist niet wat te zeggen.

Sneep bracht me terug naar het kasteel, ik zei niks. Het nieuws van mijn vader tolde nog steeds door mijn hoofd. Als hij zou worden vernietigd, zou ik hem kunnen terugbrengen. Het was moeilijk om te beschrijven hoe ik me daarbij voelde, ergens was ik bang, bang voor de kracht die in mij schuilde. Maar ergens was ik ook trots, trots dat ik diegene zou kunnen zijn die mijn vader terug kon brengen. Hij was dan van mij afhankelijk en het was net alsof ik daardoor een machtige positie bekleedde. Toch hoopte ik vooral dat het moment nooit zou komen dat ik hem terug moest brengen. Ik hoopte dat mijn vader niet vernietigd zou worden, want hij was in eerste plaats ook mijn vader. Maar voor hem was ik enkel een zekerheid op overleven en dat deed toch wel pijn.

Mijn voetstappen galmden door het kasteel, de lucht voelde kil aan. Het was zeer stil, waardoor er een enge sfeer hing. Het was al erg laat en iedereen lag waarschijnlijk al in bed. Ik liep traag verder en kwam uiteindelijk aan in de leerlingenkamer. De deur ging piepend open en ik strompelde naar binnen. Overal lag er nog vuilnis van het feest. Toen zag ik hem, hij zat in de zetel. Draco keek naar het haardvuur en hij had me nog niet opgemerkt. Voorzichtig sloop ik naar hem toe, mijn schaduw viel op hem neer, waardoor hij omkeek. Hij glimlachte toen hij me zag, maar ik glimlachte niet terug. Ik kon niet glimlachen, het lukte gewoon niet. Zijn gezicht betrok en hij keek me bezorgd aan. 'Claire, wat is er?' vroeg hij, zijn stem klonk zacht in mijn oren. Ik schudde mijn hoofd, ik was niet klaar om het te vertellen. Hij spreidde zijn armen en ik wierp me tegen hem aan. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt, maar ik huilde niet. Tranen waren een teken van zwakte. Draco hield me stevig vast en het was door hem dat ik niet in duizend stukjes brak. Hij streelde troostend mijn haren en ik wilde niet van hem weg. Mijn lichaam kwam tot rust, terwijl ik naar zijn hartslag luisterde. Jammer genoeg bleven mijn gedachten op volle toeren draaien. Ik was de dochter van Voldemort, dat was nog steeds een geheim, slechts enkelen wisten ervan. Maar zij wisten niet wat dat betekende, wat het inhield om de dochter te zijn van een man met een verscheurde ziel. Ze wisten van niets en dat zou ook zo blijven. Ik concentreerde me op Draco's hartslag en uiteindelijk viel ik in slaap.

'Wakker worden, slaapkoppen!' Met een schok werd ik wakker en ik zag nog net hoe een kussen op ons afvloog, hij raakte Draco vol in het gezicht. Draco schudde met zijn hoofd en werd ook wakker. Ik lag in zijn armen en door hem had ik niet gedroomd deze nacht. De gebeurtenissen van gisteren stroomden mijn hoofd binnen en ik keek vermoeid naar onze wekker. Merel stond met een lach naar ons te kijken. 'Moest dat nu echt?' vroeg Draco. Merel keek ons vrolijk aan. 'Jullie zijn dan misschien wel schattig om naar te kijken, maar dit is nog steeds de leerlingenkamer en ik zou graag willen studeren.' zei ze. Ze keek me glimlachend aan, maar ik keek nors terug en stond toen op. 'Iemand heeft een ochtendhumeur.' zei Merel. Ze zou eens moeten weten waarom dat zo was. Draco sloeg zijn arm om mijn schouders en loodste me naar buiten. Merel keek ons verward na, maar ik besteedde geen aandacht aan haar. Ik had mijn eigen problemen.

Bij het ontbijt zei ik niks en daardoor kreeg ik constant bezorgde blikken van Draco. Ik wist dat hij het niet leuk vond om niet te weten wat er was gebeurd, maar ik kon het hem niet vertellen. Dit geheim was te groot. 'Kijk daar eens.' zei Draco naast me, ik volgde zijn blik en zag toen ook de twee personen die binnen kwamen lopen. Patty en Benno liepen hand in hand de grote zaal binnen. Iedereen vestigde zijn blik op het nieuwe koppel, ik trok mijn wenkbrauwen op. Dit was een onverwachtse wending. 'Daar zijn we dan ook van verlost.' zei Draco, hij had gelijk. Patty zou nu niet meer achter Draco zitten en Benno zou nu niet meer achter mij zitten. Dat was een probleem minder. Er klonk een luid getik door de zaal en iedereen wendde zijn blik af van het nieuwe koppel. Perkamentus vroeg om aandacht, hij moest duidelijk iets vertellen. Mijn blik viel weer op zijn zwarte hand, wat was er toch met hem gebeurd? Perkamentus schraapte zijn keel. 'Zoals jullie hoogstwaarschijnlijk weten, starten binnen drie weken de examens en daarom wil ik jullie er nog eens attent op maken dat jullie op tijd moeten beginnen met studeren.' Er klonk luid gekreun door de zaal, niemand wilde leren. 'Ik weet het, studeren is iets wat ver van jullie hoofd staat, maar denk eraan, jullie studie is bepalend voor jullie toekomst. En vooral de oudere jaren moeten daaraan denken.' Ik rolde met mijn ogen, studeren was iets waar ik nu niet aan wilde denken. En ik had trouwens geen echte, mooie toekomst in het vooruitzicht.