Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

69. Help me leave.

Een week later verveelde ik me weer dood tijdens de lessen. Als je volledig duister was, had je ook geen geduld meer en dat kon ik duidelijk merken. Ik had al verschillende veren gebroken om een uitbarsting te voorkomen. Gelukkig kon ik die frustraties uiten op de vrienden van Potter, zoals mijn vader gevraagd had, werden ze benadeeld in de lessen. Jammer genoeg luisterden enkel de Kragges naar Sneeps bevel en daarom hielp ik hen een beetje. En als ik werd betrapt door een andere leerkracht, durfden zij mij geen straf geven. Ze waren slim genoeg dat ze wisten dat zij dan zelf gestraft zouden worden. Ze waren machteloos tegen het bewind van mijn vader en enkelen zoals Anderling konden daar absoluut niet tegen. Ik glimlachte telkens als ze gefrustreerd haar lippen tuitte. Anderling was een faunaat en daardoor kon ik haar nog minder uitstaan, omdat ik door haar eraan werd herinnerd dat ik mijn vader weer had teleurgesteld. En als ik hier niet zou zijn, zou ik al lang de kans hebben gekregen om zelf een faunaat te worden. 

Zaterdagavond, na een hele dag in de bibliotheek opzoekwerk naar faunaten te doen, besloot ik om het heft in eigen handen te nemen en een brief naar mijn vader te sturen. Ik ijsbeerde heen en weer door de leerlingenkamer op zoek naar de juiste woorden. De andere zwadderaars keken me vreemd aan en ze vroegen zich waarschijnlijk af waarom ik zo in gedachten verzonken was. Een eerstejaar bleef me maar aanstaren vanuit de zetel en ik kon er niet langer tegen. 'Stop met staren, bemoei je met je eigen zaken,' snauwde ik. De jongen keek me angstig aan en keek snel naar zijn handen die in zijn schoot lagen. Dat dacht ik al. De andere leerlingen keken ook snel weg. Lafaards dat ze waren, achter mijn rug durfden ze me wel aanstaren, maar vanaf dat ik één van hen betrapt had, waren ze allemaal doodsbenauwd om nog een blik op mij te werpen. Behalve natuurlijk een blondharige jongen, die in de hoek aan het tafeltje zat. Hij keek me bezorgd aan. Ik zuchtte en wendde mijn blik af. Ik mocht me niet laten afleiden, deze brief moest in orde zijn. Het was de enige manier om uit deze hel verlost te geraken. 

Gefrustreerd zette ik me neer aan een tafel, na enkele derdejaars ervan weggejaagd te hebben. Wegjagen hoefde zelf niet meer, gewoon een stap in hun richting zetten en ze waren al weggevlucht voor ik maar iets kon zeggen. Het was echt belachelijk. Dat dit allemaal tovenaars of heksen met zuiver bloed waren, het was ongelooflijk. Ze waren hun bloed niet waardig. Merel, Draco en ik waren de enige echte zwadderaars als je het zo bekeek. Ik nam een stuk perkament, een veer en inkt. De punt raakte het papier. 'Vader.' schreef ik enkel. Meer wist ik nog niet. Ik wreef nadenkend door mijn witte haar en zette vermoeid mijn gezicht in mijn handen. 

'Gaat het?' vroeg een veel te bekende stem. Ik schrok op uit mijn overpeinzingen en keek op naar mijn bezoeker. Draco was voor me gaan zitten, de vele starende blikken negerend. Na een blik van mij keken de onwaardige zwadderaars snel weg. Ik keek Draco in zijn ogen en zag wat ik al verwachtte. Verlangen. 'Nee.' zei ik kort. Hij zuchtte. 'Misschien kan ik helpen.' Hij legde zijn hand op de mijne, ik trok hem snel weg. Teleurgesteld keek hij naar zijn eenzame hand, daarna herstelde hij zich en hij keek me aan. 'Je hoeft me niet te helpen, ik bezorg je al genoeg problemen.' Mijn stem klonk niet triest, het klonk zakelijk. Zonder emotie, wat normaal was, want ik was nu eenmaal emotieloos. En als het aan mij lag, zou dat zo blijven ook. Draco rolde tot mijn verbazing met zijn ogen. 'Claire, ik heb je al gezegd, ik kan tegen een stootje. Jij hebt misschien geen gevoelens voor mij of voor wat dan ook, ik voel nog steeds iets voor jou. Nee, laat me uitspreken.' zei hij, toen ik mijn mond opendeed om te protesteren. 'Je moet me niet beschermen, weet je. Ik verveel me nu toch en ik kan je evengoed helpen. Een beetje hulp is toch niet zo slecht. Zelfs je vader doet niet alles alleen.' Met open mond bleef ik hem aankijken toen hij uitgesproken was. Ik had er nog nooit zo over nagedacht. Ik wilde altijd alles alleen doen, zodat ik dan uiteindelijk alle beloningen zou krijgen, maar hij had gelijk wat mijn vader betreft. Er was een reden waarom de dooddoeners bestonden. Ze waren niet gewoon volgelingen, ze hielpen mijn vader met zijn terreurbewind. Mensen konden niet bang zijn van één persoon, omdat ze wisten dat die persoon niet al zijn vijanden in één keer kon verslaan, maar vanaf dat die persoon volgelingen had die even erg waren als hijzelf, dan leefden zijn vijanden voor eeuwig in angst. Want je kon niet iedereen ontlopen. 'Ik schrijf een brief naar mijn vader om te vragen of ik terug mag komen.' zei ik uiteindelijk. 

Vader, 

de duisternis is volledig tot me wedergekeerd en daarom wil ik u vragen of ik terug mag komen om terug aan uw zijde te staan. Ik verspil mijn tijd op deze vervloekte school. De leerlingen zijn bang van mij, dat is niks veranderd. Daarom is mijn functie hier nutteloos. Als ik hier te lang blijf, zal mijn aanwezigheid een gewoonte worden en zal de angst dalen. Iets wat ik en waarschijnlijk u allesbehalve wilt. 

Ik wil bewijzen dat ik een volwaardige dochter kan zijn en dat kan ik het beste vervullen aan uw zijde. Ik zal niet smeken om terug te keren, de duisternis staat dat niet toe. En ik zal enkel terug keren als u daar volledig achter staat. 

Uw dochter. 

Tevreden keek ik naar de brief en het was me niet gelukt zonder de hulp van Draco. Zonder hem zou ik blijven twijfelen, terwijl dat de woorden eigenlijk al goed in mijn hoofd zaten. Het was zijn idee om mijn naam er niet bij te zetten. De naam Vilijn lag niet in zo'n goede aard bij mijn vader. Ik mocht Draco's uil gebruiken om het te verzenden. 

Zondagavond zat ik te wachten op een antwoord. Doodstil zat ik voor het raam, mijn rug loodrecht. 'Ontspan.' zei Draco toen hij naast me kwam zitten. 'Dat kan ik niet.' antwoordde ik. Het was de waarheid, ik had niet eens gevoeld dat ik gespannen was. Mijn lichaam voelde meer als een instrument aan, ik zou me kunnen vergelijken met een robot uit de dreuzelwereld. De duisternis maakte ook mijn lichaam gevoelloos. Een getik klonk op het raam en ik opende het snel zodat de zwarte uil binnen kon vliegen. Hij huppelde op zijn pootjes naar Draco en overhandigde hem de brief. Ik was even beledigd dat hij het niet aan mij gaf, maar toen herinnerde ik me dat het Draco's uil was en dat hij het waarschijnlijk gewend was om het zo te doen. De uil vloog terug weg en Draco overhandigde mij de brief. Ik slikte even voordat ik de brief openscheurde. 

Dochter,

Nee. Je gevoelens zijn weg, maar ze zijn nog niet ver genoeg en kunnen nog terugkeren. Heb geduld en zend geen brief meer met dezelfde vraag. 

Heer Voldemort. 

Ik wist dat hij gelijk had, hij had altijd gelijk, maar toch bleef ik hier vastzitten. 

*-*-*-*-*-*-*

A.N. Ik heb niet zo'n goed nieuws. Morgen vertrek ik voor tien dagen op kamp en aangezien ik volledig kapot zal zijn als ik terug keer en dat ik maar één dag heb om uit te rusten voor ik terug moet gaan werken, zal het waarschijnlijk even duren voordat ik terug kan schrijven. Jullie zullen dus even geduld moeten hebben (net als Claire ;) ) Bedankt voor het begrip en weet dat ik het ook verschrikkelijk vind dat ik niet zal kunnen schrijven. 

xoxoxoxo The potterhead die dit verhaal bedacht en op één of andere manier uitschreef.