Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

26. A letter.

Nadenkend liep ik terug naar Draco, waarom was het gezicht van mijn vader verschenen toen ik de tiara aanraakte? Mijn hersenen kraakten, maar konden geen antwoord vinden. Met een zucht liep ik naar Draco toe, die een appel met een hap uit bestudeerde. 'Lukt het?' vroeg ik, toen ik naast hem kwam staan. Hij schrok op en keek me met flikkerende ogen aan. 'Het lukt.' zei hij. Fronsend keek ik naar de appel. 'Heb je honger?' vroeg ik, mijn maag begon al lichtjes te rommelen, waarschijnlijk kwam dat door de zware training. 'Ik heb niet van die appel gebeten.' fluisterde hij, niet-begrijpend keek ik hem aan. Zijn ogen flitsten naar de verdwijnkast en er ging een lichtje branden, mijn ogen werden groter. De verdwijnkast werkte, mijn hart maakte een sprongetje. Glimlachend keek ik Draco aan en voordat hij iets kon zeggen, vloog ik hem om de nek. 'Dat is fantastisch!' riep ik vrolijk uit. Een verbaasde Draco sloeg zijn armen rond mijn middel, ik hoorde hoe iets op de grond viel en wegrolde. De appel, dacht ik grijnzend. Draco legde zijn hoofd in mijn nek en ik voelde hoe zijn spieren ontspanden onder mijn handen. Hij had echt meer last van die opdracht dan dat ik dacht. Ik maakte me van hem los en keek hem recht in de ogen. 'We kunnen dit.' fluisterde ik tegen hem. Hij lachte flauwtjes. 'Ik weet het.' zei hij, ik gaf hem een kusje op zijn wang, ik wilde me uit zijn armen bevrijden, maar hij liet me niet los. 'Ik wil wel meer dan een kusje op mijn wang.' zei hij speels, verontwaardigd keek ik hem aan. Met een vinger porde ik hem in zijn borstkas. 'Dat moet je dan wel verdienen.' zei ik en ik rukte mezelf los. Lachend liep ik weg. Oh, ik wilde hem zo graag kussen, maar dat moest spontaan gebeuren, niet op bevel. Ik liep een beetje verder en keek om mijn schouder. Draco stond treurig te kijken naar de plaats waar ik net had gestaan, ik beet op mijn lip. Verlangen stroomde door mijn lijf, het was veel te moeilijk om hem te weerstaan. Dan maar spontaan, ik liep op hem af en hij ving me onmiddelijk op. Hartstochtelijk kuste ik hem, het was net alsof ik in vuur en vlam stond, ik wilde versmelten met Draco, ik wilde enkel en alleen hem. Mijn handen woelde door zijn haar en ik sloeg mijn benen rond zijn middel, Draco armen waren rond me heen gewikkeld, hij hield me stevig vast. Hijgend maakte Draco zijn lippen los van de mijne. 'Dat bedoelde ik dus.' zei hij grijnzend. Ik rolde met mijn ogen en maakte mijn benen van hem los. 'Kom dan gaan we.' Ik liet mijn hand in de zijne glijden en trok hem mee naar buiten.

Ik ontbijtte stevig, vandaag was de wedstrijd tegen ravenklauw, ik had mijn groene zwadderichtrui al aan. Ik nam net een hap van mijn chocoladekoek toen er een bruine kerkuil voor me neer streek. Hij stak zijn poot uit, ik zag dat er twee brieven aanhingen. Draco, stond er op de ene, op de andere stond er Claire. Ik maakte de mijne los en de uil vloog verder naar Draco die bij Korzel en Kwast zat, ik keek even de uil na en zag hoe ook Draco zijn brief losmaakte. Zijn blik ontmoette de mijne, hij keek even naar de brief in mijn handen en keek me dan fronsend aan. Ik haalde mijn schouders op, als teken dat ik ook niet wist waarom ik een brief kreeg. Niemand zond me ooit een brief, maar deze brief kwam waarschijnlijk van Villa Malfidus. Misschien was hij wel van mijn vader. Met trillende vingers scheurde ik de brief open, een wit perkament kwam tevoorschijn en ik trok het uit de envelop. Snel vouwde ik hem open en een krullerig handschrift verscheen. Dit was niet het handschrift van mijn vader, maar van wie dan wel?

Liefste Claire,

Waarschijnlijk had je nooit verwacht dat je van mij persoonlijk een brief zou ontvangen, maar ik vond dat je het verdiende. Net heb ik ook een brief geschreven aan Draco, maar er was zoveel dat ik ook aan jou wilde vertellen. Eerst en vooral wil ik je bedanken, omdat je mijn zoon zo gelukkig maakt, de brieven die ik van hem heb ontvangen zijn zo levendig als hij over jou schrijft. Aan zijn woorden kan ik zien dat hij veel van je houdt, wees daar maar zeker van. Ik vond het wel vermakelijk om te lezen hoe hij mijn jurk beschreef, het viel me vooral op dat hij niet wist van waar de jurk afkomstig was. Ik had toch wel gedacht dat je het al zou verteld hebben, maar misschien moet het wel ons geheimpje blijven.

Claire, weet dat ik trots op je ben, ik weet dat je vecht om je vader trots te krijgen, maar volgens mij kan hij niet anders dan ook trots op je te zijn. Probeer om niet al je tijd in je opdracht te steken, je moet ook nog steeds een gewoon tienerleven leiden, nu het nog kan.

Narcissa.

Ps: Veel succes met je wedstrijd.

Met open mond keek ik naar de brief, nooit had ik kunnen verwachten dat Narcissa mij een brief zou schrijven. Ik overlas de brief nog eens en zoog de woorden in als een spons water. Dit wilde ik voor altijd blijven onthouden. Als ik een moeder moest kiezen, dan zou ik haar kiezen en zeker niet haar zus Bellatrix. 'Van wie is hij?' vroeg een bekende stem, ik keek op en Draco stond naast mij. 'Van je moeder.' Draco's ogen werden groot. 'Oh ja, wat schrijft ze?' vroeg Draco, terwijl hij de brief uit mijn hand wilde nemen. Snel trok ik mijn hand weg en plooide de brief op. 'Dat moet jij niet lezen.' zei ik tegen Draco, hij keek me fronsend aan, maar haalde toen zijn schouders op. Snel stak ik de brief in mijn zak, waar hij veilig was voor de grijpgrage handen van Draco. Draco plofte naast me neer op de bank en nam een broodje van de stapel die voor onze neus stond. 'En ben je zenuwachtig?' vroeg hij, ik schudde met mijn hoofd. Vreemd genoeg had ik nog geen zenuwen voor de wedstrijd, mijn lichaam wist dat deze wedstrijd een makkie zou worden. Draco lachte en wreef door mijn haar. 'Zorg maar dat je goed speelt.' zei hij vrolijk tegen mij. Ik legde mijn haar goed en hield mijn ene hand schuin voor mijn voorhoofd. 'Ajaj, kapitein.' Draco bulderde van het lachen.

Met mijn vuurflits in mijn hand liep ik de grote zaal uit, Draco liep naast mij. Over een uur zou de wedstrijd beginnen, een zeurderig gevoel was in mijn hoofd ontstaan. Ik hoopte dat het niet weer die verschrikkelijke hoofdpijn was, dit was niet het moment ervoor. En als het zo wel was dan hoopte ik dat het ergste stuk pas na de wedstrijd zou beginnen als we de overwinning al hadden behaald. Een jongen in het groen gehuld kwam op ons afgelopen, ik herkende hem meteen. Louis. 'Hopelijk winnen jullie!' zei de jongen vol enthousiasme, hij had een grote groene had op zijn hoofd waarop een slang was geplakt, ik lachte bij het zicht. 'Bedankt, Louis, mooie hoed, trouwens.' zei ik. 'Bedankt.' fluisterde Louis, waarna hij weer verder liep, glimlachend keek ik de jongen na. Enkele griffoendors wierpen hem afkeurende blikken toe, een griffoendor die voor zwadderich supporterde, dat was waarschijnlijk nog nooit gezien in de geschiedenis van zweinstein.