Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

34. 'Happy' Birthday.

Ik had me verstopt in het boothuis en keek uit over het meer, ik had mijn schoenen uitgedaan en nu raakten mijn voeten het water. Het verfrissende gevoel deed goed en het leidde me af van alles. Jennys reactie was het toppunt van alles, ik was er nu zeker van, ik was een monster. En ergens was dat de schuld van mijn vader, maar toch bleef ik zijn dochter. Fronsend dacht ik na. Kon ik me wel gedragen als een dooddoener? Dat heb je al gedaan, beantwoordde het stemmetje in mijn hoofd. Het had gelijk, ik was al een rasechte dooddoener en ik kon er niks aan veranderen. 'Claire?' Ik schrok op uit mijn overpeinzingen en keek achter mij. Draco. Hij liep naar me toe en schopte zijn schoenen ook uit, hij liet zich naast me neer zakken en stak zijn voeten ook in het water. 'Waarom liep je weg van de training?' vroeg hij bezorgd. Zuchtend keek ik hem aan. 'Ik wil er niet over praten.' Ik kon toch moeilijk tegen hem zeggen dat ik een monster was. Draco keek me gekwetst aan. 'Waarom niet?' Hij klonk ongeduldig. Gefrustreerd keek ik hem aan. 'Daarom niet.' Begreep hij dan niet dat ik er niet over wilde praten? 'Vertrouw je me niet?' Ik rolde met mijn ogen. Meende hij dit nou? 'Natuurlijk vertrouw ik je, je bent mijn vriendje.' Mijn ogen boorden zich in de zijne, ik zag frustratie in zijn gezicht. 'Als ik je vriendje ben, waarom is het dan zo moeilijk om te zeggen wat er in je hoofd omgaat?' zei hij alsof het allemaal logisch was. Geschokt keek ik hem aan. 'Ik kan het je niet vertellen, oké?' Mijn stem trilde, maar Draco keek me woedend aan. 'Oké,' zei hij kortaf, hij stond op en liep woedend weg. Verward keek ik hem na, was hij nu echt kwaad omdat ik hem niet wilde vertellen dat ik een monster was? Deze dag kon niet erger.

Draco negeerde me volledig, ik wierp vaak blikken op hem tijdens het eten, maar hij bleef vrolijk verder praten tegen Korzel en Kwast. Zo kon ik het ook spelen, dus hij wilde ruzie met mij? Ruzie kon hij krijgen. Woede borrelde in me op, maar ik voelde mijn hart ook sneller slaan. Ik kon er niks aan doen, ik bleef me leeg voelen vanbinnen. Iemand kwam voor me zitten, geïrriteerd keek ik op. Patty Park zat voor me met een glimlachje op haar gezicht. 'Wat is er, Patty?' Ze bleef me grijnzend aankijken en hield haar hoofd een beetje schuin. 'Heb je ruzie met Dracie?' zei ze betuttelend. 'Gaat jou niks aan.' kaatste ik terug. 'Ja, dus.' zei ze met een lachje. Oh, wat wilde ik graag die grijns van haar gezicht slaan. 'Je vind het vast niet erg als ik eens met Draco praat...' Knarsetandend keek ik haar aan, wat wilde ze bereiken? 'Of kus.' Patty keek me schijnheilig aan en knipperde onschuldig met haar ogen. Mijn handen balden zich tot vuisten. Ik glimlachte. 'Ga je gang, maar kom niet bij me uithuilen als hij niks met je te maken wil hebben.' Ik zei het zo zelfverzekerd mogelijk en daarna liep ik weg, mijn emoties in bedwang houdend. Woede, verdriet, jaloezie, het borrelde allemaal in me op.

Ik lag neer in mijn bed, ik had de gordijnen volledig dichtgetrokken, zodat ik niet naar Patty moest staren. Dit was de ergste dag van mijn leven en morgen zou nog erger worden. Morgen was mijn verjaardag. Normaal een vrolijke dag met veel cadeaus, de dag dat ik zeventien zou worden en volwassen zou zijn. Maar het zag er naar uit dat deze dag even eenzaam zou worden als mijn andere verjaardagen. Al elk jaar had ik niemand gehad op mijn verjaardag, 1 mei. Nooit cadeaus, nooit felicitaties. Wel in het weeshuis, maar dan alleen van de opvoedster die zeker over de vijftig was. Het stelde dus niet veel voor. Ik had gedacht dat het dit jaar anders zou zijn, maar niets was dus minder waar. Ik draaide me om in mijn bed en klemde mijn kussen rond mijn hoofd. Ik sloot mijn ogen en ik hoopte dat ik gewoon mijn hele verjaardag zou slapen.

Geeuwend werd ik wakker en ik merkte dat de kamer volledig leeg was. Gelukkige verjaardag, Claire. Zuchtend stond ik op en kleedde me aan. Slenterend liep ik naar beneden, op zondag kon je kiezen wanneer je ging ontbijten. Ik kwam niemand tegen in de gangen, zelfs de bloederige baron niet, maar hem wilde ik ook niet zo graag zien op mijn verjaardag. Misschien zou ik Louis tegenkomen, maar die hoop liet ik ook al snel varen. Hij zat waarschijnlijk in zijn eigen leerlingenkamer om huiswerk te maken. Met een plof liet ik me neerzakken op mijn vaste plaats aan het uiteinde van de tafel. Zoals gewoonlijk keurde niemand me een blik waardig. Draco zat zwijgend aan het midden van de tafel, ook hij negeerde me volledig. Waarschijnlijk wist hij niet eens dat het mijn verjaardag was. Ik had het hem nooit verteld. Een zwarte uil streek voor me neer, een klein briefje was aan zijn poot gebonden. Enthousiast maakte ik het los, had iemand toch gedacht aan mijn verjaardag? Gelukkige verjaardag, dochter, volwassenheid brengt veel nieuwe taken met zich mee. Mijn vader was een man van weinig woorden, maar toch moest ik glimlachen om het gebaar. Hij was het niet vergeten, maar ik maakte me wel zorgen om wat die nieuwe taken zouden in houden. Ik stopte het briefje in mijn zak en daarna nam ik Draco's kettinkje vast, ik had het niet over mijn hart gekregen om het af te doen.

De rest van de dag spendeerde ik buiten, ik maakte mijn huiswerk in de zon. Toen het donker begon te worden, besloot ik om weer op te stappen. Ik propte mijn boeken in mijn rugzak en liep terug naar het kasteel. Mijn verjaardag was bijna voorbij, gelukkig. Ik liep naar de grote zaal voor het avondmaal. Al snel lag mijn bord vol met allerlei lekkers, mijn verjaardagsmaal. Vandaag zou ik me niet inhouden, dit eten was daarvoor veel te lekker.

Met een goed gevulde buik liep ik even later de grote zaal uit, moe liep ik de gangen door. Ik wilde zo snel mogelijk in mijn bed kruipen en deze dag volledig vergeten. Gegiechel klonk in mijn oren, toen ik de volgende hoek omliep. Daar zat hij, recht voor mijn neus op een bankje. Zijn arm om haar heen geslagen, zij zat giechelend en flirterig naast hem, haar hand lag op zijn been. Ik slikte. Zijn ogen ontmoetten de mijne, paniek verscheen in zijn ogen. Ik klemde mijn kaken op elkaar, ik wilde hier weg, maar mijn lichaam was bevroren. Patty keek me nu ook grijnzend aan, ze legde haar andere hand op Draco's borstkas. Zijn ogen waren nog steeds op mij gericht en hij gaf haar geen aandacht. Schuldig keek hij me aan, alsof hij nu pas besefte wat hij aan het doen was. Hij stond op en riep mijn naam. Mijn benen schoten onmiddellijk in werking en ik liep weg, zo hard als ik kon.

Ik bleef lopen, mijn ademhaling was gehaast en mijn benen voelden pijnlijk aan, maar ik moest blijven lopen. Ik hoorde zijn voetstappen achter mij, zijn smeekbedes vulden mijn oren. Zijn voetstappen klonken steeds dichterbij, ik beval mijn benen om sneller te gaan. Maar toen sloeg het lot toe, ik struikelde over mijn eigen voeten en viel hard neer op de grond. Buiten enkele schaafwonden zou ik er niks aan overhouden, maar hij had me nu wel kunnen inhalen. Ik kreunde en ging recht zitten op de grond, met moeite hield ik de tranen binnen. Draco bukte naast me neer, ik hield mijn blik op de grond gericht. 'Kijk me alstublieft aan, Claire.' zei hij zacht. Ik deed wat hij vroeg en zorgde ervoor dat mijn blik vol woede was. 'Sorry dat ik je onderonsje verstoorde met Patty.' Mijn stem klonk hard, precies zoals ik wilde. Draco keek me triest aan. 'Het stelde niks voor, echt.' Ik trok een wenkbrauw op en keek hem beschuldigend aan. Hij slikte. 'Patty stelt echt niks voor.' zei hij nu, ik bleef hem zwijgend aanstaren. 'Jij bent de enige die telt voor mij.' Mijn hart begon sneller te slaan, maar ik hield mijn blik ijskoel. Draco keek me verontschuldigend aan. 'Het spijt me, Claire.' Hij nam mijn handen in de zijne. 'Het spijt me van alles, ook van gisteren. Ik had niet zo ongeduldig moeten zijn. Zonder jou was vandaag een hel.' Dit waren de woorden die ik wilde horen, maar iets zat me nog steeds dwars. 'Vandaag was ook een hel voor mij.' Verdrietig keek Draco me aan, hij legde een hand op mijn wang. Ik schudde hem van me af, verward keek Draco toe hoe zijn hand naar beneden viel. Ik trok snel mijn handen los uit de zijne. 'Je snapt het niet, Draco.' 'Leg het me dan uit,' was zijn antwoord. Ik slikte en staalhard keek ik hem aan. 'Vandaag was mijn zeventiende verjaardag.' Nog net zag ik hoe Draco's gezicht verstarde, maar hij kreeg de kans niet om te reageren, ik was al weggelopen.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

A/N Dit hoofdstukje is speciaal voor Dannyfanthon, vandaag is ook zijn verjaardag! Dus nog eens gelukkige verjaardag!!!! Zoals beloofd een speciaal hoofdstukje voor je verjaardag :) Hopelijk was jouw verjaardag beter dan die van Claire :) :) :)

Aan al mijn lezers, bedankt om mijn verhaal te lezen, de 8K is al bereikt!!! Love you all!! (Comment? Vote?)