Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

74. Regret.

Ik zakte ineen bij het zien van het dode lichaam van Louis, mijn handen begonnen te trillen toen ik besefte wat ik had gedaan. Ik had Louis vermoord. Voor het eerst in maanden voelde ik tranen in me opwellen en enkele seconden stroomden de tranen over mijn wangen. Ik huilde. Ik huilde omdat ik iemand had vermoord die ik oprecht leuk had gevonden. Het voelde verschrikkelijk. Er was geen voldoening te merken. Het verdriet spoelde alle woede weg, hoe had ik zo stom kunnen zijn. Ik sloot alles buiten en kroop dichter naar Louis toe. Tevergeefs legde ik mijn handen op zijn schouders en ik probeerde hem wakker te schudden. Hij opende zijn ogen niet en snikkend tilde ik zijn hoofd op mijn schoot. Het leek misschien raar, maar ik omhelsde hem. Tranen vielen op zijn uniform. Ik hoorde geschreeuw en gegil, maar ik bleef Louis' lichaam vasthouden. Wanhopig op zoek naar een teken van leven, maar ik wist dat dat er niet was.

'Wat heb jij gedaan?!' gilde er iemand naast me, ik keek traag op en zag Madame Rommela staan. Ik negeerde haar. 'Laat me met rust.' zei ik. Ze zette een stap dichter en ik gromde. 'Ga weg!' gilde ik en ik barstte weer in tranen uit. Ze schrok en sprong achteruit, waarna ze op klakkende hielen wegliep. 'Ik haal het schoolhoofd.' fluisterde ze tegen iemand die ook in de kamer stond. Ondertussen streelde ik zacht Louis' bruine haren, hij was als een klein broertje voor me geweest en door mijn woede had ik hem vermoord. Ik verafschuwde mezelf en de tranen bleven over mijn wangen rollen.

Het duurde even, maar op een gegeven moment kwam er gestommel binnen. Verschillende mensen kwamen binnen. 'Claire?!' zei iemand paniekerig. Iemand liet zich naast me neervallen en probeerde me van Louis los te rukken. Ik moest hem niet aankijken om te weten dat het Draco was, ik had zijn stem al herkend. 'Claire, laat hem los.' Ik zag iemand naast de andere kant van Louis neerstrijken. Sneep. Hij legde zijn vingers op de lijkbleke pols van Louis. 'Dood.' fluisterde hij. Ik snikte. 'Kom, Claire, laat hem los.' smeekte Draco nu. Ik wist niet waarom, maar ik deed wat hij zei en liet mezelf in Draco's armen vallen. Ik huilde tegen zijn borstkas aan. 'Stt.' troostte hij en hij streelde zacht mijn rug. 'Je kan er niks aan doen.' Door die woorden ging ik recht zitten. 'Het is mijn schuld.' zei ik en ik keek op naar Draco door mijn wimpers heen. Hij keek me niet-begrijpend aan. 'IK HEB HEM VERMOORD!' gilde ik en na dat gedaan te hebben liep ik de bibliotheek uit. Iedereen die in mijn weg stond, duwde ik aan de kant. Ze moesten me met rust laten.

Ergens in een hoekje van het kasteel zat ik in elkaar gedoken op de grond, ik murmelde onverstaanbare dingen. De duisternis kon me voor even niks doen, maar ik voelde het in mijn achterhoofd jeuken, klaar om elk moment alles weer over te nemen. Zuchtend stond ik op, mijn benen waren stijf door vele uren te zitten. Ik veegde de opgedroogde tranen van mijn wangen en zette een stijf gezicht op, ik sloot alles van buitenaf af. Niks kon tot me doordringen, sterke muren omringden mijn gepijnigde ziel. En ze zouden blijven staan, zolang ze het zouden kunnen volhouden. Als een robot liep ik door de gangen en mijn benen leden me naar de grote zaal. Waarom ze dat deden, wist ik ook niet. Ik liet ze hun gang gaan, het kon me niks meer schelen.

'Daar is ze!' riep iemand toen ik de grote zaal binnenkwam. Het was Slakhoorn die dat had geroepen en ik stond oog in oog met alle leerkrachten die er op zweinstein rondliepen met in het midden Sneep. Sneep kwam onmiddellijk op me afgelopen en omklemde zijn hand rond mijn arm, het deed pijn, maar ik reageerde er niet op. Ik verdiende alle pijn. 'Je bent te ver gegaan, Claire, je reputatie kan je niet meer beschermen, evenmin je afkomst. Het beste is dat je vertrekt. Je hebt een student vermoord en ze tolereren veel, maar dat tolereren ze allesbehalve. Zeker Anderling niet, ze beschermt haar studenten alsof ze haar eigen kinderen zijn.' Tersluiks liet ik mijn blik naar Anderling glijden en die keek me zuur aan. Met een stenen blik keek ik naar haar terug, ze kon niet door mijn muren dringen, niemand kon dat. Sneep wendde zich tot de rest van de leerkrachten. 'Hierbij verklaar ik Claire Vilijn geschorst van zweinsteins hogeschool voor hekserij en hocus-pocus.' Zijn woorden raakten me niet, ik haalde enkel mijn schouders op en maakte me los uit zijn greep. Op mijn gemak liep ik naar buiten, richting de leerlingenkamer van zwadderich.

In de leerlingenkamer draaiden alle gezichten zich naar mij om, ze keken me angstig aan. Het nieuwtje was waarschijnlijk al als een lopend vuurtje verspreid. Vanuit mijn ooghoek zag ik een blonde jongen op me aflopen, toch negeerde ik hem en ik liep door. 'Claire, wacht!' zei Draco, maar ik liep de trap al op naar mijn kamer. Daar begon ik onmiddellijk met alles in mijn hutkoffer te proppen. 'Wat doe je?' vroeg Draco, die me gevolgd was. Ik negeerde hem en bleef verder doen. Uiteindelijk had ik alles. Ik omsloot mijn vingers rond het handvat van mijn koffer en sleepte hem mee. Midden de kamer stopte Draco me. 'Waar ga je naartoe?' vroeg hij. Ik zuchtte. 'Weg, ik ben geschorst.' zei ik kort en liep langs hem heen. Hij bleef verbaasd achter.

Zonder me van iemand iets aan te trekken, liep ik door het kasteel naar de uitgang. Met mijn hutkoffer achter me aan liep ik over het terrein van zweinstein. Pas bij de poort werd mijn naam achter me geroepen. Draco kwam aangelopen met zijn hutkoffer die achter hem aan zweefde. Hij was zo slim geweest om een zweefspreuk te gebruiken, dat had ik niet gedaan. 'Mocht je het nu willen of niet, maar ik ga met je mee.' zei Draco buiten adem toen hij naast me stond, we stonden ondertussen al buiten de poort. Ongeïnteresseerd haalde ik mijn schouders op en zonder een teken te geven aan Draco verdwijnselde ik.

Ik verscheen bij Villa Malfidus en sleepte mijn hutkoffer de trap op naar de voordeur. Luid klopte ik aan, ondertussen verscheen Draco achter me. Wormstaart deed open en ik liep zelf naar binnen, zonder maar uitleg te geven. Ik dumpte mijn hutkoffer in de hal en liep door naar de woonkamer. Daar liet ik me neervallen in een zachte fauteuil en ik hield mijn blik op het haardvuur gericht. Narcissa en Lucius die ook in de woonkamer aanwezig waren, keken me verward aan. Ik negeerde hem, maar toen kwam Draco binnen. Hij zag zijn ouders zitten en liep naar hen toe. 'Ze is geschorst doordat ze een leerling heeft vermoord.' zei hij om zijn ouders in te lichten. 'Ik ben met haar meegekomen, ze lijkt redelijk terneergeslagen door de dood van die leerling.' vervolgde hij. Het haardvuur knetterde vrolijk onder mijn blik en het was gewoon te vrolijk. Ik zuchtte en richtte mijn blik op mijn knieën, terwijl ik ze tegen mijn borstkas optrok.

Enkele minuten later werden we opgeschrikt door een luide gong. Ik keek op en zag Lucius naar het raam lopen. 'Bloedhonden.' siste hij. 'En ze hebben gevangenen mee.' Zijn woorden trokken even mijn aandacht, maar daarna keek ik terug naar beneden.