Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

68. Ginny Weasley.

Ik zat gefrustreerd op de trein terug naar zweinstein, Draco had voorgesteld om naast me te zitten, maar ik had hem beleefd geweigerd. Ik mocht hem niet aan het lijntje houden, hij mocht misschien tegen een stootje kunnen, maar ik wilde hem geen stootje geven. Het was nog altijd mijn doel om Draco te beschermen. Ik zou afstand doen van hem en nu voor eeuwig, zeker nu er nog steeds duisternis in me zit. 

Zenuwachtig schuifelde ik heen en weer op mijn stoel, ik voelde me kwetsbaarder dan anders. Wat als er iemand op zweinstein plots mijn gevoelens zou raken. Het kleine vlammetje zou daar waarschijnlijk van smullen en dan zou de duisternis groeien. En dat was nou net wat ik niet wilde. Ik knoopte mijn stropdas rond mijn nek en net op dat moment stopte de trein. Zuchtend stond ik op en schoof de deur van de coupé open. Mijn verschijning had het gewenste effect op drie vierdejaars die net langs liepen, ze schrokken van me en wierpen snel hun blik neer op de grond. 

Zelfverzekerd liep ik door de gangen, ik liet aan niemand merken dat ik zwakker was dan anders. Er stonden nog steeds kerstbomen in de gangen en de geur liet me walgen ervan. Verveeld liep ik door naar de Grote Zaal voor het avondmaal. Ik had mijn toverstaf klaar in mijn hand, wie weet zou er een goede mogelijkheid voorbijkomen om volledig duister weer te worden. Ik duwde mezelf door een groepje ravenklauwen, waardoor enkele boeken op de grond vielen. Ik weerstond de kleine drang om te helpen met op te rapen. Mijn blik gleed over de verschillende tafels. Bij griffoendor stopte ik en Marcel Lubbermans merkte onmiddellijk mijn aanwezigheid op. Hij kreeg een angstige blik in zijn ogen en stootte direct zijn buur aan. Ginny Wemel. Het roodharige meisje keek naar de richting die Lubbermans aanduidde en kreeg een bedenkelijke blik in haar ogen. Het frustrerende was dat ze niet angstig keek, daarom keek ik zo kwaadaardig mogelijk. Haar ogen boorden zich in de mijne. Het verbaasde me dat ze niet weg keek. Op dat moment tikte Parvati Patil op haar schouder, waardoor ze gedwongen was om weg te kijken. Ik won dus en met een tevreden glimlach liep ik naar mijn plaats aan de tafel van Zwadderich. Wat was ik blij dat ik die lijst had opgesteld. 

'Hey, Claire.' zei Merel toen ik naast haar ging zitten. Ik wierp haar een moordende blik toe. 'Jij bent duidelijk niet in de stemming.' zei ze. Grommend richtte ik mijn aandacht op mijn bord. 'Ik heb een vraagje voor je.' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. Merel leek zo opgewekt en ik kon nog steeds niet  geloven dat ze nu een dooddoener was. Ze boog zich dichter voorover en verlaagde haar stil. Het was duidelijk dat ze niet wilde dat er iemand kon meeluisteren. 'In de kerstvakantie, ik weet niet of dat normaal is, maar...' Ze zocht naar woorden. 'Op een avond begon mijn duistere teken te jeuken, ik vroeg me af of dat iets te betekenen had?' Verward keek ik haar aan. Mijn teken had nooit gejeukt. 'Wanneer was dit precies?' vroeg ik. 'Een avond na kerstmis.' Ik had zo al een vermoeden welke avond het was. De avond van mijn aanval. Ik was dus niet de enigste die dat was overkomen. 'Je teken jeukte dus?' Hoe moest ik dit afhandelen? Ik kon niks verklaren zonder het geheim van mijn vader te vertellen. 'Ja, het was raar.' zei ze. 'Ben je het zeker? Volgens mij waren het gewoon de zenuwen of zoiets, je hebt het vast en zeker verbeeld.' zei ik met een neerbuigende toon. Merel bloosde en keek naar haar bord. Maar volgens mij had ze niks verbeeld.

'Draco?' vroeg ik, hij hield halt in de gang. Enkele andere leerlingen passeerden ons, terwijl ze angstige blikken op ons wierpen. 'Ja, Claire.' Ik beet op mijn lip en zocht naar woorden. Draco zette een stap dichter bij me, maar onmiddellijk stapte ik achteruit. Hij probeerde de teleurstelling op zijn gezicht te verbergen, maar daar mislukte hij volledig in. 'Herinner jij je een moment dat je teken jeukte?' vroeg ik. Verwonderd keek hij me aan, het was ook een rare vraag. 'Nee.' Ik haalde opgelucht adem, maar Draco had een nadenkende blik in zijn ogen. 'Maar nu je het zegt, inderdaad, een avond na kerstmis. Mijn vader krabde ook aan zijn arm als ik het me goed herinner. Waarom?' Mijn hart klopte snel in mijn keel, maar ik bleef hem met een ijskoud gezicht aanstaren. 'Gewoon.' zei ik. Hij keek me bedenkelijk aan, maar ik trok vragend mijn wenkbrauwen op. Hij stopte met staren en wiebelde nerveus heen en weer op zijn schoenen. 'Ben je al van gedachten veranderd?' vroeg hij na een tijdje. Ik zuchtte. 'Nee, Draco. We kunnen niet met elkaar omgaan.' zei ik spijtig. Ik  voelde mijn eigen hart breken en in zijn ogen zag ik hetzelfde bij hem gebeuren. 'Oh.' zei hij enkel, waarna hij op zijn hielen terug omdraaide en wegliep. Ik zuchtte nogmaals en wreef met mijn handen door mijn haren. 'Waarom heb je een zwarte lok?' 

Woedend draaide ik me om naar diegene aan wie de stem toebehoorde. Haar rode haren waren in een staart gebonden en ze zag er vastberaden uit. 'Ginny Wemel, het laatste kind van een bloedverradersfamilie. Ik dacht dat jij je lesje wel geleerd had.' zei ik dreigend en zette traag wat enkele stappen dichter bij haar. Ze slikte duidelijk, maar bleef me koppig aankijken.  'Ga je me weer vervloeken?' vroeg ze. Raar genoeg klonk er geen angst in haar stem. 'Hangt ervan af of je mij irriteert.' zei ik kort. Ze kneep haar ogen fijn. 'Vanwaar plots die ene zwarte lok en de rest wit. Loog je toen je zei dat je geen gevoelens had.' Ik vloekte in mezelf, maar Ginny zou niks van mijn gezicht kunnen aflezen. Ze was te slim. Ze had de link gelegd met mijn alsmaar witter wordende haar doorheen het jaar, dat kon ik zien aan haar zelfverzekerde blik. Ik had al zo'n idee hoe ik dit zou oplossen. Ik richtte mijn toverstaf op haar. 'Dat zwarte haar duidt erop dat ik inderdaad gevoelens heb.' Ik prikte met mijn staf tegen haar borstkas. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze haar toverstaf vastgreep. 'Expeliarmus.' Enkele tellen later vloog haar staf naar de andere kant van de gang. 'Ik heb een manier nodig om dat zwart weer wit te maken.' Eindelijk zag ik angst in haar ogen en ik grijnsde. 'Je bent dapper en slim, Ginny Wemel, maar een dwaas om te denken dat je mij aankan.' Ik zette een stap achteruit, zodat ik met uitgestrekte arm mijn staf op haar kon richten. 'Als ik het me goed herinner, heb ik je al eens gemarteld.' Het kleine vlammetje in mij begon tegen te spartelen, maar het had geen kans. Ginny Wemel was een te grote vijand. Mijn gedachten vlogen naar de avond dat Perkamentus stierf, die avond had ik haar ook gemarteld. Toen hadden ze ontdekt wie ik was. Ginny sloeg mijn hand weg en vloog woedend op me af. Ik stond even versteld van haar plotselinge reactie, maar herstelde snel toen het roodharige meisje mijn haren vastgreep. We vielen neer op de grond en ze probeerde mijn gezicht te krabben, maar met alle kracht dat ik in me had, duwde ik me van haar af. Ik zette mijn voet tegen haar maag en ze vloog enkele meters verder door mijn trap. Mijn kleren afkloppend stond ik op. 'Nu ging je echt te ver.' siste ik en zonder medelijden richtte ik mijn toverstaf op haar. 'Crucio!' Ginny gilde en ik glimlachte bij het bekende geluid. 

*-*-*-*-*-*-*-*-*

A.N. Beste potterheads, eerst en vooral nogmaals bedankt om mijn verhaal te stemmen en zeker diegenen die erop reageren of stemmen :p Echt waar als ik een toffe reactie lees, dat maakt mijn dag.

Ik heb een nieuw boek. Best Friends Forever. Het zal een kortverhaal worden over twee meisjes die beste vriendinnen zijn van kinds af aan. Ik zou het fantastisch vinden als jullie eens een kijkje nemen.

xoxo de potterhead die dit verhaal heeft gemaakt

Ps: Ik ben naar de primark geweest en heb daar HarryPotter-kousen gekocht en een Zwadderichtas. Gewoon een fangirlweetje xoxoxo