Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

71. Love potion.

Ik was verschrikkelijk kwaad, maar ik kon mijn lichaam niet bewegen en als ik dat zou kunnen dan zou het niet goed aflopen voor de andere aanwezigen in de kamer. Die nu stuk voor stuk gedoopt waren tot mijn vijanden. Ook Louis. Hij had me erin geluisd. Ginny toverde een touw tevoorschijn en enkele tellen later kwam Marcel met een stoel aangelopen. Dan keken ze mij aan, ik doodde hen met mijn blik. 'Haar ogen, het is gewoon angstaanjagend.' fluisterde Marcel tegen Ginny, ze hadden blijkbaar niet door dat mijn oren nog steeds werkten ofwel kon het hen niks schelen. 'Klaar?' vroeg Ginny. 'Klaar,' zei Marcel. Ze kwamen op me afgelopen en zonder dat ik er iets aan kon doen, namen ze mijn bovenarmen beet en ze tilden me op de stoel. Daarna begon Ginny met het touw rond me te winkelen en maakte daarna een stevige knoop. Ervoor zorgend dat ik hem onmogelijk kon losmaken. Na enkele verontruste blikken richting de rest te werpen, onthief Marcel me van de spreuk. 'Bloedverraders! Wacht maar tot mijn vader dit te weten komt, jullie hebben net jullie dood getekend.' zei ik onmiddellijk nu ik mijn stem terug kon gebruiken. Woest begon ik te trekken en te wriemelen aan het touw, maar het zat te stevig en ik zat volledig ingebonden. 

'Doorzoek haar zakken,' beval Ginny en Marcel deed wat hij vroeg. 'Waag het niet om me aan te raken.' siste ik hem toe, maar hij negeerde me. En als een dappere griffoendor doorzocht hij mijn zakken. 'Ik weet wie je grootmoeder is, Marcel Lubbermans, ook weet ik waar je ouders zijn. In het ziekenhuis, nog steeds gek door Bellatrix Van Detta. Ik ben zeker dat ze jouw maar al te graag ook zal willen martelen. Ze is soort van een moeder voor mij, weet je.' Marcel keek woedend op, maar ik zag ook angst in zijn ogen. Ik wist ook wel dat Bellatrix allesbehalve een moeder voor me was, maar ze had het me ooit voorgesteld. En ik had er geen problemen mee om met haar te dreigen. 'Laat haar maar praten, Marcel.' zei Ginny troostend. Ik richtte mijn moordende blik op haar, terwijl dat Marcel verderging met mijn zakken te doorzoeken. 'Jij hebt zes broers zeker, het zal geen kwaad doen zeker als je er een moet missen.' zei ik glimlachend. Ginny tuitte haar lippen, maar reageerde niet. 'Ik heb iets.' zei Marcel en hij haalde de flacon amortentia tevoorschijn. 'Beseffen jullie wel wat jullie aan het doen zijn?' Ik richtte me tot de vrienden van Ginny en Marcel, die er nog maar enkel als toeschouwers bij hadden gestaan. 'Wat zijn jullie van plan trouwens? Bravo, jullie hebben me vastgebonden aan een stoel. Wat is jullie plan? Mij hier gewoon laten zitten? Of gaan jullie me vermoorden. Ik zie echt niet het nut ervan in, jullie brengen enkel jullie zelf in de problemen.' zei ik, de woede raasde nog steeds door me heen. Ginny zette een stap dichterbij, ze hield haar hoofd schuin. 'Ons plan is om jou te veranderen, het is ons al een klein beetje gelukt. Ik zie al een stuk zwart haar.' Zuur keek ik haar aan. Ik haatte het dat het hen was geslaagd om weer gevoelens in me te krijgen. 

'En om op je vraag te beantwoorden? We hebben geen plan, maar er schiet me nu wel iets te binnen.' Ze liep richting Marcel en nam de flacon van hem over. 'Als je tot over je oren verliefd bent, dan kan je ons geen kwaad doen.' zei ze nadenkend, terwijl ze het drankje bekeek. Ze wist zo te zien al dat het amortentia was. 'Wat wil je doen? Mij verliefd laten worden op een van jullie?' vroeg ik walgend. Ze keerde haar rug naar me toe en wenkte de rest, ze gingen samen in een kring staan. Net buiten mijn gehoorafstand, ondertussen was Louis al weggevlucht. Te bang waarschijnlijk om mij nog aan te kijken. Ergens voelde ik opluchting, hij zou me niet nog meer pijn kunnen doen. De kleine jongen had me echt gekwetst. Enkele minuten later liep Simon Filister naar buiten, hij moest zo te zien iets gaan halen. 

Na een lange tijd hoorden we gestommel in de gang. 'Laat me los, Filister.' hoorde ik een maar al te bekende stem zeggen. Draco. 'Draco!' gilde ik. 'Claire?' hoorde ik hem murmelen en enkele tellen later werd de deur opengegooid. Simon Filister hield buiten adem Draco vast, die stribbelde hard tegen. De anderen hielpen Simon om Draco vast te houden, die had zijn blik op mij gevestigd. Hij keek verward, dat kwam waarschijnlijk omdat ik vastgebonden aan een stoel zat. 'Jullie twee zijn een prachtig koppel.' zei Ginny en ze slikte even. 'Het doel heiligt de middelen.' fluisterde ze zichzelf toe. Ze richtte haar toverstaf op Draco. 'Wat ben je van plan, Wemel! Waag het niet om hem aan te raken!' gilde ik en ik probeerde me tevergeefs los te maken. Draco keek dapper naar Ginny, terwijl hij ondertussen zichzelf probeerde los te maken. 'Imperio!' zei Ginny en Draco's blik werd wazig. Mijn hart stond stil, ik keek hulpeloos toe hoe Ginny Draco in haar macht had. 'Geef haar dit.' beval Ginny Draco. Hij nam de flacon amortentia van haar over en kwam mijn richting uit. 'Draco, doe dit niet.' Bij amortentia werd je 'verliefd' op de gever ervan. Je kreeg een ongezonde obsessie voor die persoon. Het erge was dat ik al van Draco hield dus mijn reactie op de drank zou duizend maal vergroten. 'Draco, stop.' zei ik, maar de jongen nam mijn kin vast en goot de drank mijn mond binnen. Daarna sloot hij hem zodat ik het onmogelijk kon uitspugen. Ik kon uiteindelijk niet anders dan het inslikken. Ik kon zien dat er nog steeds drank over was. 

Mijn hoofd werd wazig en ik steeg op en belandde op een roze wolk. Glimlachend keek ik naar Draco, hij was zo prachtig, zo perfect. Ik wilde zo graag bij hem zijn. 'Hey.' fluisterde ik. Hij antwoordde niet en draaide zich om naar Ginny. Ik pruilde mijn lip, ik wilde hem zo graag knuffelen. Ze liep mijn richting uit en maakte de touwen los. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik bevrijd werd. Nu kon ik mijn armen rond Draco slaan. Ginny boog zich voorover om iets in mijn oor te fluisteren. 'Misschien moet je hem ook wat amortentia geven.' fluisterde ze. Dat was een zeer goed idee, dan zou hij hetzelfde voor mij voelen en zouden we voor eeuwig samen kunnen zijn. Ginny nam de flacon van Draco en gaf hem aan mij. Daarna liepen ze de kamer buiten en net voor ze de deur sloot, onthief Ginny Draco van zijn vloek. 

Draco keek verward rond zich heen. Ik glimlachte naar hem. 'Claire, gaat het wel?' vroeg hij en bezorgd zette hij een stap dichterbij. 'Ja, hoor. Hier drink wat.' zei ik en ik streelde zijn wang. Hij voelde zo zacht. Zonder aarzelen dronk hij de rest van de amortentia. Zijn blik werd dromerig en glimlachend keek hij me aan. Hij nam mijn handen in de zijne. Ik glimlachte breed naar hem.