Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

63. Explosion

Weken gingen voorbij en de kerstvakantie was bijna daar. Ik voelde me meer en meer afstandelijker ten opzichte van Draco en hij begon dat ook te merken. Het was al lang geleden dat ik nog gelachen had, al het geluk was uit me gezogen en er was nu bijna alleen maar duisternis. Nog steeds was er een klein deel in mij dat zich verzette, het deel dat niet gecontroleerd werd door mijn vaders bloed. Maar dat deel verminderde met de dag. De laatste tijd liep ik nors door de gangen en ik voelde de frustratie in mezelf groeien. Ik was gefrustreerd door mezelf omdat ik zielsveel van Draco hield, maar dat ik het hem niet meer kon tonen. Ook was ik gefrustreerd door Ginny Wemel, omdat ze maar bleef vriendelijk glimlachen en dan wilde dat kleine goede deel in mij terug lachen. Toch deed ik het nooit en ik begreep niet dat ze bleef glimlachen, ik keek altijd met een moordende blik terug, maar het was net alsof dat meisje niet begreep dat ze zichzelf belachelijk maakte door die stomme glimlach. Ik wist dat ik elk moment zou ontploffen en hopelijk waren er dan niet veel mensen in mijn buurt. Ik was echt nog maar enkele glimlachen verwijderd voordat de duisternis de controle zou overnemen. 

Ik keek verveeld voor me uit, terwijl Anderling verder ging met haar les. Ik liet mijn kin op mijn hand rusten, terwijl mijn elleboog op het tafeltje leunde. Deze les ging over camouflagespreuken en ik had dit alles al geleerd van mijn vader. Ik had meestal geen camouflagespreuken nodig, want ik had nog steeds mijn onzichtbaarheidsmantel. Draco zat naast mij, hij tekende mannetjes op een vel perkament. Zijn linkerhand lag op het midden van de tafel, klaar voor mij om hem vast te nemen, maar dat deed ik niet. Ik wilde niet nog eens geconfronteerd worden met het feit dat ik geen vonken meer voelde als ik zijn huid aanraakte. Anderling bleef maar doorpraten en iedereen rond mij keek haar geconcentreerd aan, ik zuchtte luid. Dit was zo saai. Mijn gezucht was duidelijk in de klas te horen en Anderling stopte met praten. 'Juffrouw Spoir, is er een probleem?' vroeg ze. Ik rolde met mijn ogen en rechtte mijn rug. 'Juffrouw Vilijn ten eerste, dat is nu toch al lang geen geheim meer.' zei ik verveeld, ik zag hoe Anderlings wangen rood kleurden, maar ik wist dat dat niet van schaamte was, nee ze was ook gefrustreerd aan het geraken. Mooi, zo wist ze tenminste hoe het voor mij voelde. 'En ja, er is een probleem, ik ken deze les al en ik verveel mij verschrikkelijk.' zei ik zonder schaamte. Anderling kneep haar ogen fijn, alsof ze niet kon geloven dat ik zo grof kon zijn tegenover een leerkracht. Wel het zou haar eigenlijk niet moeten verbazen, ik was de dochter van jeweetwel. 'U weet al hoe je een camouflagespreuk moet uitspreken.' vroeg ze vol ongeloof. 'Jep.' zei ik verveeld, ik leunde achterover in mijn stoel en sloeg mijn armen over elkaar. 'Zou je dat dan eens aan je klasgenoten willen demonstreren?' vroeg ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Meende ze dat nou? Ik zuchtte en stond recht. Verveeld nam ik mijn staf van mijn tafeltje en liep naar voren. Ik zag hoe iedereen met ingehouden adem naar mij keek, ze waren bang voor mij. Zuchtend bracht ik mijn toverstaf naar boven en ik tikte met de punt op mijn kruin. Een koude rilling verspreidde zich van mijn kruin naar beneden en ik wist dat mijn spreuk gewerkt had. Ik zag Draco's mondhoeken omhoog gaan en ik wist dat ik nu niet meer herkenbaar was. 'Dat is een perfecte camouflagespreuk.' zei Anderling tegen haar wil in. Ik grijnsde en liet de camouflage weer verdwijnen. Zelfverzekerd liep ik terug naar mijn bureau en begon alles in mijn zak te proppen. Ik gooide mijn zak over mijn schouders en liep richting de deur. 'Juffrouw Vilijn, waar gaat u heen?' vroeg Anderling verontwaardigd. 'Weg, ik heb bewezen dat ik het kan dus is het nutteloos dat ik hier nog ben.' zei ik en ik stapte de deur uit. Ik hoorde nog net hoe Anderling verontwaardigd snoof. 

Met opgeheven kin liep ik door de gangen, ik had voor niemand nog respect alleen voor mijn vader. Ik liep richting de grote zaal en zette me daar op een van de banken, ik was helemaal alleen. Een gemeen lachje verscheen rond mijn lippen. Ik genoot de laatste tijd veel te veel van andermans leed. Ik verveelde me nu al en ik wist niet wat ik moest doen met mijn vrijheid. Ik schoof een gouden bord heen en weer, straks zou die gevuld worden met heerlijk eten. Hoe kon dat eigenlijk? Dat wilde ik wel eens weten. Je kon van alles doen met magie, maar om hier eten te toveren, moet het al ergens anders gemaakt zijn. Net op dat moment kwam de bloederige baron binnen gezweefd. 'Baron?!' riep ik. Hij keek verward om zich heen en zag mij toen zitten. 'Juffrouw Vilijn, wat een genoegen.' Ik glimlachte. 'Ik heb een vraagje baron.' zei ik. 'Met wat kan ik u van dienst zijn.' zei de baron als antwoord. 'Wel, terwijl ik hier zat, vroeg ik mij af van waar al het eten verschijnt die hier dagelijks op de borden ligt.' zei ik, mijn blik dwarrelde over de lege borden. 'Oh, dat is een simpele vraag.' zei hij. 'De huiselfen maken dat eten in de keuken, een verdieping lager, daar staan er identieke tafels en ze zetten het eten daarop, zo verschijnt het dan hier.' zei de baron. Ik tuitte verbaasd mijn lippen. Ik wist wel dat er huiselfen waren in zweinstein, maar ik had niet geweten dat zij ook het eten maakten. 'Bedankt baron.' zei ik, in de verte hoorde ik lawaai, de lessen waren gedaan en het was dus tijd voor het avondeten. Ik zette me neer aan tafel en had zo een overzicht over de hele zaal. Ik zette een hooghartige blik op en bekeek hoe de andere leerlingen binnenstroomden. Even later kwam er een blonde jongen binnengewandeld en hij liep richting mij; Draco ging tegenover mij aan tafel zitten. 

Enkele tellen later zat iedereen aan tafel en het eten verscheen. De huiselfen waren precies op tijd, ik had verschrikkelijke honger. 'Je hebt Anderling behoorlijk kwaad gemaakt,' zei Draco. Ik snoof. 'Het kan mij echt niets schelen wat zij vindt, ze heeft een veel te hoge dunk van haarzelf.' zei ik. Draco schudde lachend zijn hoofd. 'Ik denk dat die gedachte wederzijds is.' zei Draco en ik rolde met mijn ogen. Plots voelde ik een hand op mijn arm en ik wist dat die niet van Draco was. Alleen Draco mocht mij aanraken. Ik keek gefrustreerd opzij en keek in het gezicht van een lachende Benno. Mijn blik spoot vuur toen ik naar zijn hand op mijn arm keek. 'Goede camouflagespreuk, Claire.' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek gefrustreerd heen en weer van zijn hand naar zijn gezicht. 'Bedankt, laat me nu los!' siste ik woedend. Geschrokken maakte hij zijn hand los. Hij fronste even en bekeek me goed. Ik keek hatelijk terug. Uiteindelijk draaide hij zich schouderophalend om en ging naast Patty gaan zitten. Gefrustreerd at ik verder. Draco merkte mijn frustratie ook op en boog voorover om zijn hand op de mijne te leggen. 'Gaat het wel?' Ik keek naar zijn hand op de mijne, zoals nu wel altijd gebeurde, voelde ik geen vonken door zijn aanraking. Ik beet op mijn lip en knikte. Voorzichtig keek ik hem aan, hij keek bezorgd terug. 

Toen werd mijn aandacht getrokken door een roodharig meisje aan de tafel van griffoendor. Haar blik kruiste de mijne en Ginny glimlachte naar mij. 'Dit meen je niet.' fluisterde ik. Dat was de druppel, die meid moest nu eindelijk eens die glimlach van haar gezicht wrijven. Woedend stond ik recht en sprong van de bank af, ik begon richting de tafel van griffoendor te lopen. 'Claire?' hoorde ik Draco nog achter mij roepen, maar ik negeerde hem. Iedereen keek me aan en mijn woede was waarschijnlijk in de zaal te voelen.  Mijn toverstaf gleed in mijn hand en ik bleef mijn blik op Ginny gericht houden. Die keek me verward aan en ik zag haar angstig slikken. Enkele seconden later stond ik naast haar, had ik haar omgedraaid en tegen de tafel gedrukt en porde mijn toverstaf in haar keel. 'Jij bent echt vervelend weet je dat.' spuugde ik in haar gezicht. Ze keek koppig terug, dat werkte nog meer op mijn zenuwen. 'Laat haar los!' werd er geroepen en ik keek woedend op. Ik merkte dat iedereen in de zaal was opgestaan, ook de leerkrachten. Maar allemaal waren ze te angstig om zich tegen mij te verzetten, behalve één iemand. Marcel Lubbermans. 'Ah Lubbermans, ga jij nu ook je vriendinnetje beschermen. Ik heb gehoord wat Bellatrix met je ouders heeft gedaan, misschien zou ik dat ook eens met je vriendinnetje moeten doen.' zei ik glimlachend. Ik schrok niet meer van mijn gruwelijke gedachten, ik voelde hoe de duisternis mijn hele lichaam overnam. 'Cru...' begon ik, maar toen hoorde ik 'Paralitis.' Ik reageerde onmiddellijk. 'Protego.' Ik was net op tijd om de rode straal af te weren. Nu was Lubbermans te ver gegaan. 'Paralitis!' riep ik terug, ook al wilde ik wel de doodsvloek gebruiken, toch deed ik het niet. Zo ver mocht ik niet gaan. Lubbermans viel neer en ik lachte. 'Bombarda Maxima!' riep ik uit en ik wees naar het plafond. De magische bescherming verdween en het begon te regenen in de zaal. Met een glimlach liet ik mezelf nat worden en iedereen keek me angstig aan. Tijd voor een speech. Ik klom op tafel en ik zag enkele griffoendors hun toverstaf op mij richten. Onnozelaars. 'Ventus!' schreeuwde ik en ze werden weggeblazen door een windvlaag, ze vlogen door de zaal en belandden pijnlijk op de vloer. Onder hen zat Ginny Wemel, die door de klap bewusteloos was. 'Beste leerlingen!' riep ik uit. 'Probeer niet op mijn zenuwen te werken alstublieft, net als juffrouw Wemel en meneer Lubbermans.' zei ik met een glimlach. Er viel een doodse stilte, iedereen luisterde naar mijn woorden. 'Ik ben jullie ergste nachtmerrie, onthoud dat. Niemand kan mij verslaan en ik heb voor niemand medelijden. Ik heb geen gevoelens meer in me, ik ben volledig duister!' riep ik door de zaal en er ging een huivering door hen heen. 'Ik ben en blijf de dochter van Voldemort!' riep ik uiteindelijk en ik stapte van de tafel. Dramatisch liep ik naar buiten, iedereen ging voor me aan de kant. Ik zag het angstige gezicht van Louis, het deed me niets. Toen zag ik het gezicht van Draco, hij keek me verward aan, maar ik moest hem loslaten. Hij zette een stap naar me toe, maar ik schudde mijn hoofd. Verslagen keek hij weg, ik zag zijn ogen tranen. Ik moest hem achterlaten en liep emotieloos verder naar buiten. De deuren klapten hard achter me dicht.