Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

67. Black hair.

Ik liep door de gang, nadenkend. Ik voelde me lichter dan anders en het kleine vlammetje in me dat niet vervuld was van duisternis, flikkerde vrolijk. De duisternis was iets gekrompen en daardoor kwamen mijn gevoelens terug. Woede, verdriet, walging voor mezelf, vrolijkheid... Het stroomde allemaal door mijn lichaam en voordat ik het wist stond ik voor zijn deur. Ik nam niet eens de moeite om te kloppen. Deze korte adempauze zou niet lang meer duren en het vlammetje wilde daardoor de verloren tijd zo snel mogelijk terug inhalen. Zonder kloppen stapte ik binnen, hij keek op van zijn boek over zwerkbal. Zijn gezichtsuitdrukking nam verschillende emoties aan totdat het hard naar me bleef kijken. Ik verdiende die blik. 'Draco.' Zei ik, het verlangen klonk door in mijn stem. 'Er is niet veel tijd totdat ik weer emotieloos wordt.' Fluisterde ik, hij keek me niet-begrijpend aan, zijn blik gleed langs mijn gezicht en bleef hangen bij de zwarte lok. Zijn ogen werden groter en hij sprong recht van zijn bed. 'Ik wil je niet gebruiken.' Zei ik, ik wist maar al te goed waartoe dit zou leiden en ik wist dat ik hierna weer duister zou worden. Ik zou Draco's hart weer breken, dat moest hij begrijpen.

 'Ik kan wel tegen een stootje.' Zei hij. Glimlachend keek ik hem aan hij nam mijn hand in de zijne. 'Hoelang?' Vroeg hij. 'Ik weet het niet.' Zei ik met spijt. Ik legde een hand op zijn borstkas. 'Ik hou van je dat moet je blijven onthouden, maar als de duisternis me heeft overgenomen is het onmogelijk voor mij om dat te tonen. Dan worden die gevoelens onderdrukt, bijna wegevaagd.' Zei ik tot mijn spijt. Hij duwde een ontsnapte haarlok achter mijn oor. 'Ik begrijp het, ik zal wachten op momenten zoals deze. Ik zal je niet laten vallen, ik hou nog steeds van jou.' Zei hij teder. 'Nog steeds? Na wat ik heb gedaan?' Vroeg ik ongelovig. 'Nog steeds,' bevestigde hij. Mijn hart begon sneller te kloppen in mijn keel, maar mijn reactie werd ingehouden door de grote duisternis in me. Daarom nam Draco de controle en hij nam mijn gezicht in zijn beide handen. Ik zuchtte opgelucht, mijn lichaam had zijn aanraking gemist. Toen raakten zijn lippen de mijne en voor even werd de duisternis volledig weggeduwd. Mijn handen vernestelden zich in zijn haren en trokken hem dichter. Hij gromde en tilde me van de grond en hij legde me neer op zijn bed, hij bovenop me en hij liet me alles vergeten door zijn kussen.

Toen ik wakker werd, was het vlammetje nog niet uitgedoofd en ik zuchtte opgelucht, voorzichtig tilde ik Draco's arm op van mijn middel. Voordat ik wegliep, drukte ik nog een kus op zijn voorhoofd. Ik liep terug naar mijn kamer, het was ondertussen al ochtend. In mijn kamer aangekomen stapte ik direct door naar mijn spiegel. Er was nog steeds een stuk zwart te zien. Ik hoorde een klop op de deur. 'Binnen.' zei ik, de deur ging traag open en Wormstaart verscheen in de deuropening. Een vriendelijke glimlach verscheen op mijn gezicht, maar toen ik de verwarde uitdrukking op zijn gezicht zag, veegde ik de lach snel van mijn gezicht. Natuurlijk, ik was de dochter van de duistere heer, ik kon niet vriendelijk zijn. 'Uw vader wilt u zien.' zei hij beleefd en hij boog. Ik knikte en volgde hem. Hopelijk zou ik me kunnen gedragen tegenover mijn vader, maar ik wist dat de zwarte lok alles zou verraden. Tevergeefs begon ik aan mijn haar te pulken, proberend om de lok te verstoppen, maar het bleek onmogelijk. Wormstaart stopte voor de deur van mijn vader en hij gebaarde dat ik moest kloppen. Ik onderdrukte een glimlach en klopte aan. 'Binnen.' klonk het. Ik wierp nog een snelle blik op Wormstaart die zenuwachtig naar beneden keek. 'Goedemorgen, dochter.' hoorde ik van de andere kant van de kamer. 'Goedemorgen, vader.' antwoordde ik terug. Nagini kwam op me afgegleden en ik bukte om op haar kop te kloppen. Ze siste tevreden. Ik richtte me tot mijn vader, die me met samengeknepen ogen aankeek. Ik slikte. Zou hij het weten? Enkele seconden later stond hij voor mij, het was net alsof hij over de grond zweefde. Ik beet nerveus op mijn wang. Zijn lange, witte vingers bewogen richting mijn gezicht en namen uiteindelijk de lok vast. Hij bewoog het haar tussen zijn vingers. 'Zwart.' zei hij. 'Sinds wanneer?' vroeg hij. Hij wist dus onmiddellijk wat het betekende, natuurlijk wist hij dat. Hij had deze verandering zelf ook meegemaakt en misschien was dit ook met hem gebeurd. 'Na die aanval van gisteren.'  zei ik met een zwak stemmetje. Hij keek van me weg en liep naar de hoek van mijn kamer. Hij leek teleurgesteld. Ergens had ik verwacht dat hij kwaad zou zijn, maar deze reactie beangstigde me nog meer. Het was net de stilte voor de storm. 

'Je hebt het licht binnengelaten.' zei hij beschuldigend. Mijn adem stokte. Hij gaf mij de schuld, terwijl ik niet eens wist wat er echt gebeurd was. Behalve mijn gruzielemententheorie, maar dan was het zeker niet mijn schuld. 'Je zal dit zelf moeten herstellen.' zei hij. Ik negeerde de tranen die in me opwelden. 'Natuurlijk, vader.' zei ik, ik kon niet vermijden dat mijn stem trilde. 'Als je weer volledig duister bent, zal ik je weer verder opleiden. Beginnend met de transformatie tot faunaat.' Daarom had hij me waarschijnlijk laten komen, met het vooruitzicht om met die transformatie te beginnen, maar het zwarte haar had dat verpest. Woede borrelde in me op en ik wilde nu maar al te graag dat de duisternis me weer overnam. Gewoon om mijn vader te plezieren. Jammer genoeg vocht het kleine vlammetje dapper verder. 'Na de vakantie keer je terug naar zweinstein. Daar zal je meer kansen krijgen om de duisternis te ontwikkelen.' zei hij. Ik gromde. Terug naar school. Dat wilde ik allesbehalve. Daar had ik nu teveel vijanden en niemand stond echt aan mijn kant. Niemand begreep in welke situatie ik zat en daarom verachte ik hen allemaal. Behalve Draco en Merel, want zij kenden ook duisternis, ook al was het maar een lichte vorm ervan. Wie het teken droeg, kende de duisternis.