Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

53. I'm the queen.

Wat dacht die bloedverrader wel niet? Mij zomaar de les willen spellen. Nee, dat deed je dus niet. Chagrijnig zat ik voor me uit te staren door het raampje van de trein, ik had mijn gewaad al aan. We waren bijna bij zweinstein, dat wist ik zeker. Ik schaamde mezelf, ik had moeten tegenspreken, maar in plaats daarvan had ik gewoon stom voor me uit zitten staren. Trouwens, de woorden van Ginny waren allemaal onzin. Ik stond niet in de schaduw van mijn vader en ik deed het goede. Nou ja, datgene dat goed was voor mij. De trein begon vaart te minderen en ik stond voorzichtig op, ervoor zorgend dat ik de hendel van de deur vasthield, zodat ik niet zou vallen als de trein stopte. Ben je zeker dat jullie het goede doen? Is mensen vermoorden goed? De vragen werden gesteld door het irritante stemmetje in mijn hoofd, ik negeerde het onmiddellijk, maar het liet me wel even twijfelen. Ik had altijd geleerd dat je geen andere mensen mocht vermoorden. Ik schudde mijn hoofd, nee, zo mocht ik niet denken, zo verraadde ik mezelf. Verraad je jezelf of enkel je vader? Ik klemde mijn kaken op elkaar, als ik mijn vader verraadde, dan verraadde ik ook mezelf, zo zat dat. De trein kwam tot stilstand en ik schoof de deur open. Enkele seconden liep ik door de gang, alle leerlingen gingen aan de kant voor mij of ze sprongen snel terug in hun coupé. Glimlachend liep ik verder, ook al stond ik dan niet aan de goede kant, zoveel macht was wel fijn.

Draco stond buiten op het perron rond te kijken, hij had zijn nek boven de menigte gestoken om alles te kunnen doorzoeken. Jammer genoeg stond hij naar de verkeerde kant te kijken, ik liep naar hem toe en bleef even achter zijn rug staan, glimlachend tikte ik hem aan. 'Wie zoek je?' vroeg ik, Draco draaide zich met een ruk om en een glimlach verspreidde zich op zijn gezicht toen hij me zag. 'Oh, ik zoek mijn vriendinnetje, maar ja het ziet er naar uit dat ik haar niet kan vinden, dus zal ik het maar met jou moeten stellen.' Ik rolde met mijn ogen en duwde zachtjes tegen zijn schouder. Gespeeld begon hij over de plek te wrijven. 'Au, jij bent sterk zeg.' Zuchtend schudde ik met mijn hoofd. 'Wat moet ik toch met jou aanvangen?' zei ik lachend. Onmiddellijk sloeg hij zijn arm om me heen en we begonnen richting de koetsen te lopen. 'O, je zou me niet kunnen missen.' zei hij. Ik besloot om als antwoord te zwijgen en lachte enkel naar hem.

Bij de koetsen aangekomen, zagen we dat er enkele vierdejaars in de dichtstbijzijnde koets zaten. Toen ze ons zagen, keken ze me geschrokken aan. Angst verscheen in hun ogen. 'Kom dan zoeken we een andere koets.' zei Draco naast me, maar ik hield hem tegen. Ik wilde mijn macht eens uittesten. Ik kuchte even luid en keek veelbetekenend naar de vierdejaars. Onmiddellijk stond een van hen op, het was een meisje met blond haar, ze trok haar vriendin met bruin haar ook recht. De twee sprongen uit de koets. Ze bleven angstig voor me staan, terwijl ik hen met een neerbuigende blik aankeek. 'Sorry.' stamelde het blonde meisje en ze maakten zich snel uit hun voeten. De twee jongens die bij hen zaten sprongen ook snel uit de koets en liepen achter hen aan. Een van de twee stamelde ook 'sorry' toen hij passeerde. Met een triomfantelijke grijns stapte ik de koets in, ik keek even naar de angstaanjagende terzielers. Deze zomer had mijn vader uitgelegd wat ze zijn, het zijn wezens die je pas te zien krijgt als je de dood hebt gezien. Mijn vader vond ze intrigerende beesten, vooral door hun verband met de dood, maar al snel had hij door dat ze nutteloos waren, aangezien dat de beesten allesbehalve bloeddorstig waren. Met een plof ging ik zitten en gebaarde glimlachend naar Draco dat hij erbij moest komen zitten. Hij gniffelde toen hij de koets opklom. 'Ik heb nog nooit iemand zo snel zien plaats maken en ik dacht dat ik al effect had op mensen.' zei hij. Ik glimlachte naar hem. 'Dit jaar zal volledig anders, ik zeg het je, ze zullen ons behandelen als koning en koningin.' zei ik grijnzend, Draco nam mijn hand vast en ik legde mijn hoofd op zijn schouder, terwijl de koets vooruit begon te bewegen. 'Perfect.' fluisterde hij.

In de grote zaal aangekomen merkte ik aan de tafel van zwadderich dat iedereen me ook angstig aankeek, maar de zwadderaars keken toch iets anders. Ze hadden respect voor me en waren blij dat ik in hun afdeling zat. Ze waren blij met zo iemand machtig. Tjah, zo waren de zwadderaars wel, vooral uit op macht. Ik genoot van het avondmaal, maar toen stond Sneep op voor zijn speech. Hij stelde enkele nieuwe leerkrachten voor. Amycus Kragge als professor verweer tegen de zwarte kunsten en zijn zus Alecto Kragge als professor dreuzelkunde. Twee dooddoeners die me wel bekend voorkwamen. Er klonk enkel een licht applaus van de zwadderichtafel. Ik bekeek de andere tafels, het was net alsof al het geluk uit de leerlingen waren gezogen. Toen ik de griffoendortafel bekeek, zag ik een roodharig meisje me aanstaren. Toen ze zag dat ik haar aankeek, draaide Ginny Wemel snel haar hoofd weg. Ik liet mijn ogen verder over de tafel gaan en mijn hart maakte een sprongetje. Daar zat Louis, met zijn vrienden. Wat deed hij hier? Hij is toch een modderbloedje? Nee, hij mocht hier niet zijn. Sneep gaf aan dat het avondmaal gedaan was en dat we naar onze kamers mochten gaan. De eerstejaars moesten de klassenoudsten volgen, zoals altijd. Dit jaar waren er minder eerstejaars, aangezien dat de modderbloedjes geen brief hadden gekregen.

Terwijl dat iedereen in beweging kwam, was ik al recht gesprongen. Vastberaden liep ik richting de griffoendortafel, ik moest verschillende leerlingen aan de kant duwen om mijn doel te bereiken, maar al snel kon ik mijn hand klemmen rond een dunne arm. Ik trok Louis mee uit de menigte en keek hem aan. Ik zag hoe hij me ook angstig aankeek en iets brak in me. Louis was zelf bang voor me. Louis die mijn vriend was. 'Niet bang zijn Louis.' zei ik zacht. Hij keek me verward aan, maar ik zag dat hij rustiger begon te ademen. Voorzichtig liet ik zijn arm los. 'Wat doe je hier Louis?' Niet-begrijpend keken de blauwe ogen me aan. 'Ik kom hier voor school.' zei hij aarzelend. 'Heb je dan een brief gekregen?' vroeg ik snel, mijn gedachten draaiden op volle toeren om te weten te komen waarom hij hier was. 'Euh, ja.' zei Louis. Met grote ogen keek ik hem aan, dit klopte niet. 'Heeft Anderling een brief gestuurd naar jou?' Als ze dat had gedaan, dan zou ik dat moeten zeggen aan Sneep, maar wilde ik dat wel. Dan zou Louis in de kijker worden gebracht en dan zou hij zeker niet veilig zijn. 'Nee.' Ik schrok op en keek terug naar Louis. Hij zag mijn verwarde blik. 'Sneep heeft me een brief gestuurd.' Ik kon mijn oren niet geloven. Sneep had tegen de wil van mijn vader in een brief gestuurd naar een modderbloedje. 'Bedankt, Louis.' Ik gaf hem snel een knuffel. 'Wees voorzichtig, oké?' zei ik. Louis knikte en glimlachte. Deze jongen zou ik altijd beschermen. Ik draaide me om en liep richting het kantoor van het schoolhoofd. Sneep had een heleboel uit te leggen.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

A/N Hey, hey, lieve potterheads. Eerst en vooral bedankt om mijn verhaal te blijven lezen, echt waar ik hou van mijn lezers. Nog eens speciaal bedankt aan diegenen die stemmen en reageren.

Nou nu de echte reden waarom ik een AN doe. Wel ik zal een tijdje niet kunnen updaten. Morgen vertrek ik voor drie dagen op schoolreis naar Parijs en daarna ga ik nog eens drie dagen naar de Ardennen met mijn ouders en daarna heb ik een reusachtige toetsenweek. Dus het kan zijn dat de volgende update iets later wordt. Ik zal zo snel mogelijk verder schrijven!!! Beloofd!!!

xoxo The potterhead that made this story :)