Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

31. Pain.

Half slapend liep ik de grote zaal binnen voor het ontbijt, mijn blik scande de rumoerige zaal. Aan de oppertafel met alle leerkrachten zag ik Perkamentus zitten, zijn brilletje stond schuin op zijn kromme neus. Ik voelde hoe mijn spieren opspanden bij het zien van de tovenaar, zijn ogen ontmoetten de mijne en hij glimlachte. Flauwtjes glimlachte ik terug, Perkamentus wist van niets, hij wist niet dat ik een zeer groot gevaar voor hem vormde. Ik wendde snel mijn blik af en ging zitten aan het uiteinde van de tafel. Zo had ik mooi zicht op de ingang van de zaal, met een rommelende maag pakte ik snel een broodje. De heerlijke smaak verspreidde zich in mijn mond.

Draco kwam de zaal binnengelopen, een kriebelend gevoel verscheen in mijn borstkas. Ik beet op mijn lip, hij zag er zoals altijd adembenemend uit. Hij keek struis voor zich uit en ik wachtte op het moment dat hij zich naar me om zou draaien. Mijn glimlach zat al klaar. Draco versteende en keek naar iets voor hem, ik volgde zijn blik en zag onmiddellijk naar wat hij keek. Katja Bell stond te praten met Angelique Jansen, ze was dus terug. Genezen van de vloek die op de ketting zat, de vloek had wel een groot effect gehad, Katja zag er nog steeds bleekjes uit. Er stonden nog enkele mensen rond haar heen, die vroegen hoe het met haar was. Waarschijnlijk vroegen ze ook wie haar had vervloekt. Bezorgd keek ik terug naar Draco, zijn blik was gebroken en vol met angst. Hij had zich altijd schuldig gevoeld om het feit dat Katja gewond was geraakt. Hij had het nooit getoond, maar ik wist het zeker. Ik klemde mijn kaken op elkaar en stond al recht om naar hem toe te gaan, maar toen liep hij weg. Met grote ogen keek ik hem na, hij verdween uit mijn zicht. Even later zag ik Harry Potter, hij liep ook snel naar buiten. Ik zou bijna denken dat hij Draco volgde. Misschien was dat wel zo. Ik sprong over het bankje en liep gehaast richting de uitgang.

Al snel zag ik de zwartharige jongen voor mij lopen, hij leek gehaast en zijn blik was op iets voor zich gericht, in de verte zag ik een blonde jongen lopen. Harry volgde Draco, dat was overduidelijk. Ongemerkt sloop ik achter Harry aan. Wat was hij van plan?

Nergens zag ik nog Draco, verward keek ik om me heen, maar Harry wist zo te zien waar hij naartoe was gegaan. Even later liep hij een lokaal binnen en toen ik er dichterbij kwam, merkte ik dat het een jongens-wc was. Meisjes hoorden hier niet naar binnen te gaan. Ik keek rond in de gang en zag de vogelkooi hangen. Er zaten geen vogels meer in. Had Draco de andere vogel ook gebruikt voor de verdwijnkast? Fronsend keek ik naar de kooi, dit was niet goed. Ik wist dat Draco de druk van de opdracht veel meer voelde, ik wist dat hij elk moment kon breken onder de druk. Ik hoorde een bons uit de wc komen, ik spitste mijn oren. Wat was dat? Weer hoorde ik een bons. Paniekerig keek ik rond me heen, wat gebeurde er daarbinnen? Ik moest gaan kijken, ik verwierp de regels en duwde de deur open. Een rode flits vloog boven mijn hoofd.

Met een schok besefte ik dat dat net een verlamstraal was, mijn ogen werden groot en ik speurde de ruimte af. Ik zag dat er in de verte een kapotte wasbak stond, het water spoot omhoog. Ik hoorde lichte voetstappen, mijn zicht werd beperkt door een rij toiletten en ik liep eromheen. Met open mond bekeek ik het spektakel voor mij. Harry en Draco stonden met opgeheven toverstaf tegenover elkaar. Harry hief zijn staf op, het was net alsof alles zich in slow-motion afspeelde. 'SECTUMSEMPRA.' De spreuk vulde de ruimte, ik zag hoe Draco omver werd geblazen en in een plas water viel. Ik slaakte een gil. Ik hoorde een gorgelend geluid en ik voelde tranen in mijn ogen prikken. Met zijn rug naar me toe gekeerd, wandelde Harry vooruit naar Draco. Mijn benen kwamen in beweging en ik begon te lopen naar Draco, ik hoorde enkel zijn rasperige ademhaling. 'Ik...ik wilde dit niet.' murmelde Harry. Fors duwde ik hem aan de kant en zag Draco liggen, er liepen rode strepen over zijn shirt en met een schok besefte ik dat het wonden waren. Net alsof er met een zwaard op hem was ingehakt. Het water rond hem heen kleurde rood en zijn witte shirt was al met bloed doorweekt. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en overbrugde de laatste meters. Huilend stortte ik me naast hem neer, zijn lichaam schokte verschrikkelijk. Er kwamen meer en meer sneden bij op zijn borstkas en ook op zijn gezicht. Ik durfde hem niet aan te raken, hulpeloos keek ik toe hoe Draco pijn leed.

Ik werd aan de kant geworpen, ik belandde in een plas water en keek op. Sneep stond voor me, zijn blik was geschokt en gevestigd op Draco. Onmiddellijk bukte Sneep zich en hij haalde zijn toverstaf tevoorschijn. Mijn oren zatten verstopt door het huilen, maar ik zag hoe Sneeps lippen bewogen. Het rode uit het water trok weg, verbaasd keek ik toe en zag hoe het bloed zich een weg terug baande naar zijn eigenaar. Mijn adem stokte, de wonden op Draco's lichaam verdwenen weer. Zijn ademhaling werd weer regelmatig, maar zijn ogen bleven gesloten. Ik schoof wat dichter naar hem toe, mijn hand raakte zacht zijn wang aan. Zijn oogleden bewogen, een zucht ontsnapte uit mijn mond. 'Potter!' blafte Sneep achter mij, ik keek om mijn schouder en zag Sneep naar Harry benen. Hij sleurde hem mee naar buiten. Hopelijk zou hij hem goed straffen, een pijnlijke straf. Oh, ik wilde hem graag zelf straffen, een smerig lachje verscheen op mijn gezicht. 'Cla...Claire.' hoorde ik onder mij, onmiddellijk richtte ik mijn blik terug op Draco, zijn ogen waren geopend en hij keek me gepijnigd aan. Ik nam zijn hand beet. 'Stt, Draco, het komt goed.' Hij zuchtte en sloot zijn ogen weer, hij zag er uitgeput uit.

Enkele minuten later kwam Sneep binnen, samen met hem tilde ik Draco op, hij protesteerde eventjes, maar zelf kon hij niet op zijn benen staan. Met een doorweekte broek liep ik met Draco in mijn armen naar de ziekenboeg. Mijn wangen waren nog nat van de tranen, Harry Potter had mij en Draco pijn gedaan en daar zou hij niet ongestraft mee vanaf komen. Bij de ziekenboeg aangekomen, kreeg Draco onmiddellijk een bed. Madame Plijster wilde mij wegsturen, maar ik wilde niet weg van mijn vriendje. Uiteindelijk kon Sneep haar overtuigen om mij te laten blijven. Ik kreeg een stoel om naast Draco's bed te zetten, zijn hand lag in de mijne. Zijn borstkas ging rustig op en neer, hij sliep.