Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

19. Boys, boys, boys.

Met Louis en Benno aan mijn zijde liep ik de grote zaal in voor het avondmaal, ik zwaaide toen Louis naar de tafel van griffoendor liep. Samen met Benno liep ik naar de tafel van zwadderich, Benno was ook een jager in het zwerkbalteam en hij was nu aan het vertellen over de Hollyhead Harpies en de Cambridge Cannons, het bleek dat er binnenkort tussen die twee ploegen een wedstrijd was. 'Wist je dat de coach van de Cannons soms komt kijken naar het zwerkbal hier?' vroeg Benno, toen we aan de tafel schoven. 'Nee, serieus?' Ik was oprecht geïnteresseerd, misschien zou die coach wel naar mijn spel komen kijken. 'Ja, ze zeggen het nooit vooraf, maar er komen vaak coaches kijken naar de wedstrijden.' Met open mond keek ik hem aan, terwijl ik wat aardappelen op mijn bord schepte. 'Ken je nog Olivier Plank, die aanvoerder van griffoendor?' vroeg hij en hij spuugde het woord griffoendor bijna uit. De haat tussen griffoendor en zwadderich was groot, zeker na ons verlies. Griffoendors, zoals Harry Potter, haatte ik ook, maar als je dan Louis bekeek, ik zou hem nooit kunnen haten. Hij was een uitzondering. 'Ja, ik ken hem nog.' zei ik en zag de ex-wachter van griffoendor weer voor mij. 'Hij zit nu bij Pullover United.' Ook al haatte ik griffoendors, dat was wel fantastisch. 'Wow.' fluisterde ik. Benno keek me stralend aan en duwde me plagend in mijn zij. 'Ik wed dat als ze jou zouden zien spelen, ze je direct een plaats in hun team zouden aanbieden.' Ik bloosde. 'Dat zal nooit gebeuren.' zei ik met een zwakke stem en richtte mijn blik weer op mijn bord. 'Je weet maar nooit.' zei Benno, waarna hij een hap van zijn bonen nam. Ik keek langs hem heen en zag Draco naar ons staren. Als blikken konden doden... Zijn gezicht was een mengeling van woede, verdriet en jaloezie. Toen viel zijn blik op mij en even veranderde zijn blik, liefdevol keek hij me aan, waardoor ik kriebels in mijn buik kreeg. Ik slikte en nam een grote slok van mijn pompoensap. Even later wendde ook Draco zijn blik weg, zijn gezicht was weer van staal. Had ik zijn liefdevolle blik nu echt gezien? Of was het verbeelding?

'Wat is er met jullie gebeurd?' vroeg Benno naast mij, de nieuwsgierigheid klonk goed door in zijn stem. 'Niks.' zei ik, mijn blik afwendend, ik voelde hoe mijn wangen rood werden. 'Je wilt het me dus niet vertellen?' zei Benno en ik zag iets van frustratie in zijn vriendelijke ogen. 'Sorry, hoor.' kaatste ik terug. Ik nam nog een slok van mijn sap en stond toen op. 'Ik ben moe.' zei ik tegen Benno, die nu gekwetst keek, snel liep ik weg. Zo snel als ik kon, verstopte ik me achter een harnas. Steeds bleef ik Draco's gezicht voor me zien, ik legde mijn hoofd tussen mijn benen, terwijl een irritant stemmetje 'Draco! Draco!' riep in mijn hoofd. Het was wel duidelijk, ik kon niet zonder hem, maar het was niet aan mij om het te vergeven. 'Juffrouw Spoir?' klonk een kille stem. Ik keek opzij en de bloederige baron zweefde naast mij. 'Baron.' Ik knikte naar hem, hij deed hetzelfde. Onmiddelijk stond ik op en klopte het stof van mijn broek, ik liep verder en de baron kwam naast me zweven. 'Mag ik vragen waarom u zichzelf verstopte achter dat harnas?' vroeg de baron. Ik zuchtte. 'Bent u ooit verliefd geweest?' vroeg ik aan hem, me naar hem toedraaiend. De baron schrok merkelijk van mijn vraag. 'Ja, maar ik heb haar vermoord.' zei hij kort, waarna hij wegzweefde door een muur. Geschokt keek ik hem na, hopelijk had hij gelogen, maar toen dacht ik aan zijn bijnaam de bloederige baron. Hoe waren anders die bloedvlekken op zijn shirt verschenen? Een rilling liep over mijn ruggengraat. Ik zou Draco nooit kunnen vermoorden, nooit. Echt nooit. Nog natrillend liep ik naar de kelders, een goede nachtrust zou me deugd doen.

De volgende dagen zei ik niet veel, alleen tegen Jenny, bij wie ik nu dagelijks op bezoek ging. Ze was heel blij met de posters die ik haar had gegeven. Ze zwijmelde vaak bij de knappe jongens die erop stonden. Jammer genoeg kon Jenny mij ook niet opvrolijken, soms zag ik Louis, maar zelfs die kleine, vrolijke jongen kon mijn gedachten niet opbeuren. Benno lachte nog vaak naar me, ik praatte ook soms met hem en hij was een goede vriend, meer niet. Er was nu maar één persoon die me kon opvrolijken en diegene zei nog steeds niks tegen mij. Zijn blikken die hij op mij wierp brachten me volledig in verwarring, de ene keer keek hij teder, de andere keer minachtend. Mijn gevoelens voor hem werden in elk geval niet minder, maar vandaag zou hij wel tegen me moeten spreken. Er was een zwerkbaltraining vanavond, maar ik wist niet of het wel een goed idee was om Benno en Draco nu samen te zetten.

Er was een koele wind opgezet en bevend liep ik naar het zwerkbalveld, hopelijk zou ik wat opwarmen op mijn bezem, maar in mijn achterhoofd wist ik dat ik het hoogstwaarschijnlijk nog kouder zou hebben. Met mijn vuurflits in mijn hand liep ik de kleedkamer binnen. Draco was er al, maar verder was er nog niemand. 'Draco?' zei ik, mijn stem klonk zacht en zwakjes. 'Dag, Claire.' zijn stem klonk koel. 'Waarom Patty?' vroeg ik, ik had ze genoeg samen gezien deze week. Deze vraag brandde al de hele tijd in mijn hoofd, ik moest het nu vragen, nu we alleen waren. Hij tilde zijn schouders op. 'Waarom niet?' was zijn antwoord. Het irritantste antwoord die er bestond. Ik zuchtte en zette een stap dichter naar hem toe. 'Wat is er tussen ons gebeurd?' vroeg ik. Ik was niet van plan geweest om erover te beginnen, maar ik kon er niet meer tegen, ik wilde mijn Draco terug. Draco keek nu met een zachte blik naar mij. 'We zijn uit elkaar gegroeid.' zei hij, maar ik hoorde aan zijn stem dat hij het zelf niet geloofde. 'Waarom Benno?' vroeg hij, zijn aandacht was nu op mij gericht, ik opende en sloot mijn mond weer. Nadenkend wat ik kon zeggen. 'Ik...ik...' Maar ik werd onderbroken doordat Merel binnenkwam, de andere jager. Ze was een jaar jonger dan mij, maar ze was goed, ik was wel beter. Zwijgend liep ik weg van Draco en ging op een bankje zitten, wachtend op de rest. Even later kwam ook de rest van het team binnen, Benno kwam naast me staan. Zijn blik flitste tussen mij en Draco, die indringend naar mij stond te kijken. Ik beet op mijn lip, zo kon het toch niet verder. 'Laten we beginnen.' zei Draco, hij wendde zijn blik van mij af en ik ademde uit. We liepen allemaal naar buiten en de wind waaide nog erger dan daarnet.

Draco blafte constant Benno af. Toen Benno voor de twintigste keer een rondje om het veld moest lopen, bliksemde ik op Draco af. 'Waarom doe je zo gemeen?' vroeg ik. De blonde jongen keek me aan. 'Wil je ook een rondje lopen misschien?' vroeg hij kil, ik herkende hem niet meer. 'Graag.' zei ik en ik zorgde ervoor dat hij de woede in mijn stem kon proeven. Ik vloog op Benno af en landde naast hem neer, ik smeet mijn bezem op de grond en begon naast hem te lopen. Boven ons zag ik Draco gemeen kijken, hij kneep zijn ogen fijn bij het aanzien van mij en Benno. Even later zweefde hij verder. 'Hey.' pufte Benno. 'Hey.' zei ik terug, maar mijn woede was nog niet over. 'Sinds wanneer haten jullie elkaar zo?' vroeg Benno, doelend op mij en Draco. Verwonderd keek ik hem aan, de woede smolt weg. Ik wist dat ik Draco niet haatte, ik hield van hem, maar dat vertikte ik om te zeggen. 'Weet ik niet.' zei ik kort en we liepen zwijgend verder.