Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

43. The mission starts.

Het laatste examen was voorspellend rekenen en het mislukte volledig. Al mijn examens waren goed verlopen, behalve de laatste. Het kwam deels omdat voorspellend rekenen niet een van mijn beste vakken was, maar het kwam ook doordat ik constant aan onze opdracht moest denken. Als de examens gedaan waren, dan had ik nog twee dagen om de opdracht te voltooien. De zenuwen hadden ervoor gezorgd dat alle leerstof uit mijn hoofd was verdwenen. Verslagen liep ik terug naar de leerlingenkamer, iedereen zat buiten te genieten van de zon, maar ik had afgesproken met Draco. Toen ik de leerlingenkamer binnenwandelde, zag ik dat ik alleen was. Zuchtend liep ik naar één van de zetels en ik plofte erin neer. Ergens had ik gedacht dat Draco er al zou zijn, zoals altijd, maar hij was waarschijnlijk nog bezig met zijn examen waarzeggerij. Ik nestelde me tegen een kussen en sloot mijn ogen. Over twee dagen zouden we terugkeren naar huis. Dan zou ik terugkeren naar villa Malfidus, ik zou mijn vader terug zien. En ik was vastberaden om trots naar hem terug te keren, ik zou zijn opdracht volbrengen, ik moest wel. Overtuigd opende ik mijn ogen en ik zag Draco staan. Hij lachte flauwtjes naar me. Ik probeerde naar hem terug te glimlachen, maar het lukte niet. Hij kwam naast me zitten en trok me tegen zich aan. Hij plantte een kus op mijn kruin, ik verstopte voor even mijn gezicht in zijn shirt. 'Het zal ons wel lukken.' fluisterde hij. Voorzichtig keek ik hem aan. 'Het zal ons lukken.' bevestigde ik.

We liepen door de lege gangen, mijn hand lag in de zijne. Ons plan was om eerst naar de verdwijnkast te gaan kijken en te zien of die al volledig gerepareerd was. Draco maakte zijn hand los en sloeg zijn arm rond mijn schouder. Het voelde beter om dichter bij hem te zijn. Ik was blij dat ik dit alles niet alleen moest doormaken, ik was blij dat ik ervoor kon zorgen dat hij niet alleen was. We waren een team. We passeerde de dansende trollen, dat betekende dat we er waren. Veelbetekenend keek ik hem aan, hij sloot zijn ogen en even later zag ik hoe er deuren verschenen. Ik haalde even diep adem en volgde dan Draco naar binnen. Onze opdracht was nu echt begonnen. Ik volgde hem tussen de rommelgangen door. Even later kwamen we aan bij de kast. Beiden keken we voor enkele seconden zwijgend ernaar.

'Hoe zullen we hem testen?' Mijn stem verbrak de stilte, ergens wist ik wel het antwoord op mijn vraag. 'We moeten kijken of hij mensen kan laten verdwijnen.' Ik slikte en bezorgd keek ik hem aan, hij keek me met een beschermende blik aan. In zijn ogen zag ik dat hij het wilde proberen, maar dat kon ik niet toelaten. Ik schudde verwoed mijn hoofd. 'Nee, ik zal wel gaan.' Ik zag hoe hij zijn kaakspieren opspande, hij zette een stap dichter naar me toe. 'Claire, dit is iets dat ik moet doen.' Hij raakte zachtjes mijn wang met zijn hand. Ik sloot kort mijn ogen onder zijn aanraking. Toen ik ze weer open deed, stonden er tranen in mijn ogen. 'Wat als het niet werkt?' Mijn stem trilde, ik knipperde mijn tranen weg. Nu mocht ik niet huilen, ik zou nooit huilen. Draco plantte zacht een kus op mijn voorhoofd. 'Het zal lukken.' fluisterde hij. Daarna zette hij een stap achteruit, hij opende de verdwijnkast en stapte erin. Ik wilde niet dat hij zou gaan, ik kon hem niet laten gaan. Voorzichtig liep ik naar de kast toe, ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Ik hou van je.' fluisterde ik, het klonk teveel als een afscheid. 'En ik hou van jou.' zei hij, waarna ik me van hem losmaakte. Nog even keken we elkaar recht in de ogen, maar toen sloot ik de kast. Ik legde mijn voorhoofd tegen de kast en vermande mezelf. 'Harmonia nectere passus.' De spreuk vloog over mijn lippen en ik hoorde een soort van gefluit. Met trillende handen opende ik de kast, Draco was verdwenen, ik hapte naar adem. Direct sloeg ik de kast terug dicht en ik stortte neer op de grond. Ik sloeg mijn armen rond mijn opgetrokken knieën en begon met wachten. De angst dat hij niet zou terugkomen stopte ik in een hoekje van mijn brein en ik liet alleen de hoop toe.

Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar hij was nog steeds niet terug. Ik voelde hoe mijn lijf lichtjes begon te trillen en ik sloeg mijn armen nog strakker rond me heen. Hij zou wel terug komen, toch moest ik vechten tegen de tranen. Plots hoorde ik een zacht gefluit. Onmiddellijk sprong ik recht en ik rukte de kastdeuren open. Daar stond hij, een klein glimlachje rond zijn mond. 'Het werkt.' zei hij, maar het enige wat ik kon doen, was me in zijn armen werpen. Verbaasd ving hij me op. Ik drukte mijn gezicht tegen zijn borstkas, ik snoof zijn geur op. 'Waarom duurde het zo lang?' vroeg ik. Ik hield hem nog steeds stevig vast, ondertussen had hij ook zijn armen rond me heen geslagen. Hij tilde me zachtjes op en droeg me uit de kast. 'Ik was maar enkele minuten weg, Claire.' zei hij zacht. Wat? Waren dat echt maar enkele minuten? Ik keek naar hem op, hij keek me bezorgd aan. 'Ik was...ik was gewoon zo ongerust.' fluisterde ik. Hij streelde zachtjes mijn wang. 'Ik ben veilig, oke?' 'Oke.' Ik glimlachte flauwtjes naar hem. 'Hoe ging het?' 'Wel Odius weet dat de kast gerepareerd is en ik heb hem gezegd dat we nu elk moment een briefje kunnen sturen dat de dooddoeners moeten passeren. Ik heb ervoor gezorgd dat er een bericht naar mijn tante is gestuurd. Iedereen is verwittigd.' Nu glimlachte ik oprecht naar hem. Dit was goed nieuws. 'Dan gaan we maar weer.' Hij knikte, maar drukte nog eerst een zachte kus op mijn lippen. 'Kom.' zei hij, mijn lippen tintelden nog na. Hij trok me aan mijn hand mee naar buiten.

Toen we de gangen doorliepen, zag ik dat het al bijna avond was. Door het raam kon ik het huisje van Hagrid zien, ernaast was een klein heuveltje. Ik liep wat dichter naar het raam toe en fronste mijn wenkbrauwen om het beeld scherper te krijgen. Het leek net alsof er een reusachtige spin op het heuveltje lag. Vreemd. Ik bestudeerde nog even de rest van het terrein en zag dan twee personen lopen. Onmiddellijk herkende ik Slakhoorn en ik vermoedde dat naast hem Harry Potter liep. Ze liepen richting het huisje van Hagrid. Ik stootte Draco's arm aan en wees naar het tafereel. Ook hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij het zag, maar haalde uiteindelijk zijn schouders op. 'Het zal wel niks betekenen.' zei hij, maar ik was daar nog niet zo zeker van.