Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

18. A date.

We stonden met Narcissa op het perron, sinds gisteren had Draco niks gezegd en hij vermeed constant mijn blik. Het was kortgezegd frustrerend en dat was niet het enige dat mijn frustratie aanwakkerde, mijn gevoelens voor Draco probeerde ik constant te begrijpen, maar ik raakte er geen wijs uit. Ergens diep in mij wist ik wel dat er meer dan vriendschap was tussen ons, maar door het gedrag van Draco was ik niet zeker of dat wederzijds was. Ondertussen was Draco de trein al ingelopen, ik wilde ook vertrekken, maar werd tegengehouden door Narcissa. Ze keek me moederlijk aan en weer dacht ik dat ze een veel betere moeder zou zijn dan haar zus Bellatrix. 'Wat is er tussen jullie gebeurd?' vroeg ze, ik kon haar nu toch niet over onze bijna-kus vertellen. 'Ik...ik...weet het niet.' zei ik zuchtend. Mijn stem beefde, waardoor Narcissa mij in haar armen nam. 'Jullie komen er wel doorheen.' mompelde ze in mijn oor. 'Hopelijk.' fluisterde ik terug. Er werd gefloten, de trein zou bijna vertrekken. Snel maakte ik me los en zwaaide naar haar, terwijl ik de trein insprong. Misschien moest ik eerst eens met Draco gaan praten, ik verzamelde al mijn moed en liep naar de zwadderichcoupé.

Voor de deur bleef ik staan, te geschokt van het tafereel dat ik nu zag. Draco zat met zijn rug naar me toe met niemand minder dan Patty naast hem. Flirterig zat ze zijn arm te strelen en ik zag hoe ze zijn wang kuste. Jaloezie borrelde in mij op en ik voelde een krop in mijn keel. Toen sloeg Draco een arm over haar schouders, dat was de druppel, ik draaide me om en liep weer weg. Waarom deed hij dit? Waarom met Patty? En waarom sloeg hij een arm over haar schouders, dat was toch ons ding? Ik vocht tegen de tranen die in me opkwamen. Tranen zijn een teken van zwakte, ik wist mijn vaders woorden nog goed. Draco moest niet denken dat hij me dit kon flikken, maar wat kon ik ertegen doen? Zuchtend leunde ik tegen de wand van de trein, uit de andere coupés steeg een vrolijk gebabbel op. Ik duwde me af en begon te lopen, ik keek door de raampjes op zoek naar een lege coupé, nergens zag ik een lege coupé, maar dan zag ik een jongen alleen zitten. Een jongen met bruin haar en blauwe ogen, zijn griffoendoruniform had hij al aan. Louis.

'Mag ik erbij komen zitten?' vroeg ik. Louis keek op en herkende me direct, zijn ogen flitsten over mij heen, bedachtzaam. De laatste keer dat ik hem had gezien, had ik tegen hem staan schreeuwen. Ik zou het volledig begrijpen als hij me nu afwees. 'Tuurlijk.' zei hij en hij richtte zijn blik weer op het raam. Even zaten we in stilte voor elkaar, het beeld van Draco met Patty bleef op mijn netvlies gebrand. 'Waarom zit je niet bij die blonde jongen?' vroeg Louis, ik schrok op uit mijn gedachten. 'We hebben ruzie.' zei ik kort, maar ik kon het trillen van mijn stem niet vermijden. Fronsend keek Louis me aan, zijn blik verzachtte. 'Wil je het me vertellen?' vroeg hij met zijn kinderstem, ik keek de jongen aan. Moest ik het hem vertellen? Ik besloot dat het beter was om mijn mond te houden. Als ik zou beginnen vertellen, zou ik misschien teveel vertellen, dus schudde ik mijn hoofd. 'Waarom zat jij hier alleen, Louis?' vroeg ik, het gezicht van de jongen betrok. Tranen glinsterden in zijn ogen. 'Ik heb geen vrienden.' zei hij en mijn hart brak bij het horen van zijn stem. 'Iedereen vindt me raar en niemand wil met me omgaan.' zei hij en tranen liepen over zijn wangen, direct sprong ik op van mijn plaats en ging naast hem zitten. Ik trok de kleine jongen tegen me aan en hield zijn schokkende schouders stevig vast. 'Je hebt mij nu, oke?' De jongen knikte en ik voelde hoe het schokken minder werd. Nog een kleine minuut zat hij huilend in mijn armen, maar dan trok hij zich terug, wrijvend over zijn ogen. 'Bedankt, Claire.' zei hij en hij lachte flauwtjes. Ik lachte terug, ik wist precies hoe hij zich voelde, ik had al die jaren ook geen vrienden gehad. 'Willen jullie misschien wat snoep?' vroeg iemand, ik draaide me om en zag de heks van het snoepkarretje staan. Een glimlach verscheen op mijn gezicht.

'Kijk ik heb Perkamentus.' riep Louis vrolijk uit en hij toonde het chocokikkerkaartje. Hij drukte het kaartje bijna tegen mijn gezicht, lachend ging ik een beetje verder zitten en bestudeerde het kaartje. Daar zag ik de man staan met zijn brilletje op zijn neus en zijn tovenaarshoed. De man die ik moest vermoorden. Even betrok mijn gezicht, maar toen Louis vreemd naar me keek, toverde ik weer een glimlach op mijn gezicht. Louis fronste even zijn wenkbrauwen, maar haalde uiteindelijk zijn schouders op. Hij graaide in de doos en haalde er nog een chocokikker uit. 'Dit is de laatste.' zei hij, hij keek vragend naar mij, ik lachte. 'Je mag hem hebben.' zei ik en Louis kreeg een kinderlijk glimlach op zijn gezicht. Hij trok het pakketje open en de kikker sprong eruit. 'Pak hem.' gilde ik uit en Louis sprong op om de kikker te pakken. Ik lag plat van het lachen, maar plots was er daar nog een bezoeker. 'Claire?' vroeg iemand, ik keek om en zag de donkere jongen staan. Het was Benno Zabini, ik herkende hem van in de leerlingenkamer, hij zat in hetzelfde jaar als ik. Waarom was hij hier?

'Hi, Benno.' zei ik en het lachen was me direct vergaan. Louis was ook stil geworden, zijn mond vol chocolade. 'Kan ik even met je spreken?' vroeg hij. Fronsend keek ik hem aan. 'Tuurlijk.' Zijn blik ging naar Louis. Louis begreep de hint. 'Ik ga even naar het toilet.' zei hij. Verdrietig keek ik toe hoe mijn vriend wegliep. 'Ga zitten, Benno.' Zenuwachtig ging hij zitten, ik keek hem afwachtend aan. 'Uhm, dit is waarschijnlijk vreemd.' Nerveus wreef hij in zijn handen. 'Je ziet er een heel leuk meisje uit en je bent ook zeer knap.' Ik begon te blozen door de complimenten, maar er steeg een argwaan in me op. Benno was populair en rijk en hij was ook zeker knap, maar waarom zat hij hier dan voor mij? 'Ik vroeg me af of je met me mee wil naar het valentijnsbal?' Met open mond keek ik hem aan. Ergens in mijn hoofd had ik gedacht dat ik met Draco zou gaan, maar na vandaag... 'Uhm.' murmelde ik. Benno keek geschrokken op. 'Oh, je bent waarschijnlijk al gevraagd.' Ik lachte. 'Nee, ik ben nog niet gevraagd.' zei ik, denkend aan Draco, hij had zijn kans gehad. 'Ja, ik ga graag met je mee.' zei ik. Benno balde zijn vuist en stak hem snel in de lucht. 'Yes!' riep hij uit. Met een lach keek ik hem aan. Blozend zag hij mijn blik. 'Sorry.' zei hij, maar de glimlach verdween niet van zijn gezicht. Zijn ogen twinkelden. Ik glimlachte terug, maar iets knaagde in mijn maag en ik kon het alleen verklaren door mijn gevoelens voor Draco.