Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

76. 'Don't touch my students!'

Achteraf gezien had ik beter niks gezegd aan mijn vader, maar onderbewust had ik het toch gedaan. Waarschijnlijk wist mijn lichaam dat mijn vader me zou straffen en het vond waarschijnlijk dat ik die pijn zou verdienen. Het voelde verschrikkelijk om als een dreuzel te genezen, het deed me denken aan mijn kindertijd en ergens was het ook een herinnering van mijn vader dat ik zonder hem nog steeds vast zou zitten in dat weeshuis. Hoe meer de blauwe plekken op mijn lichaam verdwenen, hoe meer ook de gedachte aan Louis verdween uit mijn hoofd. Hij werd vergeten, zoals dat wel vaker gebeurd met mensen die gestorven waren. Mijn verdriet ebde weg, net als mijn schuldgevoel. Daardoor had de duisternis plaats en ik merkte dat het erin slaagde om mijn hoofd terug in te palmen. Mijn haar was weer bijna terug zwart en ik hield Draco op een afstand. Hij was overbezorgd en ik kon er des te langer slechter tegen. Ik hield van hem, maar hij moest me ruimte geven. Als de tweestrijd in mijn hoofd tussen het duister en mijn eigen kleine vlammetje eens zou ophouden, dan zou ik pas aandacht aan hem kunnen geven. Voor zijn liefde had ik nu geen tijd. Eerst en vooral moest ik weer volledig duister worden. Het was zeker een remedie om alle herinneringen aan Louis voor eeuwig uit mijn gedachten te bannen, vaarwel schuldgevoel en vriendelijkheid, welkom duisternis en zijn wraakgevoelens.

De sfeer in Villa Malfidus was gespannen, iedereen was gestraft door mijn vader. Misschien niet allemaal zo fysiek als ik, maar de meeste hadden zijn woede kunnen voelen en dat was genoeg geweest. De heer van het duister kon je duidelijk laten merken dat hij woedend op jouw was, het gaf me al koude rillingen als ik er aan dacht. Een deel in mij wilde dat ik ook ooit zo'n macht zou hebben over iedereen. Misschien moest ik het eens proberen. Momenteel was er precies één plaats waar ik genoeg angst kon zaaien. Wat was het toch jammer dat ik er verbannen was, ik lachte schamper en sprong recht van mijn bed. Dit zou een fantastische dag worden.

De alarmen gingen af toen ik door de poort liep, wie had het in zijn hoofd gehaald om die aan te leggen. Knarsetandend legde ik mijn handen op mijn oren en ging op zoek naar de afkomst van het vervelende geluid. Als snel kon ik de luidspreker opmerken die als een vogel verscholen in een boom zat. Snel schoot ik het neer met een kleine ontploffingsspreuk. Ik moest zelfs niet spreken toen ik de magie uitvoerde, ik voelde de macht al zodanig door mijn lichaam vloeien. Ik schudde mijn schouders los en maakte vrolijk een huppelpas, dit zou nog eens interessant worden. De kaarsen in de grote zaal brandden en ze verlichtten de reusachtige ramen die over het terrein uitkeken. Ik herinnerde me iets dat mijn vader altijd gebruikte, de laatste dagen had ik het bestudeerd hoe hij het deed. Ook enkele dooddoeners waren de kunst al machtig. Er bestond geen twijfel dat dit mij ook zou lukken. De grote deuren gingen open en dicht en er verscheen een figuur aan de zijde van het kasteel. Zeker weten dat het Vilder was, naast hem zag ik een kleine puntje met een schaduw. Mevrouw Norks. Ik lachte en wierp mijn hoofd in mijn nek. Ze stuurden die stomme snul van een conciërge op pad om een indringer te vangen.

Ik begon om mijn as te tollen, zwarte rook vormde zich om me heen en ik steeg de lucht in. Dit was zo veel beter dan een bezemsteel. Met een glimlach vloog ik richting de ramen van de grote zaal. Waarom zou ik niet meedoen aan het avondmaal? Ik was toch ten slotte een student. Ik verbrijzelde het glas voordat ik naar binnen vloog. Ik wilde allesbehalve glasscherven in mijn herstellende lichaam hebben. Er werd gegild toen ik binnen vloog. Voor het dramatisch effect vloog ik nog enkele keren de zaal rond, voordat ik op de tafel van de leerkrachten neerdaalde. 'Hebben jullie mij gemist?' vroeg ik met een duidelijke stem door de zaal. Iedereen keek me angstig aan. De tafel van griffoendor keek me enkel woedend aan. Het schuldgevoel kwam gelukkig niet meer in me op, mijn duistere harnas hield het tegen. Ik keek naar beneden in het gezicht van Sneep, hij keek me bedenkelijk aan. 'Ben ik te laat voor het avondmaal?' vroeg ik gespeeld. Sneep zuchtte enkel. 'Dit is geen slimme zet van je, Claire.' Ik rolde met mijn ogen; al mijn zetten waren slim. Ik sprong van de tafel en liep richting de tafel van zwadderich. Alle ogen volgden mijn bewegingen. Ik nam een mes van de tafel en liep dan terug naar de tafel van de leerkrachten. Iedereen bleef zwijgen. 'Harry Potter. Waarschijnlijk kennen jullie hem nog wel.' Er klonk nerveus gemompel. Ik speelde ondertussen met het mes in mijn handen. 'Hij is niet dood, nee. Nou ja, bijna.' zei ik glimlachend. 'Mijn vader zal hem met liefde vermoorden.' voegde ik eraan toe. Ik zwiepte mijn haar over mijn schouder. 'Naar het schijnt zijn er hier enkele mensen, tovenaars en heksen die op een of andere manier vrienden zijn met Potter.' Ik maakte een walgend gezicht. 'Dat kunnen we toch niet accepteren.' zei ik afkeurend. Sommige gezichten werden lijkbleek, ze dachten waarschijnlijk dat zij ook als vriend van Potter in aanmerking kwamen.

Ik gooide mijn mes door de lucht, iedereen volgde verwonderd het stuk metaal dat door de lucht vloog. Op dat moment haalde ik mijn toverstaf tevoorschijn en met één zwiep ervan vlogen alle andere aanwezige messen de lucht in en vergezelden mijn mes. Een persoon haatte ik al heel mijn leven. De messen vlogen op haar af. Patty Park stond geschrokken op toen de messen op haar afvlogen. 'Ook al ben je geen vriend van Potter, je hebt ooit lang geleden mijn vriend van me willen afnemen. Geen verstandige zet.' Ze werd in de hoek gedreven door de messen en ze vlogen gevaarlijk dicht bij haar. Even liet ik ze voor haar vliegen en toen was ik klaar om de genadeklap toe te dienen. Een iets had ik van mijn vaders straf geleerd, fysiek geweld was zo veel beter. De pijn echt voelen en het blijven voelen ook al was de straf over. 'Stop!' hoorde ik achter mij en woedend draaide ik me om. Wie durfde het om mij te verstoren?! Anderling stond op van haar plaats aan de tafel en kwam naar me toe gelopen. Haar toverstaf in haar hand. 'Jij raakt geen enkele leerlingen nog maar met één vinger aan! Dit is een school, geen plaats om terreur te zaaien. Laat haar met rust.' De messen vielen op de grond toen ik me naar haar omdraaide. 'Wil jij haar plaats innemen misschien?' vroeg ik woedend. Ik zag de Kragges opstaan, klaar om mij te hulp te schieten.