Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

38. The dark lord.

Sneep nam een klein, brein zakje dat op de schoorsteenmantel stond. Brandstof. Mijn gedachten draaiden op volle toeren, straks zou ik mijn vader terugzien. Waarom had hij me nodig? Ik kon maar één reden bedenken en dat was dat hij iets moest zeggen over de opdracht. Zwijgend keek ik toe hoe Sneep brandstof in het vuur smeet, de vlammen kleurden direct groen. 'U eerst.' zei hij glimlachend, hij genoot ervan dat ik niet kon protesteren. Hij was nu diegene die met mijn vader kon dreigen. Voorzichtig stak ik mijn hand in het zakje, terwijl ik brutaal naar Sneep keek. Met een handjevol brandstof liep ik het vuur in, de vlammen likten aan mijn benen, maar ze deden geen pijn. Ik slikte. 'Villa Malfidus!' riep ik uit, ervoor zorgend dat ik de woorden goed articuleerde. Ondertussen smeet ik de brandstof in het vuur. Mijn zicht werd wazig en ik tolde heen en weer, Sneep verdween uit het zicht en er verschenen verschillende woonkamers in mijn blikveld. Het haardvuurnetwerk.

Hoestend stapte ik uit het vuur, ik bevond me in de huiskamer van Villa Malfidus, ik zou dit interieur uit duizenden herkennen. Toen zag ik Lucius zitten in de zetel, hij gunde me geen blik waardig. Hij had de Avondprofeet in zijn handen, op de voorpagina stond er een artikel over hoe je jezelf moest beschermen in deze duistere tijden. Aan zijn gedrag te zien was mijn bezoek duidelijk aangekondigd. Ik hoorde geritsel achter mij, Sneep was ook in het haardvuur verschenen. Hij nam onmiddellijk mijn bovenarm vast, zijn vingers duwden in mijn huid. Sneep trok me mee naar de hal. Woest keek ik hem aan en ik maakte mijn arm los uit zijn greep. 'Ik weet de weg zelf wel.' siste ik hem toe en met opgeheven hoofd liep ik de trap op. Elke stap dat ik dichter bij mijn vader kwam, was een hel. Mijn instinct wilde me zo ver mogelijk van mijn vader hebben. Ik wilde vluchten, maar dan was ik zwak. En zwakheid kon ik nu niet laten zien. Ik rechtte mijn schouders en liep Zijn kamer binnen. Mijn hart klopte in mijn keel.

Hij zat in een zetel met Nagini voor zich. 'Vader.' Ik knikte naar hem. Hij richtte zijn doordringende blik op mij en nam me voor enkele seconden in zich op. 'Kniel voor me, dochter.' siste hij. Ik slikte en liet mezelf op één knie vallen. Een bevel van mijn vader kon je niet negeren. Nagini kwam op me af gekrold, ze gleed sissend langs mijn been. Er liep een huivering over mijn rug. 'Ze isss bang.' siste Nagini. Verward keek ik de slang aan, ik was niet bang. Misschien een beetje, maar ik wilde gewoon weten waarom mijn vader me hiernaartoe had gebracht. Het was niet dat ik bang was van mijn vader. Dat zou pas belachelijk zijn. Ik hoorde hoe voetstappen me naderden en even later tilde een lange vinger mijn kin op. Daardoor keek ik recht in het gezicht van mijn vader. 'Ben je bang? Dochter.' Hij keek me vragend aan, snel zocht ik achter woorden. 'Nee, niet op die manier.' zei ik. 'Op welke manier dan wel?' zei hij en hij liet mijn kin los. 'Sta op.' beval hij. Direct sprong ik recht en keek toe hoe mijn vader naar zijn zetel terugliep. Toen hij zat, keek hij me verwachtingsvol aan. Ik nam luid adem, voordat ik sprak. 'Ik ben bang voor wat u te zeggen hebt.' Hij schoof zijn lange vingers in elkaar. 'Aha, dan zal ik maar best zeggen waarom ik je hier heb gebracht.' Mijn hart hing sneller slaan en ik luisterde aandacht naar de woorden. 'Hoe verloopt je opdracht?' Ik had kunnen weten dat hij dat ging vragen. 'Goed.' siste ik. 'Goed?' Zijn stem klonk gefrustreerd, ik beet op mijn lip. 'Waarom zie ik dan geen resultaat?' Vernederd sloeg ik mijn ogen neer, hij had gelijk, onze opdracht duurde te lang. 'We zijn er mee bezig.' Het was een kleine leugen, sinds mijn toverdrank hadden we niks meer gedaan. Behalve dan de reparatie van de verdwijnkast. 'Je hebt toch wel een plan.' Vurig knikte ik. 'Er is een verdwijnkast, wanneer het moment daar is, zullen we versterking oproepen om de school binnen te dringen en Perkamentus aan te vallen.' Hopelijk was dit genoeg als uitleg. Mijn vader knikte goedkeurend.

'Wil je Nagini even voeden, liefje.' Het woord liefje klonk zo verkeerd uit zijn mond. Voorzichtig liep ik naar de hoek van de kamer, waar een kooi met muizen stond. Ik slikte toen ik mijn hand in het kooitje stak. Het was een dilemma om te kiezen welke muis ik zou nemen. Een van hen zou straks opgegeten worden door een grote slang. Ik nam uiteindelijk een bruine muis bij zijn staart. Toen ik hem uit het kooitje tilde, piepte hij verschrikkelijk. Het was net alsof hij wist wat er ging komen. Maar ik moest doorzetten, mijn vader zat toe te kijken en ik mocht hem niet teleurstellen. Ik moest aan hem bewijzen dat ik een waardige dochter was. Zelfverzekerd liep ik op Nagini af, ze tilde haar hoofd op toen ik voor haar stond. Ik verontschuldigde me in gedachten tegenover de muis en liet hem dan vallen. Nagini hapte onmiddelijk toe en haar kaken sloten zich om de muis. Ze slurpte de staart naar binnen. Walgend keek ik toe hoe ze de muis verteerde.

Ik liep terug naar mijn vader, die goedkeurend naar me keek. 'Wie zal de opdracht volbrengen als het moment daar is?' vroeg hij. Eerst wist ik niet wat hij bedoelde, maar toen besefte ik dat hij vroeg wie dat er Perkamentus zou vermoorden. Zou ik hem vermoorden? Of Draco? Ergens wilde ik niet dat Draco het zou doen, ik wilde hem dat niet laten meemaken. Dat betekende dat ik het zou moeten doen. 'Ik.' Het moest. Draco zou ten onder gaan aan de schuldgevoelens. Zelf zou hij het niet toegeven en sowieso zouden we het pas zien op het moment zelf. Misschien zou ik niet eens in staat zijn om de doodsvloek uit te spreken, maar daar wilde ik nu niet aan denken. 'Perfect, zo is mijn dochter.' siste mijn vader. 'Nu zal ik hetgene vertellen wat ik je moest vertellen.' Wat? Ik dacht dat hij alles had gevraagd. Wat moest hij nog meer vertellen? 'Het moment is aangebroken dat je het moet weten.' 'Wat moet ik weten vader?' Hij liet even een pauze. 'Je moet weten wat je bent en wat je voor mij betekent. Waarom jij bestaat.'