Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

35. I want to forget.

Vloekend liep ik door de gangen, ik was verdwaald. Alles leek net een doolhof van eindeloze gangen. Doordat ik zo hard had weggerend van Draco, wist ik nu totaal niet meer waar ik was. Doelloos dwaalde ik rond in het kasteel, hopelijk zou ik snel in een bekend deel terechtkomen. Volgens mij had nog nooit iemand zo'n slechte verjaardag gehad. Gefrustreerd liep ik verder, ik wilde zo graag in mijn bed kruipen en slapen, maar daarvoor moest ik eerst mijn bed terug vinden. Na wat wel uren lopen leek, maar wat waarschijnlijk maar een half uur was, begon ik de gangen te herkennen. Ik was op de zevende verdieping en al snel had ik door dat dit de gang was van de kamer van hoge nood. Even later passeerde ik het schilderij van de ballettrollen, ik hield halt en keek naar de kale muur. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de rommelkamer. Al snel hoorde ik een klik en toen ik mijn ogen weer opendeed waren de deuren verschenen.

Ik liep langs de hoge stapels rommel richting de verdwijnkast, ik had een idee, maar ik wist niet of het een goed idee was. Toch wilde ik nog één iets doen op mijn verjaardag, namelijk een brief schrijven naar mijn vader. Misschien zou hij het niet appreciëren, maar, het was erg om te zeggen, hij was de enigste tegen wie ik nu nog kon praten. Tussen de rommel vond ik perkament, een veer en inkt. Ik zette me neer op de grond voor de verdwijnkast en begon te schrijven.

Vader,

Waarschijnlijk bent u niet geïnteresseerd in mijn woorden, maar ik moet ze kwijt. Mijn verjaardag was verschrikkelijk en uw briefje was het enigste wat me een beetje heeft opgevrolijkt. Ik dank u dus vader en het spijt me dat onze opdracht nog steeds niet is gelukt. Ik weet dat er nog maar één optie overschiet, maar ik wacht nu nog enkel voor het juiste moment. Vader, ik zal mijn taak vervullen en hopelijk zal ik u trots kunnen maken.

Gegroet, uw dochter.

Ik keek naar mijn woorden en besloot dat het goed genoeg was. Mijn oog viel op een envelop en snel stak ik de brief erin, ik verzegelde het, zodat ik geen kans meer had om het te veranderen. 'Voor de Duistere Heer.' schreef ik aan de voorkant. Ik slikte en keek naar de brief in mijn handen. Traag liep ik naar de verdwijnkast en ik legde de brief erin. Krakend sloten de deuren en ik legde mijn voorhoofd tegen de kast. Zou ik hem wel versturen? Besluiteloos bleef ik naar de kast staren, hij zou me zwak vinden. Het woord 'zwak' veranderde alles, ik rukte de deuren open en griste de brief van de bodem. Nee, mijn vader mocht me niet zwak vinden. 'Incendio.' fluisterde ik en de brief ging in vlammen op. Ik liet me op de grond zakken en sloeg mijn armen rond mijn knieën, ik stond er nu alleen voor. Plots hoorde ik geritsel achter mij en met een ruk draaide ik mijn hoofd om. Daar stond Draco, zijn handen verontschuldigend opgestoken.

Geschrokken sprong ik recht, hem wilde ik niet zien. Ik was nu te kwetsbaar, zo snel mogelijk probeerde ik beschermende muren rond mijn ziel heen te bouwen. Zodat zijn woorden me niet zouden raken, maar ik was te laat, hij begon al te spreken. 'Claire, het spijt me zo.' fluisterde hij en behoedzaam kwam hij dichter naar me toe gelopen. Als versteend keek ik hem aan, zijn woorden drongen diep in me door en ik slikte. 'Als ik had geweten dat het je verjaardag was, ik...ik zou ervoor gezorgd hebben dat hij onvergetelijk zou zijn.' Zijn stem droop van de spijt en ik geloofde elk woord dat hij zei, maar hij had niet geweten dat het mijn verjaardag was. 'Ik had het moeten weten.' zei hij zachtjes in zichzelf. Met gefronste wenkbrauwen keek ik naar hem, hij keek nadenkend naar beneden. 'Je had het inderdaad moeten weten.' Mijn stem trilde en klonk allesbehalve zelfverzekerd. Ik was zwak en Draco wist dat nu ook. 'Claire...' Zijn ogen glinsterden door tranen, maar hij slikte ze snel weg. Dat was ons probleem, we wilden beiden niet zwak lijken. 'Draco... ik...' Ik zocht naar woorden, het was moeilijk om het uit te leggen. 'Ik zou alles zo graag willen vergeten en een gewoon leven willen leiden, maar dat kan niet en dat haat ik.' Het beschreef ongeveer hoe ik me voelde, op dit moment wilde ik zo graag een gewoon meisje zijn en geen monster.

Er was nog een meter lucht tussen mij en Draco, ergens was ik nog kwaad op hem, maar eigenlijk was dat onterecht. Hij had niet geweten dat het mijn verjaardag was en hij had zich ook al verontschuldigd voor zijn daden van gisteren. Het liefst wilde ik me in zijn armen storten, maar mijn hoofd hield me tegen. Draco keek me triest aan en ik zag aan zijn ogen dat hij me begreep, hij zette een stap dichter naar me toe. Nog één stap en dan zou hij me kunnen aanraken. 'Vergeet het voor even.' Verbaasd keek ik hem aan, wat bedoelde hij? 'Vergeet gewoon deze avond alles, vergeet je vader, vergeet onze opdracht, vergeet alles.' Met open mond keek ik aan en ik overwoog zijn idee, het klonk zeer aanlokkelijk om alles voor één avond te vergeten. Eén avond dat ik geen monster zou zijn. 'Hoe?' Mijn stem klonk hol, glimlachend keek Draco me aan. 'Ik zal je helpen.' Draco zette nog een stap dichter naar me toe en zijn armen wikkelden zich rond mijn middel. Hij drukte me stevig tegen zich aan en ik keek naar hem op. Ondeugend keek hij me aan en ik bloosde. Zijn ogen sprankelden en hij leunde voorover, zijn lippen streelden zachtjes mijn mond. Ik zuchtte tegen zijn lippen. 'En helpt het?' fluisterde hij in mijn oor. Furieus knikte ik en ik legde mijn handen rond zijn nek. Ik wilde meer, ik verlangde naar hem. Mijn hart ontplofte toen hij zijn lippen hartstochtelijk op de mijne duwde, mijn lippen vormden zich rond de zijne en ik kuste hem terug. Mijn handen woelden door zijn haren en mijn hart klopte fel in mijn borstkas. En zo vergat ik alles, ik vergat voor even mijn vader en zijn opdracht. Ik vergat alles en ging volledig op in Draco.