Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

65. I can't love you.

Ik hielp mijn vader de volgende weken met verschillende zaken, ik moest wel niemand meer vermoorden. Soms moest ik iemand martelen om informatie los te krijgen of soms gewoon als straf. Mijn vader vertrouwde me en ik vertrouwde hem. Deze relatie was volgens mij het dichtst mogelijke dat we bij een normale vader-dochter-relatie zouden komen. Ik stond bijna constant aan zijn zijde. Niet altijd, soms moest ik ook zelf dingen opknappen. Nu zat ik nerveus in mijn kamer, morgen zou het kerstavond zijn dat betekende dat vandaag de kerstvakantie begon en dat Draco terug naar huis zou keren. Ik wist nog niet hoe ik op hem zou reageren. Ik zou met hem moeten praten, ik zou hem duidelijk moeten maken dat ik geen gevoelens meer voor hem had doordat de duisternis mijn volledige ziel had overgenomen. Misschien wist hij dat al, hij was niet dom. 

'Claire?' Narcissa stak haar hoofd door de deur. Ik keek op, ik glimlachte niet. 'Wil je mee naar het station achter Draco?' vroeg ze hoopvol. Ik wist dat ze het verschrikkelijk vond dat ik zo duister was, volgens mij vooral omdat ik zo haar zoon pijn deed. 'Ik zal wel meegaan.' zei ik, ik wilde de rest van zweinstein me nog eens laten zien, tonen dat ik nog leefde. Zodat ze zouden weten dat ze nog steeds bang voor me moesten zijn.

We verdwijnselden richting het station en al snel stonden we op perron negen driekwart. Met opgeheven kin zocht ik een plaatsje tussen de menigte. De tovenaars en heksen keken me angstvallig aan. Een vrouwtje met een groene bontjas en een hoed met een vogel op keek me zuur aan. Ik herkende haar, het was de grootmoeder van Marcel Lubbermans. Met mijn kwaadste blik keek ik naar haar terug. Ze was even koppig als haar kleinzoon, ze wendde niet eens haar blik af, totdat haar het zicht werd ontnomen door een andere groep tovenaars. Narcissa stond opgewonden naast mij, ze had haar zoon duidelijk gemist. Net als de andere ouders om me heen. Ik hoorde opgewonden kreten en enkele tellen later kwam de zweinsteinexpress aangereden. De mensen om me heen begonnen te zwaaien, terwijl dat ze niet eens hun kind zagen. Ik verachtte hen.

De leerlingen stroomden uit de rode trein. Elk die een blik op mij wierp, keek angstig weg. De herinnering aan mijn uitbarsting zat nog vers in hun geheugen, dat was duidelijk. Een jongen met witblond haar kwam op ons afgelopen. Draco omhelsde zijn moeder, ik forceerde mezelf om flauw naar hem te glimlachen. Ook al koesterde ik geen gevoelens meer voor hem, toch had hij nog steeds een plaatsje in mijn hart. Draco zou nooit iets overkomen. Hij glimlachte terug, maar toch zag ik de gebroken blik in zijn ogen. Ik wist dat hij meer wilde, dat ik hem zou omhelzen, zou kussen, maar ik kon het gewoon niet meer. Hij zou een ijzeren harnas omhelzen en dat was volgens mij nog erger dan geen affectie te tonen. We liepen het perron uit, iedereen ging voor ons uit de weg. Nou ja, ze gingen voor mij uit de weg. Hoe vaker dat gebeurde, hoe meer ik er gewend aan werd.

Terug in Villa Malfidus liet Narcissa ons alleen achter in de hal. Draco wiebelde ongemakkelijk heen en weer op zijn voeten. Ik draaide mijn witte haar rond mijn vingers. 'We...' Ik liet even een pauze, Draco keek naar me op. 'We moeten praten?' zei ik, het kwam eruit als een vraag. 'Ja, inderdaad.' antwoordde hij opgelucht. Ik draaide me om en liep de trap op. Ik nam niet eens de moeite om te kijken of Draco me volgde. Enkele tellen later stond ik in mijn kamer, ik ging op mijn bed gaan zitten en Draco trok een stoel dichter. 'Uhm, ik denk dat ik mijn gedrag moet uitleggen.' zei ik aarzelend. Draco fronste zijn wenkbrauwen. 'Je haren zijn volledig wit.' zei hij. 'Komt dat door wat er in de grote zaal is gebeurd?' vroeg hij er achterna. Ik knikte. 'Meende je het toen je zei dat je geen gevoelens meer had, dat je volledig duister was?' vroeg hij met een gebroken toon. Waarschijnlijk hoopte hij dat ik nee zou zeggen, maar ik knikte. 'Dan hoef je me niets meer uit te leggen, Claire, ik begrijp het volledig.' zei hij en zijn stem klonk afstandelijk. Ik slikte. 'Het spijt me, Draco, maar de duisternis laat niks meer van mijn echte ik over. Ook al wil ik het zo graag, ik kan niet meer van je houden. Er is gewoon geen plaats meer daarvoor.' zei ik. Draco knikte begrijpend, maar ik zag hoe hij snel met zijn ogen knipperde. Misschien verbeelde ik het me, maar ik zag een lichte glans in zijn ogen. Tranen? 'Het spijt me zo, maar ik ben nu echt de dochter van mijn vader, er zit bijna geen verschil meer tussen ons. Natuurlijk zijn zijn kennis en macht nog steeds groter.' zei ik en ik kon er niks aan doen dan eerbiedig klinken als ik het over mijn vader had. 'Ik kan niet meer van je houden.' Draco stond gefrustreerd op. 'Ik begrijp het, Claire, maar daarvoor moet je het niet blijven herhalen. Mijn gevoelens zijn nog steeds niet veranderd en om dat jou te horen zeggen... Het is net een mes die je weer uit de wonde haalt en er weer in steekt, maar duizend keer pijnlijker.' zei hij en hij stormde naar buiten. Ik zag hem over zijn ogen wrijven. Ik was echt een verschrikkelijk persoon en ik kon er niet eens iets aan doen.

Bij het avondeten zat ik aan de rechterkant van mijn vader. Draco zat zwijgend op zijn plaats en hij verplaatste zijn blik niet één keer van zijn bord. Het voelde raar aan, mijn verziekte ziel had gehoopt dat hij me nog steeds zou aanbidden, maar de logische kant van me wist dat ik dat niet van hem kon vragen. Ik moest hem laten verdergaan met zijn leven. Hij moest mij achterlaten. Mijn vaders blik gleed van mij naar Draco en hij kreeg een begrijpende blik in zijn ogen. Hoe meer ik met mijn vader omging, hoe meer ik hem leerde kennen. Ik wist dat mijn relatie met Draco hem niks kon schelen, maar hij wilde een goede vader voor me zijn en dus deed hij alsof het hem iets kon schelen. De duistere heer was goed in het manipuleren van mensen. 'Het zal wel overgaan. Liefde is niet belangrijk als je kan streven naar de absolute macht.' zei hij in sisselspraak, enkele dooddoeners keken op, maar ze begrepen niet wat hij zei. Zelfs Nagini was er niet om het te begrijpen, zij was op haar opdracht in Goderics Eind. 'Ik weet het vader, soms moet ik me gewoon nog aanpassen.' zei ik terug en at verder. Bellatrix wierp stiekeme blikken op ons, wanhopig op zoek naar aandacht. 'Je haar zit prachtig vandaag, Claire.' complimenteerde ze. Ik verachtte haar, ze was zo aanhankelijk. Zo wanhopig naar affectie van mijn vader, het was belachelijk. 'Bedankt.' zei ik ongeïnteresseerd. Ik zag Draco's mondhoeken licht omhoog gaan, alsof hij ook het gedrag van zijn tante grappig vond.