Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

90. Kill me!

Anderlings ogen haakten zich vast in de mijne, de hele zaal was stil geworden en keek naar haar. Op wie leek ik? Ik wachtte nerveus af tot het moment dat Anderling het zou vertellen. Duizenden vragen vlogen door mijn hoofd. Doelde ze op mijn moeder? Zo ja, wie was mijn moeder dan? Was ze een leerling geweest van Anderling? Een vriendin? Een familielid? Een vijand? Mijn mond stond droog en ik knipperde snel met mijn ogen. Ik begreep hier niets meer van, ik dacht dat ik hier was om mijn straf te krijgen, maar in plaats daarvan werd er goed over me gesproken. Nu stond ik in spanning te wachten op wat Anderling zou zeggen.

Anderling wendde haar blik van me af en richtte zich naar het publiek. 'Achttien jaar geleden werd mijn wereld aan stukken geblazen. Ik bleef alleen achter en had nog enkel mijn job om me op te storten. Ik had namelijk een zuster, ze was jonger dan mij, veel jonger. Ik was haar grote zus en ik beschermde haar met heel mijn hart. Haar naam was Athena. Achttien jaar geleden verdween ze. Ze was een slimme, levenslustige, jonge heks, blijkbaar had ze daarmee de verkeerde aandacht getrokken. Ze werd een dooddoener, van die dag aan verbrak onze familie al het contact met haar. Mijn ouders stierven enkele maanden later en toen kon ik het niet uithouden om geen contact op te zoeken met Athena. Ik moest haar namelijk op de hoogte brengen van de gebeurtenissen. Ik verzamelde mijn moed en zocht haar op, wat me immers te wachten stond, kwam als een grote verrassing. Athena was in die enkele maanden fel verouderd en ze zag er verschrikkelijk vermoeid uit, maar naast dat viel me nog iets op... Ze was zwanger.' Mijn mond viel open, achttien jaar geleden, ik was achttien. Haar zus was zwanger, dan...

Iedereens aandacht was nu op Anderling gevestigd, die terug naar mij keek. 'Claire,' ze sprak nu rechtstreeks tot mij, 'ik denk dat Athena je moeder is.' Sprakeloos keek ik naar de vrouw, die nu mijn tante bleek te zijn. Ik voelde hoe ik misselijk werd, mijn gezicht trok wit weg toen de waarheid hard op me insloeg. 'Mijn moeder is dood, mijn vader heeft haar vermoord toen ze vluchtte na mijn geboorte.' Mijn woorden klonken hol, Anderlings gezicht verkleurde ook en ze keek weg. Ik wist nu eindelijk wie mijn moeder was, na achttien jaar wist ik het. En ik kon haar niet eens ontmoetten, ze was vermoord, vermoord door mijn bloedeigen vader. Het was zo oneerlijk. Mijn vader had mijn moeder vermoord, hij had haar uit mijn leven geroken. Ik was alleen geweest op deze wereld. Terwijl ik wel een tante had gehad, toch was ik in een weeshuis beland. Ik was gewoon een vervloekt kind, ik verdiende het gewoon niet om gelukkig te zijn, dat was al zo van mijn geboorte. Mijn moeder was zelfs niet gelukkig toen ze mij kreeg, anders had ze me nooit achtergelaten, anders had mijn vader haar nooit vermoord.

De ketenen waarmee mijn polsen waren vastgemaakt, snoerden in mijn huid. Ik probeerde me los te rukken in een plotselinge paniekaanval. 'Mijn moeder is dood! Mijn vader is dood!' gilde ik door de ruimte, het was eerder een jammerklacht. Mijn ogen werden vochtig, maar geen tranen rolden over mijn wangen. Ik schudde en beefde in mijn stoel, ik wilde zo graag loskomen en met mijn nagels mijn verdriet weg krassen. 'Nee, maak me los!' gilde ik luid. Alle stoppen sloegen bij me los, ik voelde me zo hulpeloos. 'Het doet zo'n pijn!' Mijn stem weerklonk in de zaal. Nog één keer gilde ik de longen uit mijn lijf, waarna ik schokkerig adem haalde en energieloos terug in de stoel viel. Een roodharige jongen verscheen voor me, George. 'Rustig, Claire.' Hij maakte de ketenen los met zijn toverstaf en trok me in zijn armen. Ik omhelsde hem niet terug. Ik verdiende geen liefde of vriendschap, nooit had ik het verdiend. 'Dood me, dood me alsjeblieft, George, dood me,' bad ik. 'Ik wil niet meer leven, ik kan het niet meer, dood me alsjeblieft.' Ik duwde George van me af en keek naar de menigte, tranen stroomden nu over mijn wangen.

'Dood me!' gilde ik luid. Iedereen keek ik schok naar me. 'Iemand dood me dan toch, ik verdien het! Dood me!' gilde ik luid, ik gilde de longen uit mijn lijf. 'Dood me!' George wilde me kalmeren, maar ik duwde hem van me weg. Hij leek me duidelijk niet te haten, maar ik wist diep vanbinnen zag hij me als een slecht persoon, anders zou hij geen medelijden met me hebben. Hij had medelijden met het slechte meisje die nu plots goed was. Hij had me ooit als een slecht persoon gezien. 'Ik verdien het niet om te leven, dood me!' Ik gilde en dekte mijn oren af met mijn handen. Mijn hoofd stond op barsten. 'Alsjeblieft, ik kan niet meer...' zei ik zwak. Snikkend stortte ik neer op de grond. 'Laat me erin!' hoorde ik een bekende stem roepen in de verte. 'Ik moet dood, ik moet dood,' fluisterde ik in trance. 'Ik moet dood, ik moet dood.' Voetstappen klonken achter me. Ik wiegde mezelf heen en weer, mijn oren bedekkend en fluisterend. 'Ik moet dood.' Iemand knielde bij me neer. Ik begon te gillen, nog steeds op de grond ineengedoken. 'Claire,' zei een stem, een stem die er altijd was geweest de laatste twee jaar. Die me in mijn slechtste tijden had gesteund. Koude handen sloten zich rond mijn polsen en trokken mijn handen weg van mijn oren. Ik stopte met gillen, een hand streelde mijn wang. Het liet me opkijken en ik keek in het gezicht van de blonde jongen van wie ik zo veel hield. Draco. Hij trok me in zijn armen. Draco's warme, zachte armen. Mijn hartslag vertraagde. 'Draco,' fluisterde ik. 'Stt, ik ben er.' fluisterde Draco terug en ik nestelde me dieper tegen zijn borstkas. Hij streelde zachtjes mijn haren, hij kalmeerde me.

'Draco, ik moet dood.' fluisterde ik tegen zijn borstkas. 'Stt, nee, Claire, je moet niet dood. Je moet blijven leven.' suste hij me. Ik maakte me van hem los en keek hem aan. Mijn lip trilde. 'Waarom zou ik?' vroeg ik. 'Omdat ik niet kan leven zonder je,' fluisterde Draco terug. Nu zag ik pas dat er ook tranen in zijn ogen stonden. Ik tilde mijn hand op en legde hem op zijn wang. Hij sloot zijn ogen bij mijn aanraking. 'Ik dacht dat je niet meer van me hield,' fluisterde ik. Zijn ogen vlogen onmiddellijk open. 'Waar heb je het over?' vroeg hij me verbaasd. 'Je liet me achter,' fluisterde ik en ik wierp mijn ogen neer. Draco streelde mijn haren naar achteren. 'Dat wil niet zeggen dat ik niet meer van je hield, ik dacht dat jij niet meer van mij hield.' fluisterde hij terug. Onmiddellijk schudde ik mijn hoofd. 'Ik heb altijd van je gehouden, ik hou van je, Draco.' zei ik zonder aarzelen. 'Ik hou van je, Claire.' antwoordde hij zonder aarzelen. Zijn woorden lijmden mijn hart weer een klein beetje terug aan elkaar.