Daughter of Voldemort. (fanfic harry potter)

70. Cupids revenge

Het was 13 februari en ik liep doelloos door de gangen, ik volgde steeds minder de lessen. Het interesseerde me toch niet en ik wachtte tot het moment dat mijn vader me van deze school zou halen. Jammer genoeg had ik sinds zijn laatste brief nog niks van hem gehoord. Ik probeerde mijn tijd te spenderen met lezen in de bibliotheek en soms wat te praten met Draco of Merel. Andere momenten zoals nu als ik geen zin had om naar de les te gaan, liep ik doelloos rond in de gangen. Hopend dat er iets interessants zou gebeuren, misschien iemand die toevallig voorbijliep waarop ik mijn frustraties kon uiten. Ik was me er al te goed bewust dat het morgen valentijn was. Dit jaar was er geen valentijnsbal, aangezien de omstandigheden was dat niet zo'n een slim idee. Trouwens, ik zou het nooit toegestaan hebben. En Sneep was bang van mij, hij liet het niet blijken, maar ik wist het maar al te goed. Iedereen was bang van mij, want niemand kon me stoppen. 

'Het zal ons lukken Louis, ons plan zit goed in elkaar.' Die stem herkende ik me maar al te goed en ik duwde mezelf tegen de muur, voorzichtig stak ik mijn hoofd om de hoek en zag daar Ginny Wemel staan samen met  Marcel Lubbermans, Parvati en Padma Patil en Simon Filister. En tot mijn verbazing ook Louis. Wat deed hij bij hen? Ginny had haar arm rond Louis gelegd en stelde hem fluisterend gerust. 'Ja, het zal ons wel lukken, denk aan Harry. Ik weet niet waar hij is, maar hij is waarschijnlijk ook aan het vechten. We mogen hem niet in de steek laten.' zei Marcel, op zijn gezicht stonden enkele blauwe plekken. Ik wist dat die op zijn wang van mij was, een week geleden was ik het beu geweest om telkens met magie mensen pijn te doen, dus had ik hem rechtstreeks in zijn gezicht geslagen. Ook had ik madame Plijster verboden om hem te genezen. 'En voor Loena, hopelijk komt ze snel terug.' zei Padma. Loena Leeflang, ik had al in Villa Malfidus opgevangen dat haar vader te ver was gegaan met zijn tijdschrift de Kibbelaar. Het zou me niet verbazen dat de dooddoeners hadden ingegrepen en hem hadden gestraft door middel van Loena. 'En voor Daan.' zei Simon. Daan Thomas, één van de vele modderbloedjes die werden vervolgd. 'Ik begrijp het niet, ik ben ook een dreuzelkind, waarom mag ik dan nog steeds naar school komen.' vroeg Louis met een trillend stemmetje. Hij zorgde ervoor dat er iets kriebelde in mijn borstkas, maar ik negeerde het snel. 'Zij heeft je graag.' zei Ginny en ze siste bijna de zij. Ik besefte dat ze het over mij had en ze had gelijk. De vroegere ik beschermde Louis en voelde genegenheid voor hem en daarom zal ik hem nu ook beschermen, zoals bij Draco. 'Ow.' zei Louis zacht en hij keek naar zijn voeten. Er klonk gestamp in de gangen, het teken dat de lessen gedaan waren. Ik liep snel weg zodat ik niet betrapt zou worden. Ik vroeg me wel af wat hun plan was.

Die avond zat ik naar het haardvuur te kijken, Draco zat naast me. Hij las een brief van zijn moeder. 'Je hebt de groeten.' zei hij, terwijl hij het stuk perkament terug in de envelop stak. 'Hmm.' murmelde ik afwezig. Draco trok zijn wenkbrauwen op en net op dat moment kwam Merel bij ons zitten. 'Hey, hoe gaat het?' zei ze. Ik bleef naar het haardvuur kijken en Draco snoof. 'Claire, hier. Zit met haar gedachten wie weet waar. ' zei hij tegen Merel. 'Claire, wat is er?' Ik negeerde hen, ik had gewoon geen zin om hen aandacht te geven. Ja, ik kon hen tolereren op sommige momenten en ze waren nu mijn vrienden, maar ik was nog steeds duister en ik had zo het gevoel dat ze dat soms vergaten. 'Claire, kom op.' smeekte Draco en ik voelde zijn hand op mijn schouder. Woest schudde ik hem van me af en ik draaide me naar hen om. Met een stalen blik keek ik hen aan. 'Wat er met me aan de hand is, gaat jullie je niks aan. Jullie moeten leren om afstand te houden.' snakte ik hun toe en ik stond rustig op en liep weg.

De volgende dag stond ik laat op en was dan ook te laat voor de lessen. Niet dat het me iets kon schelen, ik kon er toch niks leren. Dramatisch liep ik binnen in een les toverdranken en merkte onmiddellijk dat ik verkeerd was. Ik stond in een klas van de zesdejaars en aan de drank in de ketels te zien, zag ik dat ze amortentia aan het brouwen waren. Herinnering van vorig jaar stroomden terug in mijn hoofd. 'Juffrouw Vilijn, kan ik u helpen?' vroeg Slakhoorn, ik hoorde de angst in zijn stem. Snel herstelde ik mezelf en ik keek uitdagend de klas rond. De leerlingen keken snel naar beneden als mijn blik hen ontmoette. 'Geef me een flacon van uw beste amortentia.' zei ik hooghartig. Het was het eerste dat in me opkwam en ik was niet van plan om tegen hen te zeggen dat ik verkeerd was. Slakhoorn vulde onmiddellijk een flacon met de vloeistof uit een ketel die op zijn bureau stond. De geur van lavendel en chocolade vormde zich in mijn neus toen hij op me afliep en ik voelde me licht in mijn hoofd worden. Ik moest hier zo snel mogelijk weg. Slakhoorn overhandigde me de flacon en zo snel als ik kon, maakte ik me uit de voeten.

Niet wetend wat ik ermee moest doen, keek ik naar de flacon amortentia. Ik liep door de gangen en besloot om het gewoon in mijn zak te steken, misschien zou er ooit wel nog eens een gelegenheid komen dat ik het nodig zou hebben. Ik schrok op toen ik gesnik hoorde achter een deur. Uit nieuwsgierigheid deed ik hem open en schrok toen ik zag wie er in een hoek aan het huilen was. Louis. Hij was toch niet weer gemarteld. 'Louis? Wat is er gebeurd?' zuchtte ik. Ik hield mijn toverstaf al klaar om de dader voor zijn tranen uit te schakelen. Louis hief zijn wijsvinger op en wees naar iets achter mij. Daar stond een kast, die hevig trilde. Traag liep ik ernaar toe, op mijn hoede opende ik hem. De kastdeur ging met een piepend geluid open en ik strompelde onmiddellijk achteruit toen ik zag wat het inhield. Mijn vader stond in de kast. Ik begon sneller te ademen toen ik zag wat hij vasthield, hij had zijn hand gewikkeld rond een levenloos lichaam. Het lichaam van Draco. Mijn vader had Draco vermoord. Ik gilde en ik kon er niks aan doen. Het kleine vlammetje in me kreeg weer zuurstof, terwijl het verdriet en de pijn door mijn lichaam stroomde. Mijn vader had gelijk gehad, de duisternis in me kon makkelijk verdreven worden.

'Ridiculus.' werd er achter mij geroepen, maar ik zat al in een bolletje ineengekrompen op de vloer. Ik hoorde hoe meerdere mensen lachten en de kastdeuren sloten zich piepend weer. Het was een boeman, beseft ik tot mijn afschuw. Hoe stom kon ik geweest zijn. 'Gaat het wel, Claire?' vroeg de stem die ik nu allesbehalve wilde horen. Ik schraapte mijn keel en probeerde zo waardig mogelijk terug recht te staan. Ginny en Marcel stonden in de deuropening samen met Simon, Padma en Parvati. Was dit hun plan geweest? 'Proficiat, het is jullie gelukt.' zei ik. Ze keken me niet begrijpend aan, maar ik wist dat het gespeeld was. 'Dit was jullie plannetje niet?' zei ik en ik begon in mijn handen te klappen. 'Zeer slim, een boeman. Mijn grootste angst hebben jullie nu gezien.' Ik zag hun slikken. 'Tof valentijnscadeau hoor.' Ik voelde me kwaad en kwetsbaar, ik had weer gevoelens. 'Zeg eens Ginny, is er weer een stuk zwart haar te zien. Jij bent het meesterbrein achter dit plan, dat ben ik zeker.' Ze knikte kort. Ik lachte luid. 'Je weet toch hoe makkelijk ik het weer kan herstellen.' zei ik. Ginny verkrampte toen ze besefte wat mijn woorden betekenden, haar marteling zat gelukkig nog vers in haar geheugen. 'Expeliarmus!' werd er geroepen door niemand minder dan Marcel Lubbermans. Mijn toverstaf vloog de ruimte door en vier toverstaffen werden op me gericht, terwijl ze beschermend voor Ginny gingen staan. Louis stond angstig in een hoekje. Verraden richtte ik me tot hem. 'Ik dacht dat we vrienden waren.' siste ik hem toe, hij kromp wat meer ineen en keek verlegen naar zijn voeten. Daarna wendde ik me terug tot de rest. 'Zo jullie hebben me gevangen, voor nu.' Ik begon te grijnzen. 'Denk je nu echt dat ik een toverstaf nodig heb om magie te beoefenen.' Ze wisten niet dat ik blufte, angst verspreidde zich op hun gezicht. Ik won altijd. 'Ik zal jullie genade tonen, laat me met rust en vlucht zo snel mogelijk. Of blijf en dan zullen jullie laatste minuten geteld zijn.' zei ik. Ze bleven staan. 'Petrificus totalus.' De spreuk raakte me onverwachts en ik voelde hoe ik verstijfde. Marcel Lubbermans had me voor de tweede keer getroffen met een spreuk in slechts enkele minuten tijd.