Rzeka Przeznaczenia

41. Udanych wakacji ( ͡° ͜ʖ ͡°)

- Gotowy jesteś? - spytał Ferenc stojąc w progu drzwi do domu Fryderyka.

- Czekaj jeszcze chwilę - krzyczał pianista biegając z pokoju do pokoju. 

- Czego szukasz? Pomogę ci i będzie szybciej. Nie zdążymy na pociąg.

- Dam sobie radę - przebiegł do ostatniego z pomieszczeń i uradowany ze znalezienia zguby poszedł do wyjścia.  Obaj panowie wyszli i kierowali się w stronę dworca.

- Czego szukałeś? 

- Tego - kompozytor wskazał na swoją prawą rękę, na której znajdowała się duża czerwona gumka w białe kropeczki. Miała ona jeszcze wystające kawałki materiału przez co wyglądało to trochę jak kokardka.

- Szukałeś gumki do włosów? - zdziwił się Liszt - mogliśmy ci coś znaleźć na miejscu skoro masz potrzebę związywać włosy. Aczkolwiek uważam, że nie musisz tego robić, bo i bez tego wyglądasz cudownie. Przy okazji, nie uważasz, że wygląda to trochę no wiesz, kobieco?

- Nie będę tego używał dla siebie. Wiem, że to jest kobiece, bo to pamiątka po mojej siostrze. 

- Możemy ją odwiedzić i zatrzymać się u niej jeżeli chcesz.

- Ona nie żyje od 8 lat - powiedział i spojrzał przed siebie, a następnie na gumkę na ręce. 

- Przepraszam, ja nie wiedziałem - zatrzymał się i spojrzał na Chopina. Drugi mężczyzna również się zatrzymał.

- Nic się nie stało. Miałeś prawo nie wiedzieć. Chodźmy już, bo się spóźnimy.

Młodszy kompozytor podniósł podbródek drugiego tak, aby patrzyli sobie w oczy.

- Na pewno wszystko ok? Przepraszam jeszcze raz.

- Tak. Chodźmy już - Fryderyk uśmiechnął się i obaj pianiści znowu ruszyli na dworzec. 

Kompozytorzy dotarli na miejsce przed czasem. Ich pociąg jeszcze nie przyjechał, więc mieli chwilę na odpoczynek, rozmowy czy cokolwiek chcieli robić w tym krótkim czasie.

- Dokąd właściwie jedziemy? - zapytał Chopin po chwili ciszy, opierając się o ścianę.

- Dowiesz się na miejscu, ale gwarantuje, że ci się spodoba - Ferenc uśmiechnął się uwodzicielsko.

- Zaufam ci - przewrócił oczami, a po niecałych 5 minutach przyjechał ich transport kolejowy. 

Obaj panowie wzięli swoje bagaże i udali się do stojącego pojazdu. Oczywiście musieli poczekać, aż inni ludzie wyjdą. Nikt nie zwracał na siebie uwagi oprócz jednego mężczyzny w wieku zbliżonym do tego Mickiewicza. 

Mężczyzna wydawał się znajomy dla Chopina, ale aktualnie pianista nie mógł sobie przypomnieć skąd go kojarzy. Wspomniany pan przepychał się wśród ludzi i na każdego wrzeszczał. Do każdego miał jakiś problem, nawet jeżeli nikt nic nie robił. Mężczyzna posunął się nawet do tego, że wyrwał jakiejś 5-latce balonik i wypuścił go w powietrze, ponieważ podobno dziewczynka trzymała przedmiot zbyt wysoko przez co on niby nie mógł normalnie się przemieszczać.

— Nie warto się kłócić. Chodźmy już. Patrz tam są wolne miejsca — powiedział Fryderyk po tym jak zauważył, że jego ukochany mocniej zaciska ręce na rączce od walizki w geście zdenerwowania.

— okej — powiedział i oboje wsiedli do pociągu bez uprzednich kłótni z tym gburowatym mężczyzną. Kompozytorzy zajęli ostatnie wolne miejsca siedzące, a w ciągu kilku minutach maszyna ruszyła.

Niższy z panów ułożył się wygodnie na barku drugiego i zamknął oczy, pogrążając się w swoich myślach. W zasadzie to długo nie zajęło mu zaśnięcie. Był zmęczony, ponieważ zeszłej nocy Liszt nie dał mu długo pospać z wiadomych powodów.

Podróż była dość długa, ponieważ kiedy Chopin się obudził nadal byli w pociągu i nadal jechali.

- Ile jeszcze? - spytał starszy z panów rozciągając się lekko tak, aby nikomu nie przeszkadzać.

- Czekaj - Ferenc spojrzał na zegarek na swojej ręce i chwilę się zastanawiał - jeszcze około 10 godzin podróży.

- ILE!? Przecież ja się tu zanudzę na śmierć - wyjękiwał ze znudzeniem w głosie.

- Dasz radę. Nie jesteś małym dzieckiem. Pomyśl o tym, że tam gdzie cię zabieram na pewno ci się spodoba. 

- Eh... no dobra - kompozytor oparł głowę o szybę i przyglądał się widokom dookoła. 

Po prawie godzinie ciszy młodszy pianista postanowił przerwać to milczenie.

- O czym myślisz?

- Po drodze było 245 krów, 24 panie w różowych spódnicach, 5 panów w garniturach i chyba 15 koni gniadych. 

- Wow, jestem w szoku. Serio to wszystko zapamiętałeś? 

- Nie mam co robić ciekawszego, a tak przynajmniej mija mi czas. Jakoś sobie radzę - uśmiechnął się pogodnie.

- Dobrze. Obiecuję, że wynagrodzę ci tą żmudną podróż - mężczyzna złapał Fryderyka za rękę i lekko ścisnął.

Po kilkunastu godzinach dojechali na miejsce. Wzięli swoje walizki i wyszli z dworca. Bez żadnego słowa młodszy z panów zaczął kierować się w jakimś kierunku co oznaczało, że drugi zaczął podążać za nim. 

Chopin rozglądał się po mieście. Od razu rozpoznał to miejsce. Zresztą kto by nie poznał miasta na wodzie? 

- Wsiadaj tu i nie wypadnij - powiedział wyraźnie Liszt, a po chwili obaj panowie znaleźli się w łodzi z jakimś mężczyzną. - Znasz włoski?

- Znam - Fryderyk uśmiechnął się i patrzył na swojego kompana.

- W takim razie powiedz dla tego pana, żeby nas podwiózł łodzią na ten adres. - podał kompozytorowi karteczkę z nazwą chyba hotelu, ale Chopin nie był tego pewien.

- Dzień dobry! - spojrzał na obcego mężczyznę i cały czas po włosku kontynuował rozmowę, a raczej monolog, bo w zasadzie to tylko on mówił. - Mógłby nas pan nas zawieźć swoją łodzią do Splendid Venice - Starhotels Collezione? 

- Za odpowiednią cenę mogę zawieźć panów dokąd tylko chcecie - właściciel pojazdu  uśmiechnął się przebiegle.

- Powiedział, że jeżeli zapłacimy to nas powiezie - powiedział pianista do Liszta.

- Zapytaj go ile chce.

- Ile pan chce? - spojrzał na mężczyznę.

- Hmm... Za taką trasę chcę 45 tureckie lire. 

- Powiedział, że chce 45 - powtórzył Chopin.

- Zgódź się. I tak nie mamy jak tam inaczej dotrzeć. - skomentował Ferenc z lekkim załamanie wymalowanym na twarzy.

- Zgoda, niech pan już płynie - powiedział (oczywiście po włosku) starszy kompozytor, a po niecałych 5 sekundach łódź ruszyła.

Obaj mężczyźni podziwiali widoki otaczające ich. Okazało się, że hotel nie był wcale tak daleko. Powoli i ostrożnie tak, aby nie wpaść do wody, kompozytorzy wyszli z łodzi i weszli na ląd.  Obaj panowie ciągnąc swoje ciężkie bagaże weszli do budynku. 

Podeszli do recepcji i po dostaniu się do odpowiednich pokoi zaczęli rozpakowywać się.

- Zapowiada się ciekawy wyjazd - zaśmiał się Ferenc i pocałował Fryderyka.

***********
Nie sprawdzane, bo tak.
Coraz bliżej końca kochani.
Przy okazji pochwalę się. Uszyłem Juliusza XD. Nie ma jeszcze włosów, ale jako taki jest XD