Aşk'sı (G×G) (Tamamlandı)

Bölüm 33

Ödül'den

Farklı bir ortama gözlerimi açtım. Kımıldamak istedim. Koluma giren ağrı ile sabitledim kendimi.

-"Uyandın mı?” karşı koltukta oturan abime baktım. Ne işi var bunun burada? Asıl benim ne işim var burada? Gözümün önüne anlık görüntüler düşmeye başladı. Asel! Üzerimdeki çarşafı attım hemen. Onu bulmam lazım. Yataktan kalkmaya yeltendim. “Sakin ol.” Abim dibime kadar geldi. Elleriyle dokunmadan durdurmaya çalıştı beni.

-"Asel nerede?” ses çıkarmadı. “Ona bir şey mi oldu?” yüzüne baktım abimin. Cevabını mimiklerinde aradım.

-"Tamam güzelim. Sakin ol. Sana her şeyi anlatacağım. Tek şartla. Bu yataktan çıkmayacaksın.” Bu bana niye böyle iyi davranıyor? Kesin Asel'e bir şey oldu. “Anlaştık mı?” başımı salladım. “Asel karnından vuruldu. Şu an ameliyatta. Çıkmasını bekliyoruz.” Gözümden yaş süzüldü. Yataktan kalkmaya çalıştım. “Anlaşmıştık.” Dedi abim sertçe. “Hem yapacak bir şeyin yok. Herkes gergin ve üzgün. Otur oturduğun yerde.”

-"Hisseder abi o beni. Canıyla uğraşırken ben burada keyfime bakmam.”

Ayak ucuma oturdu. “Keyfine baktığın falan yok.” Kolumu gösterdi. “Sen de ameliyattan çıktın. Çok vaktim yok. Seninle vedalaşmama izin verdiler. Belki de son uzun konuşmamız olacak küçük kardeşim. Bu sefer beni dinle olur mu? Ben gidene kadar en azından.” Bi'anlasam ne dediğini. Koluma baktım baştan sona sarılıydı. “Onu da ben yaptım.” Dedi gülerek. “Adamları vuracağım diye arada sen de kaynadın. Kurşun girip çıktığından kimin vurduğunu bilmiyorlar. Şikayetçi olma kız benden.” Kesik kesik gülmeye devam etti. Kolumdaki acıyı hatırlıyorum. Beni kendime getiren o acıydı. Asel karşımdaydı. Kanlar içindeydi. Etraf çok bulanıktı. Süründüm yanına kadar. Elini tuttum, gülümsediğini hatırlıyorum. Sonrası yok. Nefes alış verişim arttı. Dizimin üzerine elini koydu abim. “Şşş sakin ol. Geçti hepsi. Bak buradayız. Asel de sağ salim çıkacak.”

-"Çok kan vardı. Her yeri kan içindeydi.” Yüzümü elleri arasına aldı abim.

-"Bana bak!” tane tane söyledi. “Ba-na bak!” abimin görüntüsü netleşti. “Sakın kaybetme kendini.”

-“Sen mi kurtardın bizi? Ezgi yaptı bunları bize. O şerefsiz yaptı.”

-"Biliyoruz, yakaladık. Merak etme ben o kepaze karıya ve adamlarına gerekeni yaptım. Ağzımı bozduracak it. Yağmur hanım onu işten çıkardığı için anladığım kadarıyla bundan sizi sorumlu tuttu. İntikam almak istedi.” Psikopat manyağa bak. “Bunları sana uzun uzun anlatırlar. Babam sen ne isterse o olacak, dedi. Asel ile aranızdaki ilişki beni ilgilendirmiyor. Benim anlatacaklarım başka.” Nereye şaşıracağımı şaşırdım. Gözlerini ovuşturdu. “Doğada güçlü olan hayatta kalır. Hayvanlar güçlü yavruyu seçer mesela. İnsanda bu farklı. İnsan vicdanı olan bir varlık. Zayıf olanı kucaklar, sarar. Ardında bırakmaz.  Ben de evin güçlü çocuğuyum küçük kız kardeşim. Sen zayıf olanı. Seni sardılar, korudular diye kıskandım belki de.” Nasıl ya? Böyle düşündüğüne inanamıyorum. Duvara sabitledi bakışlarını. “Babamın gözüne girebilmek içindi hep bu tutumum. Oğluyla gurur duysun, ne kadar güçlü desin istedim. Ama olmadı. Bir kere bile içinden gelerek oğlum demedi, sarılmadı. Saçma biliyorum. Koskoca adam kıskanır mı, deme. Kıskanıyor. Bu yüzden sana olan öfkem arttı. Senden çıkardım. Şimdi daha net her şey.” Bana döndü. “Seni yerde o halde görüne kadar sevdiğimi, benim için ne kadar değerli olduğunu bilmiyordum. İnsan kaybedince anlarmış sevdiğinin kıymetini. Benimki de o hesap. Geç oldu ama anladım.” Kapı açıldı. İki polis ile göz göze geldik. “2 dakika daha.” Dedi abim. Onaylayıp kapıyı kapattılar. “Geç kaldığım için beni affedebilecek misin bilmem.” Tedirgin bir şekilde baktı. Uzanıp saçımın üzerinden öptü. Abim ilk defa beni öptü. “Abin seni çok seviyor.” Gülümsemeye çalıştı. Eliyle gözünü sildi. “Bu kadar duygusallık bu bünyeye ters.” Kalktı ayağa.