Aşk'sı (G×G) (Tamamlandı)

Bölüm 41

Ödül’den

-"Hadi güçlü ol.” Bebeği biraz öteye götürdüler. Burcu ile ben nefesimizi tutmuş olarak izliyorduk onları. Kımıldamıyordu. Küçücük bedenine bir şeyler yapıyorlardı ama o kımıldamıyordu. Burcu’nun da gözyaşları akıyordu durmadan. Bu sefer elini tutan ben oldum. Kendimi hiçbir zaman affetmeyeceğim. Bebeğin ayaklarından tutarak havaya kaldırdı doktor ve sırtında gezdirdi elini. Gözlerini açtı biliyor musunuz? Tam o anda gözlerini açtı. Ağlamaya başladı. Doktoru güldü. “Hoş geldin.” Dedi. Bir havluya sardı onu. İlk önce benim elime verdiler. Ben de Burcu'ya götürdüm. O hıçkırıklar içinde ağlarken ben hiç tutmadım kendimi. Mucizeydi. Bu bebek mucizeydi.

-"Adı ne?” dedi kadın. Adını bilmiyorum ki cinsiyetini bile bilmiyorum. Göstermedi bebek hiç. Ben de dikkat etmedim. Burcu'ya baktım.

-"Sen koy.” Dedi gülümseyerek.

-"Umut." Dedim kadına. Daha uygun bir isim bulamazdım. Sonra ikisini de çıkardılar doğumhaneden. Bebeğin götürüldüğü yere kadar takip ettim. Sonra bir odaya girdiler. Bir sürü bebek vardı. Bizimkine serum ve solunum için ayrıca bir şey takıldı. Bu burunlarına takılan şeylerden. Gözümü ayırmadım üzerinden. Kaybetmekten çok korkuyorum onu. Üzerimdeki hastane kıyafetlerini çıkardım. Oradaki çöpe attım. Camın önünden ayrılamadım. Başka anne babalar da oradaydı. Hemşire çıktı odadan. Bana gülümsedi.

-"İyi mi durumu?”

-"İyi merak etmeyin.”

Tam gidecekken durdurdum. “Şey kız mı erkek mi?” hemşire bir kez daha gülümsedi.

-"Çok güzel bir kızınız var.” Bu sefer ben gülümsedim.

Camdan minik bedenini izledim. Ya sen kızmışsın. Umut da dedim adını. Aman sağlıklı ol da olmadı annen değiştirir adını.

Ben orada beklerken bizimkiler geldi. Burak ve Asel.

-"Hangisi?” diye sordular heyecanla. Gösterdim. Burak ayrılamadı camdan.

-"Yaaa çok güzel.” Dedi Asel gözleri dolu dolu oldu. “Adını ne koydu Burcu?”

-"Şey ben koydum da.” Başımı kaşıdım. “Sanırım değişecek adı. Umut.”

-"Niye değişsin adı çok güzel.”

-"Dayıcım, aslan yeğenim. Umut'um.”

-"Şey Burak. O bir prenses.” Burak şok olmuş şekilde baktı bana.

-"Bilmiyordum cinsiyetini. Erkek büyük ihtimalle diyordu Burcu. O karmaşada da görmedim yani napayım. Gördüysem de idrak edemedim. Benim de içimden geçen Umut oldu.” Gülmeye başladılar.

Asel sarıldı bana. “Umut kız adı olarak da kullanılıyor.”

-"Ablam şu an oğlu olduğunu düşünüyordur.” Diye güldü Burak. O da sarıldı. Biz bebeği biraz daha izledik. Ablam giysilerini getirdi. Ama daha giydiremeyeceğiz. Bizimki bezle duruyor. Birimizi nöbetçi bırakıp Burcu'nun yanına geçtik. İsim yönünden sıkıntı çıkarmadı. Hatta değişmemesi için ısrar etti. Kızı olduğu için çok mutlu.

Abime ikinci kez dede olduğunun müjdesi verildi. Daha doğuma 1 ay olduğu için endişelendi abim. Burcu ile konuşturunca tamamen rahatladı. Zeynep ablanın bize kötü davranışı da değişti. Abim sanırım bize her anlamda destek çıktı. Çünkü Burak annemle babamı hastaneye getirdiğinde onlara durumu izah etmemize gerek kalmadı. Abim sandığımdan daha kolay çözdü tüm düğümleri.

Hastanede yeteri kadar insan olduğunda gece bekleyenler olarak hastaneden ayrıldık. Az da olsa uyuduk. Sabah Asel ile geçtik hastaneye. İlk işimiz Umut'u görmek oldu. O kadar küçük ki. Elleri ayakları. Dokunsam kırılacak gibi. Çok savunmasız. Asel hiç gözünü ayırmıyordu ondan.