Seventeen And The Long Lost Royal Princess | UNEDITED

KABANATA 89: A HAPPY MOMENTS

KABANATA 89: A HAPPY MOMENTS

SWEETHEART KRYSTAL's POV

Nagising ako nang maramdaman ko ang sinag ng araw na tumatama sa aking mukha. I looked around the room and I was the only one here. Nasaan na si Wonwoo? Tumingin naman ako agad sa orasan na nakasabit sa dingding. It was already passed eight o'clock in the morning and only a white blanket was covering my naked body. Instead of getting up I remained lying down and smiling at the ceiling like a fool. I could still feel the pain between my things.

Binigay at inalay ko ang sarili ko sa lalaking mahal ko kagabi. We make love and I was so happy because he was my first. Siguro kung may ibang taong nakakakita sa akin ngayon ay iisipin nilang nababaliw na ako dahil para akong timang na ngumi-ngiting mag-isa dito. Nawala ang ngiti sa labi ko nang bumukas bigla ang pintuan. Pagtingin ko ay bumungad sa akin si Wonwoo na may dalang tray na may pagkain.

"Good morning my wife, breakfast on bed. Pinagluto kita ng soup." nakangiti niyang sabi.

Agad siyang lumapit at nilapag sa side table ang tray. Nakita kong soup at gatas ang naroon kaya napangiti ako. Kailan pa siya natutong magluto? Sa pagkakaalam ko ay siya ang hindi marunong magluto sa SEVENTEEN. At mukha namang masarap yung soup na niluto niya.

"Good morning.." bati ko rin sa kanya bago ako bumangon sa pagkakahiga. Ramdam ko ang pagdampi ng halik niya sa labi ko pati na rin sa balikat ko na hindi rin niya pinaglagpas.

"Kamusta pakiramdam mo?" tanong niya. Huminga ako ng malalim at hinawakan ang dalawa niyang kamay.

"Okay lang, medyo masakit lang yung ano ko.." sagot ko at for sure ay na-gets naman niya yun kung anong ibig kong sabihin. Nginitian niya ako at pinaulanan niya ng maliliit na halik ang mukha ko pababa sa leeg ko kaya natawa ako ng mahina.

"Last night, it was a best day ever for me. Thank you my wife. At hindi na ako makapaghintay na makabuo tayo ng masayang pamilya." sambit niya na mas ikinangiti ko.

Kahit naman ako ay gusto ko na ring makabuo na kami ng pamilya pero willing akong maghintay hanggang sa may dumating na anghel sa buhay naming dalawa.

"Pero... makakabuo naman siguro tayo agad kung aaraw-arawin natin diba?" nakangisi niyang tanong at nagtaas-baba pa ang dalawa niyang kilay habang nakatingin sa akin ng nakakaloko dahilan para pamulahan ako ng mukha. Mahina ko siyang hinampas sa braso niya na ikinatawa niya ng malakas.

"Tse! Ang sakit-sakit kaya." reklamo ko pero mas lalong lumawak ang ngisi niya sa kanyang labi.

"Ano bang iniisip mo diyan? Ang ibig kong sabihin kung araw-arawin nating magdasal na sana may supling ng dumating satin. Ikaw ah, masyado ka ng wild mag-isip." sagot niya na mas lalong nagpainit sa magkabilang pisngi ko. Oh shit, hindi ko alam na yun ang ibig niyang sabihin!

"Linawin m-mo k-kasi yung sinasabi mo!" sigaw ko sa kanya at akmang aalis sa kama nang pigilan niya ako at pinahiga sa kama. Agad siyang pumatong sa akin at mabilis na hinuli ang dalawa kong kamay para hindi ako makapalag sa kanya.

"Pero sige wala naman kasing mangyayari kung magdadasal lang tayo dito. Kaya mas mabuti pang trabahuhin na natin 'to para makabuo na tayo agad."  sabi niya at talagang kinagat pa niya ang ibabang labi niya.

"Hoy, m-magtigil k-ka nga diyan!" saway ko sa kanya at shit bakit ba ako nauutal?!

Hala self, binigay mo na nga sa kanya ng buong-buo ang sarili mo kagabi tapos ngayon ka pa nakaramdam ng hiya! Pero kasi, ang wild kaya ng lalaking 'to! Halos magiba nga yung kama kagabi dahil sa bilis niyang bumayo! Buti na lang talaga hindi kami nakabulabog ng mga tao.