Seventeen And The Long Lost Royal Princess | UNEDITED

KABANATA 18: KIM MINGYU

KABANATA 18: KIM MINGYU

SWEETHEART KRYSTAL's POV

I woke up when I felt something heavy on my stomach. A ray of light hit my face and I could also hear the birds chirping. Kumunot ang noo ko nang maidilat ko ang dalawa kong mata. Rumehistro pa ang pagtataka sa aking mukha nang mapagtanto kong wala ako sa sarili kong kwarto.

Nasaan ba ako?

Inikot ko ang tingin ko sa buong silid kung saan ako naroon. I was in an unfamiliar room. The roof is made of wood even the walls. At doon ko naalala ang mga nangyari. Sumagi sa isipan ko na naligaw nga pala kami ni Wonwoo dito sa kagubatan at hindi na kami nakabalik pa sa camping site. Bumuntong-hininga ako bago ko tinignan ang relo kong pang-bisig para i-check kung anong oras na. It was already seven o'clock in the morning.

Bigla naman akong natigilan nang maramdaman kong may mainit na hininga sa aking leeg. Mahina pa itong umungol at nalalanghap ko ang mabango niyang amoy. Sunod-sunod akong napalunok nang sarili kong laway.

Tinignan ko ang taong nakahiga sa tabi ko at nakasubsob ang kanyang mukha sa aking leeg. His arm was wrapped around my waist and his thigh was resting on my stomach so he almost hugged me. I swallowed hard again when I realized that a kpop idol was hugging me and I was sleeping next to him. Hindi ko alam na nasa ganito na kaming pwesto ni Wonwoo.

Nakayakap siya sakin kaya tila nagwawala ang puso ko sa sobrang bilis ng tibok neto. Paano kaya kung malaman nila Kaye at Jasmine 'to? Paano 'pag nabanggit ko sa kanilang katabi kong matulog ni Wonwoo at nakayakap pa ito sakin? For sure kinurot na ako nung mga yun sa singit ko.

Hindi ko rin namalayan na ilang minuto na pala akong nakatitig sa gwapong mukha ni Wonwoo. Kusa ring kumilos ang isa kong kamay na animo'y may sarili itong utak at marahan kong sinuklay ang malambot na buhok ni Wonwoo.

"KRYSTAL! WONWOO!"

"WONWOO! NASAAN NA BA KAYO?!"

Nawala naman ang atensyon ko kay Wonwoo at natigil din ako sa ginagawa ko nang makarinig ako ng mga sigaw. Hindi lang isang boses ang narinig ko kundi marami sila at napakapamilyar pa sa akin ang mga boses nila. Hindi ako makakilos dahil yakap nga ako ni Wonwoo. Tahimik lang ako at pilit kong pinapakinggan yung mga taong sumisigaw.

"KRYSTAL!!! WONWOO! MAGPAKITA NA KAYO PLEASE!"

This time nakilala ko na kung kanino galing ang boses na yun. Si Seungcheol ang nagmamay-ari ng boses na yun. Hinanap nga nila kami! Naalimpungatan naman si Wonwoo dahil yata sa mga naririnig naming sigaw na yun kaya parehas kami agad napabangon sa pagkakahiga.

"They here." sambit ni Wonwoo.

Inayos ko naman ang sarili ko at napakapa pa ako sa aking mata baka kasi may muta ako, nakakahiya naman sa lalaking 'to. Mabuti na lang wala kaya nakahinga ako ng maluwag. Muli ko na namang narinig ang sigaw nila at sa tingin ko ay malapit lang sila sa kubong kinaroroonan namin ni Wonwoo.

"Sila na nga ata yun. Rinig na rinig ko yung boses ni Dokyeom 'e." sabi ko kay Wonwoo na ikinatawa niya nang bahagya.

Si Dokyeom kasi ang nangunguna sa pag-sigaw at nagkakaroon ito ng echo kaya rinig na rinig namin ang sigawan niya. Tumayo na kami ni Wonwoo at akma naman akong lalabas na sa kubo nang pigilan niya ako.

Tiningnan ko naman siya ng may pagtataka sa mukha at nginitian naman niya ako ng tipid. I think he wanted to say something but he just hold my hand at sabay kaming lumabas ng kubo.

"Mukhang malapit lang sila dito." sambit niya.

Medyo nahirapan pa kami sa paglalakad dahil maraming mga puno ang mga nakatumba. Maputik pa at madulas gawa na rin siguro nang malakas na ulan kagabi. Sinundan naming dalawa yung pinanggagalingan nung sigaw nila Cheol at mukhang malapit na kami sa kanila.