Seventeen And The Long Lost Royal Princess | UNEDITED

KABANATA 69: CLOSURE AND ALIVE

KABANATA 69: CLOSURE AND ALIVE

SWEETHEART KRYSTAL's POV

They laughed out loud and traces on their faces the fun they were talking about. I can't take my eyes off Mr. Asrael and even though he was wearing a masquerade ball, it was as if I already seen him before. Hindi ko lang talaga matandaan kung kailan at kung saan. Hindi ako pwedeng magkamali, parang nakita ko na talaga siya.

They have been talking for almost a few minutes but here I am and I can't participate in their conversation. Sobrang daming bumabagabag sakin at gusto kong tanungin si Mr. Asrael kung nagkita na nga ba kami noon pa pero nahihiya akong magtanong lalo na't nasa harapan kami ng ibang tao.

"Punta lang ako sa restroom.." mahina kong paalam kay King Adamson para makaalis ako dito.

Agad naman siyang tumango ng ulo kaya tumayo na ako at iniwan sila doon. Mabilis akong nagtungo sa restroom at agad humarap sa salamin para makita ang sarili kong repleksyon. Puno ng katanungan ang mata ko at tila naguguluhan na.

Bumuntong-hininga ako ng malalim at inayos ang sariling buhok bago ako lumabas ng restroom. Bahagya akong natigil nang makasalubong ko si Mingyu at pati siya ay natigilan rin sa paglalakad.  Hindi ko alam kung iiwas na lang ba ako pero hindi ko magawang ihakbang ang paa ko palayo.

"I have something to tell you. Can I talk to you for a minute?" tanong ni Mingyu at halos tumambol naman ang puso ko nang marinig ko ang boses niya.

"Sige.." tanging nasagot ko sa kanya.

Ngumiti siya sakin at siya pa mismo ang nagpulupot ng kamay ko sa braso niya bago kami nagsimulang maglakad. Bawat hakbang ko ay s'yang tambol ng kay bilis ang puso ko. Hindi ko alam kung anong gusto niyang sabihin pero nasisiguro akong tungkol iyon kay Chaeryoung ito.

"Chaeryoung mentioned to me that she already told you the truth.." sambit niya.

Natahimik ako ng ilang segundo bago ako tumango sa kanya. Narinig ko pa ang malalim niyang buntong-hininga at nang tignan ko siya ay parang nag-aalinlangan siya sa kung ano man ang sasabihin niya.

"Just tell me. I will listen.." saad ko sa kanya. Doon ko lang napansin na nakarating na kami sa garden at tanging kaming dalawa lang ang nandito.

"I think I need to stop, Krystal.." malumanay niyang sabi dahilan para matigilan ako sa paghakbang.

Humarap ako sa kanya at alam kong nakikita niya sa mata ko ang mga katanungan pero hindi ko man lang magawang isaboses yun. Tinanggal niya ang suot niyang masquerade mask at humarap din siya sakin.

"Chaeryoung needs me.." Mingyu. I took a deep breath and waited for what he would say next.

"I will stop everything for the sake of Chaeryoung. I just waited for the opportunity to see you and talk about Chaeryoung's illness. We need a closure kaya naglakas-loob na akong makausap ka ngayon. She really has leukemia and she asked me not to leave by her side. When you left that day, maraming katanungan ang pumasok sa utak ko. I think I'm just really confused by how I really feel about you---"

"Pwede b-bang diretsuhin mo na lang ako?" putol ko sa sasabihin niya.

Gusto ko nang marinig kung ano ang gusto niyang puntuhin. Wala na dapat na pasakalye. Halos pigilan ko na wag pumatak ang luha kong malapit ng magbadyang bumagsak. It was as if I wanted to run and leave Mingyu so I wouldn't hear what he had to say. Parang feeling ko mas lalo akong masasaktan sa sasabihin niya pero tama siya. Siguro kailangan na naming mag-usap at para malinawagan kami.

"I'm sorry, Krystal. I realized that I love Chaeryoung. I need to stay by her side.." halos pabulong niyang sabi at napayuko siya ng ulo.

Tuluyan ng nag-unahan na magsibagsakan ang mga luha ko sa sinabi niya. Almost a few minutes passed and all we could hear was my sobbing. I sighed again and quickly wiped away my tears. He was about to touch my cheek but I avoided him. I smiled bitterly and even though I looked like a fool crying here I was still able to look him straight in the eye.