|Benim Babam|

|Benim Babam|Bölüm:17"Anne?"

Uçurumun kenarından kalktım. Havada epey kararmıştı. Telefonları yan koltuğa bırakıp şişeyi tekrar kafama diktim. Telefonum çalmaya başlayınca gözlerimi kırpıştırdım. 

Cihangir arıyor..

"Ha bende açıcaktım zaten." Sessize alıp arabayı çalıştırdım. Son hızla sürerken gözümden bir damla yaş düştü. 

"Acaba ne zaman kendi hayatım üzerinde karar verebilme yetkisine sahip olucam merak ediyorum." Daha da hızlanmaya başladım. Göz yaşlarımdan önümü göremez hale gelmiştim.

...

Gözlerimi çok yavaş bir şekilde açtım. Kıpırdamak için hamle yaptığımda boynumdaki izin vermedi. Gözlerimle etrafa baktım. Beyaz geniş bir odaydı. Gözlerimle etrafıma bakındım. 

"Işıl?" Sağ tarafımda kıpırdanma olduğunda gözlerimi çevirdim. Cihangir vardı. Ağzımdaki mavi oksijen maskesini çıkardım. Yanıma gelip elimi tuttu.

"İyi misin?" Konuşmak için ağzımı açtığımda sesim çıkmadı.

"Konuşma konuşma yorma kendini. Ben doktoru çağırıyım." O giderken arkasından baktım. Doktorla yanıma geri geldi.

"İyi misiniz Işıl hanım." Gözlerimi iki kez kırptım.

"Konuşmama nedeniniz yüzünüzdeki yaralar efendim. Sizi getirdiklerinde kan kaybından ölücek durumdaydınız. Ama Cihangir bey kan bağışladı. Bir haftaya yakında sizi müşade altında tutmamız gerekir."

"Peki ne zaman konuşabilicek duruma gelir?"

"Yarına diye umut ediyoruz. Çok zorlu bir ameliyatı atlattı ve vücut da tepki gösteriyor."

"Teşekkürler iyi günler." Doktor ve hemşire çıktıktan sonra yanıma oturdu.

"Baban birazdan burda olur." Gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Hepsi onun yüzünden oldu. O kadar çok içmiştim ki başım hala ağrıyordu.

"Birtanem"babamın sesini duyunca gözlerimi açmadım.

"Özür dilerim birtanem." Saçımı okşadı. Çetin Kıraç özür diledi. Tarihe geçelim biz bunu. Gözlerimi açıcakken başka bir ses geldi.

"Mayam güzel gözlüm."

Anne?