Bilmem hatırlar mısın ?
Ben çok da hatırlamıyorum hani. Ama bana verdiğin huzurun özlemi yakıp bitiriyor beni. Aniden geliyor, nedensiz... Ara ara geçiyorum yine kapının önünden. Bu şehirdesin biliyorum. Uzaktan izliyorum görmeden seni. Rast gelmek istemiyorum, dizlerimin bağı çözülür de yürüyemem diye. Ne var oysa, sen karşımdan gelsen ve ben öylece kalakalsam. İnan çok istiyorum seni yeniden izlemeyi. Çocuksu gülüşünü, utangaç tebessümünü. Çok da tatlı sesin vardı. Çocuk şarkıları söyletirdim sana. O anlar yanında olup sarılmak isterdim bir çocuk sevinciyle. Olur da hani bu dünya küçük, bu şehir küçük... Karşılaşırsak... Zor ihtimal biliyorum. Ama olur da karşılaşırsak konuşmasan da olur. Sarıl. Öylece... Yine çocuksu yine sıcacık... Yine komacan...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
