Evrenin en büyük koleksiyonuna sahibim.
Sana!
İçinde her şey var... Gözlerin, ellerin, dökülen her saç telin, yüzündeki benlerin, büyüdükçe belirginleşen çizgilerin. Çocuk gülüşün bile bende biliyor musun? Hepsini özenle saklıyorum. Gülüşünden öptüğüm ilk an da buna dahil. Hemen yanı başında da öptüğüm ilk ânın utangaç tebessümü. Kızgınlıkların da burada. Beni okşayışların, öpüşlerin... Çocukluk anıların, hayallerin, kırgınlıkların... Sana dair ne varsa hepsi gözlerinin önünde işte!
Göremiyor musun?
Yanlış yere baktığın apaçık ortada... Gözlerime bak gözlerime! Sen gözlerimdesin, içimdesin. Kimsenin göremediği yüreğimdesin. Ve bilmelisin ki koleksiyonum en nadide parçası o çocuk gülüşündür... Bu sebepten aldım seni karşıma bir ayna gibi. Gözlerimden gör kendini. Seni gözlerime sakladım kimseler görmesin diye. Her aynanın karşısına geçtiğimde seni görmek için gözlerimdesin. Kimseler bilmesin. Sadece sen bil yeter, sen gör yeter;
Sen sev yeter...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
