Evren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni tamamlamalısın sevgili. Eksik parçalarım çok zira. Eksik bir çocukluğum var öncelikle ve yarım sevdalarım. Hep daha çok okşalamalısın yüzümü. Sevgi arsızı sanma sakın beni! Ama bil ki dünyada ne kadar kötülük varsa sevgisizlikten. Benim eksik parçamın en büyüğü sevgi. Hep eksik bırakıldı hep yarım. Tadı damağımda kaldı diyemiyorum bile. O kadar az o kadar kifayetsizdiler ki beni yoksul bıraktılar. Cümlelerimin devrikliği bundandır. Böyle zamansız hüzünlenmelerimin sebebi filan. Bir yazımda demiştim ya "Eksiğiz Tanrım... Ateşten olandan daha fazla..." Eksiğiz işte. Her insan eksik biraz aslında. Bir ya da birkaç parçası eksik. Dünyaya bu eksiklikle gelmişler ve buna "Alışın!" denmiş. Biz de alışmaya çalışıyoruz. Ömür dedikleri şey o parçaların aranmasıyla geçiyor. Sen de eksik parçalarımdan biri olma yarim. Beni tamamlayan ol. Ağlayamam omzunda belki serde erkeklik var! Ama başımı göğsüne koyduğumda yaşadığımın farkına varmalıyım. Kendi kendime "Yaşıyorum..." diyebilmeliyim. Kokun... Kokun bana anlatmalı tamamlandığımı... Eksiğim... Tamamla beni sevgili!
