Evren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar yağıyordu üzerime. Kalabalıktan boğuluyordum. Kim varsa ne varsa bana zarardı; saf nisan yağmurlarından başka. Onlar benim gökkuşağım... Yüreğimi ferahlatan tek olgu. Ama insanlar yağıyor üzerime. Benim onlara ait olduğumu iddia ediyorlar, seninim diyorlar. Elleri boynumda, beni sicim gibi boğuyorlar. Ne zaman anlayacaklar benim eksik ama yalnız yaratıldığımı. Ne zaman kendileri gibi görmekten vazgeçecekler. Yüreğimi görene kadar sarılıyorlar sonra... Sonrası hep gidiş. Hep toprak oluş.. Ancak böylece kayboluyorlar. Bir insan yağmuru bunlar. Bunların da kayboluşu ancak toprakta.Oysa ben nisan yağmurlarından başka bir şey istememiştim. Renk renk çiçeklerin boynunu eğen yağmurdan başka hiçbir şey.. Sen yağmaya devam et ey nisan yağmuru! Böyle güzel oluyor. İçimin yangınına bir nebze de olsa serinlik geliyor. Sen durma yağ!
