Evren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sarılsam ya sana... Bilmediğim şehirde bilmediğim insanların arasında. Sımsıkı... Boynundan yani özünden kokunu içime çeksem... Ne kadar incesindir, kemiklerini hissetmek istiyorum. Tenin bana yaklaştı diye kim bilir nasıl da yanar. Nasıl da sıcaktır... Yüreğime işler o sıcaklık, biliyorum. Biliyorum, sana kimse ben gibi sarılamaz. Kemiklerini kıracak gibi ama kırmadan. Hiç bırakmamasına sarılmak...
İnsanlar... Bırak geçsin gitsin yanımızdan. Onların dünyaları yeryüzü olsun. Benim dünyam sensin.Tenindir benim için en büyük toprak parçası. Kokundur dünyanın en güzel rayihası... Onlar yaşasın ve ölsünler. Ebedim sensin benim. Bir tek sen ölme. Yaşa tenimde ruhumda. Durma daha sıkı sarıl... Daha sıkı... Bak bu kollar senin için yaratıldı. Sen bu sebepten böyle narin ve incesin. Biz seninle bir bütünün parçalarıyız. Haydi daha sıkı sarıl da dünya "biz" görsün...
