01:46
Ellerim titriyor bu aralar. Sensizlikten diyorum. Çünkü varlığımla yokluğum arasında hiçbir fark yok. Bütün fotoğraflarını sildim, bilirsin yedeğinin yedeği var bende. Duruyor onlar... Arada seni görme isteğim ateş üstünde yürümekle eş değer hal alıyor. Acaba diyorum acaba, o da beni düşünüyor mu arada sırada olsa ? Açıp bakıyor mu bir fotoğrafıma ya da görmek istiyor mu? Bazen de diyorum ki ona yaradan başka bir şey olmadın ki sen. Kim kaşır kapanan yarasını yeniden kanatmak için. Düşüncelerimin esiriyim, sende kaldım ben. Ne geri alabiliyorum ne de yeniden kendim olabiliyorum. Ben yarımım da sen fazla mısın acaba orada? Güzel mi hayat sandığın gibi bensiz? Bilemiyorum. Sen çok yakınımdasın nefesim kadar hissediyorum ama... Amasından sonrası yok bende. Sonralarımı sende bıraktım. Alıp gelsen diyorum. Dünya değmez çünkü korkmaya. Yaşamak lazım hissettiklerini. Hayat devam ediyor demiştin. Ediyor mu gerçekten? Gün yüzüne çıkmayan gerçekler gece yastığa başıno koyduğunda ortaya çıkarmış. Bir parçamın sende kaldığını kabul etmenin vakti gelmedi mi sence de?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
