04:03
"İnsanlar tuhaf..."
Ne var biz de tuhafız. Öyle olalım ne olur ki? İki abes insan aynı evin içinde olalım. Ben kedi beslerim sen köpek. Onlar bile anlaşıyor şu zamanlarda. Çok çok kavga ederiz, kendinle kavga edeceğine benimle kavga et ne var ki? Çok konuşmayız belki, suskunlarımız olur uzun uzadıya. Tamam tamam ben konuşurum kandırmayalım şimdi birbirimizi. Ama bir sana konuşayım olmaz mı? Çünkü dediğin gibi insanlar tuhaf. Kimse kimseyi tam anlayamazmış. Biraz romantik bir söylem olacak ama sarılırım olmaz mı? Gözlerinden çenene doğru değil de göğsüme damlar gözyaşların. Ben hep çocuk kalırım yanında. Sen hep güzel... Söylemiş miydim, bir fotoğrafın var bende çok güzel. Çok güzel çünkü bir tek bana gülüyor. Hem eğlenceli de olur. Yani, sanırım... İkimiz de tuhafız sonuçta. Sürekli söylenirim belki en çok bundan şikayet edersin. Seni seyrederim, bir yumurtayı kıramayışını ya da ütüyü çift çizgi yapmanı... Ne bileyim ben ya diğer bütün bacası tüten beton yığınlarından daha güzel oluruz gibi geliyor bana. Ne de olsa insanlar tuhaf...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
