06:24 - 06:43
Ben hiç sevilmemişim. Kendimden uzaklaştırmak için elimden geleni yapmışım. Sevince kör olmak en çok insanın sevdiğine zarar verirmiş. Bunu anlamak için bir insanın hayatını uzun yıllar heba edince anladım.
Mutsuzluk yıllar içinde inşaa edilen bir cehennemmiş, bunu bana mutlu bakan bir çift göz söyledi. İçin için ağladım hep o gözleri bir kez daha görmek için. Sokağından her geçtiğimde gözlerim gözlerini aradı. Düşünüyorum da karşılaşsam hangi yüzle bakarım gözlerine. Belki hep korktu benden, en büyük kabusu ben oldum. Kim ister ki korktuğu şeyin karşısına çıkmasını. Nefret etse bundan iyiydi diyor insan. Karşına çıkınca nefret değil de korkan insana ne diyebilirsin ki, nasıl ama seni seviyorum diyebilirsin. Yıllarca senden korkmuş tiksinmiş ve hiç sevmemiş birisine yine yeniden zarar vermek değil midir bu? Yine zarar vermez mi bu ona? Bunu ona nasıl yapabilirsin ki?
Sonuna kadar hakettim bu mutsuzluğu da cehennemi de. Hala bir umudun peşindeyim. Susmalıyım artık. Kendi inşaa ettiğim cehennemin kapılarını kapatıp susmalıyım. Ellerimle öldürdüğüm aşkı hiçbir zaman çiçek açmayacak bir mezarda bir ömür sulamalıyım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
