Evren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kelime arıyorum kendime; varlıkla yokluk arasındaki ince çizgiyi anlatacak olan. Okyanustaki balık kadar yalnız hissediyorum kendimi, bir o kadar da o okyanusa ait. Ama işte bir kelime eksik kalıyor halimi anlatmaya. O benim kurtuluşum. Söylediğim an bir daha konuşmama gerek kalmayacak. Nasıl ki bir çocuğun "öksüzüm" demesi gibi. Bu kayıp kelime yüzünden anlaşıl(a)maz oluyor insan. Açıklayamıyorsun da. Susuyorsun sadece. Ve sessizliğin her şeyi anlatması gerekirken sen anlaşılmaz oluyorsun. Bu yüzden sessizliğin yerine bir kelime bulmalıyım. İçinde acılarımı, hüznümü, umutlarımı, hayallerimi, terk edilişlerimi, yok oluşlarımı, kayboluşlarımı ve huzur arayışlarımı barındıran bir kelime...
