İçimden dökülecek kelimeler kalmadı artık. Bu suskunluk beni günden güne tüketiyor. Yolculuk yapamaz oldum sanki tüm sokakları seninle gezdim. Müzik desen dinleyemiyorum. İnsan eskiden zevkle dinlediği müzikten nefret eder mi hiç? Ediyormuş. Aşka dair hangi söz varsa içimi yakıyor. Hepsinden sana bir cevap veriyorum. Sanırım içimde bir tane sen yaratıyorum. Mutlu zamanlarımızdan kalan o saf ve güzel kızı... Şimdikini tanıyamıyorum zaten. Ya da hiç tanımamışım. Hiç gitmez sanmıştım mesela, o kadar çok güvenirdim sevgine. Dönüp dönüp arkama bakıyorum hep yanlış mı algıladım diye. Belki hep mutsuzdun benle ama ben mutlu sandım. Hiç sevmedin belki. Gerçi bu aralar 'belki' kısmını düşünmüyorum. Eminim hatta... Ben sevmişim sen gitmişsin. Başka açıklaması olamaz. Mesela ben severken bir başkasını sevebileceğimi düşünmedim ya da senin başkasını sevebileceğini; ona dokunabileceğini. Bilirsin bende düşünceler sabit. Hala bir başkasını sevemem ya da başka gözle bakamam içimde sen varken. Tabii sen içimdeki 'seni' öldürmekle uğraşıyorsun boşa bir çabayla. Sen öldürdün belki beni. Mazi bile değilim. Ama sen bende büyük bir eksikliksin ömür boyu sürecek. Ben senin parmağındaki küçük bir kesik sen benim sökülmüş kalbimsin. Ve ne tuhaftır bir damla kana dayanamazken yüreğin usta bir cerrah gibi neşterle kesti kalbimi. Şimdi sen umutlarımın katili mutlu musun peki?
-- Fatih Alıç
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMDEKİ İNSANLAR
Short StoryEvren dengesizlikler üzerine kuruluyken biz insanoğlundan dengeli olmamız beklenemezdi. Çünkü "umut" denen şey her zaman dengemizi bozmaya yetti. Bizi hayal kırıklıklarına ve boş ümitlerin içine itti. Neden sonra konuşmasını öğrendiği gibi...
