Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

70.Bölüm: Babalar ve Kızları

70.Bölüm: Babalar ve Kızları

3 Ay Sonra

"Kızım bıraksana sen onları. Şirin yarın halledeceğini söyledi. Boşu boşuna kendini yormasana." Çiçek abla başımda durmuş yine bana kızmakla meşguldü.

"Yorulmuyorum ki. Hem mutfağa girmeme izin vermiyorsun. Canım sıkılıyor. En azından hesaplamaları yapabilirim. Ayrıca ayakta da değilim, oturuyorum." bir köşede, herkesten uzakta defterlere gömülmüştüm. Herkes hamile olduğum için sanki sürekli yatmam gerekiyormuş gibi davrandığı için çok daralıyordum artık.

Gerçi haksız da sayılmazlardı.

Fazlasıyla hareketliydim. Üstelik sürekli olayları kendime çekiyor ve nasıl oluyorsa her defasında bir belaya bulaşıyordum.

Daha iki gün önce Uğur'la birlikte parkta yürüyüşe çıktığımız da bir dakikalığına yanımdan ayrılmıştı ve bilin bakalım ne olmuştu?

Yoldan geçen bir adam hiçbir şey yokken, öyle yanından geçerken gözlerimin önünde duran tatlış bir köpeğe tekme savurmuştu.

O anda beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Sinirden ellerim ayaklarım titremişti. Masum bir cana, hem de sırf zevk olsun diye vuran böyle insanların kesinlikle psikolojik tedaviye ihtiyaçları vardı.

Yanımda inleyen köpeğin ağlamaları kulaklarıma kazınmıştı. Bende birden ayağa fırlamış, aynı şekilde sakince adamın yanında yürümüştüm. Sonra yerde gördüğüm biraz büyük bir taşı alıp, sanki hiçbir şey yokmuş gibi kafasına geçirmiştim.

Oh! İçimin yağları erimişti.

Acıyla yere yığılmıştı. Kafasını tutup küfür etmeye başlamıştı. Bende ağzıma geleni söylemiştim ama anladığını pek sanmıyordum. Neyse, ardından Uğur gelmişti ve hiç istemememe rağmen ambulans çağırmıştı.

O adamın hastaneye gitmesine gerek yoktu. Asıl canını yaktığı köpeğin veterinere gitmesi gerekiyordu. Onun hakkıydı tedavi olmak.

Bu yüzden veterinere götürmüştük onu. Sonra da evimize almıştık. Şimdi Tarçın'la arkadaş olmuşlardı. Bizim Çilek kız ona da Nane ismini koymuştu. Baharatlarla olan derdi neydi bilmiyorum ama bir şekilde yakıştırıyordu da.

Sonra adam benden şikayetçi olmuştu.

Artık bu kadar da yüzsüzlük olamazdı!

Tabi bende ondan. Bir süre bu işle uğraşmıştık. Sonuç olarak yine başımı belaya sokmuş muydum? Evet.

"Her şeye de bir cevabımız var. Söyle bakalım sen bana neden evde değilsin sen? Neden buraya geldin?" eliyle kolu ve belinin arasında tuttuğu tepsinin üzerindeki örtüyü düzelterek sormuştu.

"Aşk olsun abla hamileyiz diye kendimizi eve mi hapsedelim yani? Hava almayalım mı hiç?" mazlumu oynuyordum.

"Eh! Kendin bilirsin madem. Benden günah gitti."

"Kızma kızma. Bu gün doktor kontrolümüz var. Birazdan Uğur gelecek hastaneye gideceğiz. İnşallah bu defa cinsiyetini öğrenebileceğiz bebeğimizin." sevgiyle elimi karnıma koymuştum. Artık 18 haftalıktı ve hafif belirgin bir şişlikle varlığını belli ediyordu miniğim.

"Ay.. gerçekten mi? Bak şimdi bende heyecanlandım!" anında yüzünün ifadesi değişmişti. Mutlulukla ışıldamıştı.

"Sorma. Sabahtan beri bende yerimde duramıyorum ki. Bu yüzden kalktım buralara kadar geldim. Melek'in bebeğinin cinsiyeti belli olalı kaç hafta oldu! Yeni yeni mavi mavi kıyafetler almaya başladı. Ben de artık bebeğimin odasını hazırlamak istiyorum." kıskanmamak elimde değildi.