Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

34.Bölüm: Geçmişte Ne Oldu?

Herkes bölümler uzun olsun istemiş. Bende sizler için uzun bir bölümle geldim.

Ama ben de bir şey istiyorum. Beğeniler ve yorumlar neden bu kadar az? Hep diğer hikayelere bakıp üzülüyorum :((

Bende beğeni ve yorumların çoğalmasını istiyorum. Eğer sayılar artmazsa bir daha uzun bölüm yazmayı düşünmüyorum.!!!!

Yani uzun ve sıklıkla bölüm gelmesi sizlerin ellerinde.

**

34.Bölüm: Geçmişte Ne Oldu?

Önceleri kendimi güçlü sanırdım. Başıma ne gelirse gelsin, hayat beni ne kadar savurursa savursun, düşsem de ağlasam da kalkmasını bilirdim. Çünkü bunu yapmak zorundaydım. Kendimleydim, yalnızdım.

Ama şimdi hayatımda düşünmem gereken; beni seven, önemseyen insanlar vardı. Şirin'le birlikte dünyama giren bu kavram, gün geçtikçe büyümüş ve içine yeni insanlar katarak çoğalmıştı.

Söylemesem ya da bahsetmesem bile benim için kimin daha önemli olduğu belliydi aslında. Kaybetme korkusuyla nasıl yanarak tutuştuğum, kendimden asla beklemeyeceğim yollarla birbirimize mahkum olmamızı sağladığım, ilk defa bencilce davranıp yanımda tutmak istediğim kişi tabi ki Uğur'du.

O olmasa belirsizdim. O olmasa belki de çoktan kayıp gitmiştim. Beni ayakta tutan, nefes almamı sağlayan kişi. Belli ki de bu hayattaki en büyük imtihanım sendin.

**

Düşerken yine Uğur tutmuştu beni. Endişeyle belime sarılmıştı. Onun kollarında bulmuştum kendimi.

"Ece! Ece!" eliyle güzüme gelen saçları geri itiyordu. Sesini duyuyor, dokunuşlarını hissediyordum.

"Hemen hastaneye gidelim. Hadi!" demişti Uraz abi.

"Tamam! Çabuk ol! Arabayı hazırla." deyip bedenimi tutup kucağına alışını hissetmiştim Uğur'un. Sanki çok hafifmişim gibi bir seferde kaldırmıştı beni.

Kendimi kaybetmemiştim bu defa. Çoğu şeyin farkındaydım. Sadece güçsüz hissediyordum. Elimi boynuna dolamıştım.

Hayır, şu an hastaneye falan gitmek istemiyordum. Sadece uyumak istiyordum. Sadece uyumak ve bir daha uzunca bir süre uyanmamak.

"Uğur." demiştim titrek sesimle. Hala gözlerimi açamamıştım ama hafif kendime gelmiştim.

"Uğur!" demiştim tekrar, bu defa sesim daha güçlü çıkmıştı.

"Ece! İyi misin güzelim? Seni hemen hastaneye götürüyoruz şimdi, korkma!" bunu söylerken, benden çok benim için korktuğunu anlamıştım.

"Odama götür beni." demiştim. Başımı omzuna yaslamıştım.

"Ama.." diyecek olmuştu ki durdurmuştum:

"Yatağıma götür beni, lütfen!" sesim yalvarır gibi çıkmıştı. Beni kıramayacağını biliyordum.

**

Odada yatağa uzandığımda kendimi her açıdan daha iyi hissetmiştim. Kısa bir an git gel yaşamıştım ama şimdi iyiydim.

Uğur tansiyonumu ölçmüş ve çok yüksek olduğunu söylemişti. Onun tanısına göre kısa bir panik atak geçirmiştim.

Bir süre beni hastaneye götürmek konusunda ikna etmeye çalışmış ama başarılı olamamıştı. 

Biliyordum belki çocukçaydı bu. Kendimi tehlikeye atmaktan başka bir şey değildi ama sanki hastaneye gidersem daha çok hastalanacakmışım gibi geliyordu. O havayı solumak dahi istemiyordum.