Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

68.Bölüm: Unutulmaz

68.Bölüm: Unutulmaz

Melek

"Ece, Ece aç gözlerini...." diye yerde kucağında yatan karısını uyandırmaya çalışan Uğur ve tam alkışlarken, bir kutlama anında olduğumuz yerde donarak kalan biz, aynı şaşkınlığı yaşıyorduk.

Kapı açıldığında büyük bir mutlulukla konfetiler patlamıştı. Uğur ve Ece içeri girerken herkesin yüzü gülüyordu.

Tabi ki ikisinin de bakışlarında bir tuhaflık vardı, anlaşılıyordu ama bu yapılan sürprizin şaşkınlığı olarak algılanmıştı. Sonra arkalarındaki maskeli adamları fark etmemiz ve bir anda Ece'nin bayılması ortamdaki neşeli havayı anında emip yok etmişti.

"Aman Allah'ım! Ece." diye yanında ilk koşan Şirin olmuştu. Arkasından herkes öne atılmıştı.

Hepsi bir ağızdan konuşuyor; kimi kolonyadan, kimi su getirmekten bahsediyordu.

"Siz de kimsiniz?" diye adamlara gözünü dikmiş bakan ise Muhsin Baba'ydı.

Ben ise başka bir alemdeydim. Aklım kimsenin bilmediği başka bir canın derdine düşmüştü.

Benden başka kimse bilmiyordu. Ece saklamamı istememişti. Haklı olarak kendi söylemek ve Uğur'a güzel bir doğum günü hediyesi vermek istemişti ama şimdi durum tamamen farklıydı.

"Sorun yok Baba. Onlar bizim adamlarımız." diyerek Uraz öne çıkmıştı.

Şu an onların ne konuştukları umurumda bile değildi. Tek odak noktam içimdeki teraziydi. Bir yanım söyle, acilen hastaneye gidin diyordu. Diğer yanım ise Ece'ye verdiğim söz üzerine çekiniyordu.

İyi ama zaten hastaneye gittiğimiz anda herkes öğrenmeyecek miydi? Doktor muhtemelen söyleyecekti.

Ama ya anlayana kadar çok geç olunursa ne olacaktı? Benim yüzümden bebeğe bir şey olursa ne olacaktı?

"Allah'ım ne olur bebeğe bir şey olmasın!" diye yalvarmıştım o an.

"Hayatım, iyi misin?" yanımdaki Sefer bana endişeyle bakınca bir anda kendime gelmiştim.

"Ben değil, Ece!" diye onu geri çekip geçmiştim yanından. Birden bağırınca tüm gözler bana çevrilmişti.

"Uğur, bana bak! Uğur." Uğur şokta gibiydi. Ece kucağında tek eliyle yüzüne dokunuyor ve onu uyandırmaya çalışıyordu. Gözünü bile kırpmadan ona odaklanmıştı. Sadece bayıldığı için bu halde olması beni daha çok korkutmuştu. Bir de hamile olduğunu öğrenirse kalpten gidebilir diye düşünürken bir an bakışlarının Ece'nin karnına gidip geldiğini fark etmiştim. Sonra bir daha.. bir daha...bir daha... Biliyordu. Öğrenmişti.

Ama nasılını, ne zamanını şimdi sorma zamanı değildi. Muhtemelen bu yüzden kıpırdayamıyordu. Şokla ne yapacağını bilmez bir halde kala kalmıştı.

"Hastaneye gitmeliyiz. Hemen hastaneye, hadi çabuk!" deyip omzuna dokunduğum anda sanki elektrik çarpmış gibi irkilmişti. Hemen Ece'yi kucaklayıp çıkışa doğru koşamaya başlamıştı.

Kimse neden bu kadar telaşlandığımı anlamamıştı. Ama onlara açıklamak gibi bir niyetim de yoktu.

Şirin de onlarla beraber giderken Kerem arkalarından;