Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

30.Bölüm: Karmakarışık Duygular

Bilmiyorum ama sanırım bu bölümden sonra sizinde düşünceleriniz karmakarışık olabilir.

Yaklaşmakta olan şey geliyor. Peki siz hazır mısınız?

Yorum yapmayı ve bölümü beğenmeyi unutmayın....:))

30.Bölüm: Karmakarışık Duygular

Anının büyüsünden, ya da Uğur'un kabanından yayılan kokudan mıdır bilmem, birden midem bulanmaya başlamıştı. Çok hafif bir sarsıntıydı ama rahatsız etmişti. Hayır, kusacak kadar kötü değildi ama bir garip olmuştum.

Sonra ağzımda hafif çok derinlerde genzime yakın demir tadı almıştım. Ne olduğunu anlamadan da burnumdan akan sıvıyı ve sıcaklığı hissetmiştim. Elimi burnuma götürüp geri çektiğimde ise kırmızı kanı görmüştüm.

İster istemez Uğur'un kolundan çıkmıştım ve bir adım geri çekilmiştim. İlk önce ne olduğunu anlamamış sonra, Uğur'a bakmıştım.

"Ece! Ne oldu?" korkuyla çenemi tutmuştu.

"Burnum kanıyor." demiştim şaşkınca.

Uğur'dan daha çok buna ben şaşırmıştım bu defa. Belki inanması zordu ama burnum kanamazdı ki benim. Çocukken belki ama şimdilerde hiç hatıralarımda yoktu bile. Bu yüzden bir tuhaf olmuştum.

"Gel, gel hemen şöyle içeri girelim." elimdeki bardağı alıp, kolumdan tutup beni hemen eve götürmüştü.

Benden çok Uğur panik olmuştu. Nasıl durmam gerektiğini, ne yapmam gerektiğini hepsini anlatarak uygulamıştı. Bir iki dakika sonra kanama azalmıştı ama henüz durmamıştı.

"Bu böyle olmayacak. Hemen hastaneye gidelim." demişti. Ayağa kalkarak.

"Yok, yok gerek yok. Bak geçti bile." elimi geri çekip göstermiştim. Gerçekten şimdi durmuştu.

"Emin misin? Burun kanamasının çok basit bir nedeni olabileceği gibi oldukça ciddi şeyler de olabilir." bu kadar panik olması ve benim için endişelendirmesi beni duygulandırıyordu. Uzun zamandır hayatımda beni bu kadar düşünen ve önemseyen biri olmamıştı. Böyle yaptığında, her seferinde anında gözlerim doluyordu.

"Eminim. Büyük ihtimalle uzun süre soğukta kaldığım içindir." şu an için hiç hastaneye falan gidesim yoktu.

"Daha önce yakın zamanda hiç kanaman olmuş muydu?"

"Hayır, bu ilk. Uğur gerçekten iyiyim ben. Sakin ol." bende ayağa kalkmıştım. Gayet sağlıklı hissediyordum. Garip olan hiçbir farklı durumum yoktu.

"Tamam, ama eğer bir daha olursa anında bana söylüyorsun, seni hastaneye götürüyoruz." iki kolumdan tutmuştu. Tam gözlerimin içine bakıyordu.

"Olur, anlaştık."

Bilmem farkında mısınız? Bugün Uğur'la yaptığım konuşmaların sonu ya anlaşmayla ya da hastaneye gidelim diye bitiyordu. Bu da hiç hayra alamet değilmiş gibi geliyordu bana.

Tam o sırada içeri girmek üzere olan Füsun ablayı görmüştüm. Hiç düşünmeden kendimi Uğur'un kollarına atmıştım. Ne olduğunu anlayamamıştı.

"Füsun abla geliyor. Doğal davran." diye fısıldamıştım kulağına. O da anında bana sarılmıştı. Belimi tutan ve beni kendine çeken kollar nefesimi kesmişti.

"Ben iyiyim canım. Korkmana gerek yok. Bak geçti bile." derken kendimi geri çekmiştim. Bu yaptığımız oyunlar beni bir gün kalpten götürecekti.