Güzel Taktik [Tamamlandı✔]

13.Bölüm: Çilek Kız

Resim: Ece'nin elbisesi

13.Bölüm: Çilek Kız

"Çok güzel. Her şeyi planlamışsın." bravo alkış sana gerçekten. İçimden sana tokadı patlatmak geliyor.

"Eeee peki ne diyorsun? Yapalım mı?" anlaşılan vazgeçmeyecekti. Peki, bana başka seçenek bırakmamıştı.

"Tamam, yapalım."

Bir süre yüzüme anlamamış gibi bakmıştı.

"Yapalım mı gerçekten?" demişti. Sesinden şaşırdığı anlaşılıyordu. 

İyi de sen istedin bunu Uğur. Ne oldu şimdi pişman mı oldun?

"Evet demek isterdim ama olmaz!" şimdi sıra bendeydi.

"Kafam karıştı." karışırdı tabi. Sen kiminle dans ettiğini henüz fark etmedin de ondan.

"Şöyle ki. Güzel bir plan yapmışsın ama istesek de olmaz." istemiyorum orası ayrı.

"Neden?"

"Ben.. ben şehri terk edemem, yurt dışına da çıkamam." evet, bu aklıma gelen en mantıklı bahaneydi işte. İki saattir ne desem de yırtsam diye beynim fıldır fıldır çalışıyordu. 

"Nasıl yani?" şimdi de sen anlamadım oyununu oynuyorsun sanırım ama benim için hiç sorun değil.

"Benim devam eden bir davam var, bu yüzden yasak işte. Gidemem hiç bir yere." bu sefer fena halde çuvallamış da olabilirdim, doksan artı beşte gol atmış da.

"Ciddi misin sen?" inşallah beni katil falan sanmamıştı.

"Çok ciddiyim. Böyle bir şeyin şakası olur mu hiç!" cehenneme bilet aldığın günlerdesin Ece. Bu kadar da yalan söylenir mi kızım ya? 

"Neden peki? Yani dava ne ile ilgili?" 

Hmm.. çok mantıklı bir soru. Ama şimdi mantıklı olmanın ne yeri ne zamanı. 

Bu kadarını da düşünemedim yani. Hiç kusura bakmayın.

"Bunu sonra konuşsak olur mu? Hem bayadır buradayız Melek ve Sefer şüphelenmesinler." en iyisi kaçak dövüşmekti. 

"Tamam peki, ama bana ilk fırsatta anlatacaksın. Başın belada falan değil, öyle değil mi?"

"Hayır, öyle bir şey değil. Şimdi oyuna devam ediyoruz değil mi? Tabi vazgeçmediysen?" hele bir vazgeçtim de; zaten kendimi zor tutuyorum, saçını başını yolarım Uğur!

Of bu ne ya! Ne güzel düz yolda gidiyorduk ama sen yokuşa sürüp duruyorsun.

"Asla! Hadi gidelim."

**

Arabaya döndüğümüzde içimin rahatlaması gerekirken daha da kötü olmuştu. Resmen kendi ellerimle, kendimi suçlu ilan etmiştim. Ama ne yapayım? Aklıma gelen en mantıklı şeyi söylemiştim. 'Gidemem çünkü babana söz verdim.' ya da 'Senden hoşlanıyorum, bu yüzden seni bırakamam.' da diyemezdim.

Eve geldiğimizde burası bana akşam gördüğüm halinden daha farklı gelmişti. Daha bir canlıydı. Sanki uzun zamandır bu evde yaşıyormuş gibiydim. İçim ısınmıştı.

İçeri girerken en sona ben kalmıştım ve  birden arkadan bacağıma bir şey dolanmıştı. Korkuyla küçük bir çığlık atmıştım. Melek durup bana bakmıştı. Diğerleri çoktan gitmişti.