STAJYER

BÖLÜM 39 | YÜZLEŞME

Bazı insanların acısını görmek diğerlerine kıyasla daha kolaydır. Nedenini her zaman bilemesen de ruha ayna olan gözler anlatır kişinin duygularını.. Gülen yüzüne rağmen dile getiremediği bir acısı ya da dile getirdiği hale yaşamadığı bir mutluluğu mu var sadece gözbebeklerine bakıp anlayabilirsin aslında.

Tek yapman gereken bir insanın gözlerine gerçek anlamda bakmak ve onu görmek.

Modern çağın insanlığının en büyük zafiyetlerinden biri de bu işte.. baktığımız halde görmüyor, görmek istemiyoruz.

Onunla işim olmadığı sürece karşımdaki insanı önemsemeyenlerdenim ben de. İnsanların duygularını ve düşüncelerini umursamak, önemsedikleri şeyleri dikkate almak uzun zaman önce terk ettiğim bir davranış oldu benim için. Çehov 'Bir süreliğine yalnız kalmak tehlikelidir ve bağımlılık yapar.' diyor. 'Çünkü ne kadar huzurlu olduğunu görünce insanlarla uğraşmak istemezsin.' Adamın bu tezini bizzat doğrulayan kişi olarak ben de Drew dışında hiç kimseyle gerçek anlamda uğraşmıyordum uzun yıllardır, Chame'e dönüşmediğim sürece insanların gözlerine bakıp ruhlarını görmekle enerji harcamıyordum.

Çocuk yaştan itibaren yalnızlıştırılırsanız bu bağımlılığı karakteriniz haline dönüştürebiliyorsunuz çünkü.. Yetişkin olduğunuzda da sosyopat ya da belki daha tehlikeli biri olabiliyorsunuz. Beni kendine bağlayan çam gözlü çocuk olmasaydı belki ben de sadece canımı sıktığı için, bilirsiniz... neyse ki sadece normalin biraz daha üzerinde ilgisizim.

Fakat tüm umursamazlığıma rağmen şimdi karşımda omuzlarını çökerten bu kadının gözlerine bakıyor, yitip gitmek üzere olan umutlarının bıraktığı acıyı soluyorum.

Derinlerde bir yerlerde hissettiğim sızı ise bana çok yabancı.

Blackhole görevine ilk başladığım zamanlarda ilk amacım Vera'yı keşfetmekti. Ne Sean ne de teşkilattaki diğer ajanların yıllardır John McNally'yi izlediğimden haberleri olmadığından görevi her zamanki Ajan Chame'in soğukluğuyla kabul etmiştim ve McNally ailesine olan şahsi ilgimi kimseye söylememiştim. Belki Sean'ın.. ufak tefek ilgisini çekmiş olabilirdi ama ona Andrew Evans'ın öz annesinin Vera McNally olduğunu söylemediğimden bağlantıyı bulmak için özel bir enerji sarf etmeliydi. Buna da zahmet etmezdi zaten.

Boston'a yerleşir yerleşmez dosyayı bulmak için John'u mercek altına aldığım kadar Vera'yı da yakından izlemiştim. Öğrenmeliydim.. Bir annesi varken küçük kardeşimin neden Little Birds gibi çürümüş bir yerde büyümek zorunda kaldığını.. ve emin olmalıydım, bir gün bana bir şey olursa Drew'in güvende ve mutlu olacağı bir ailesi var mıydı?

Şimdi geri dönmek mecburiyetiyle bu evden ayrılan kadına bakıyorum da.. On sekiz yıldır hiç görmediği, hatta yaşayıp yaşamadığından emin bile olmadığı küçük oğlunun güvenliği için kendini nefret ettiği bir adama zincirlemek zorunda kalan Vera, Drew için mutlu ve gerçek bir ailenin en kat'i göstergesiydi.

Onu bu adamdan küçük kardeşim için kurtaracağım.

Blackhole'ü artık görüyorum.

"Git ve stresini at Vera. Çağırdığım zaman yine yanımda olacaksın."

John McNally'nin araya parazit gibi giren kibirli bariton sesi benim sadece kulaklarımı tırmalarken Steve'in babasına olan nefretine sert bir kırbaç vurmuştu. Aklımın bir köşesinde Buster ve Blackhole varken salonun girişinden, az önce Steve'in de yanımda olduğu yerden sessizce kaoitik ilişkilere sahip McNally ailesini seyrediyordum. Yalnızlığım için teşekkür ederim Tanrım.. Steve için yumruklarını iki yanında sıkarak mırıldandığı ağır küfrü onu sakinleştirmeye yeterli gelmemiş olacak ki yanından geçmek üzere olan annesine gösterdiği nezaketi es geçip babasına döndü. Adımlarının her biri delik deşik olmuş malikaneyi yıkmaya niyetlenmiş gibi sarsıcıyken John'un yanına ulaştığında az önce sıktığı yumrukları adamın kanla lekelenmiş yakalarına kavuştu.