STAJYER

BÖLÜM 46 | İYİ UYKULAR...

Hayat denen şey çok garipti..

Bundan sekiz ay önce bu görevi ilk aldığımda aklımda olan tek şey bir takipçi gibi Andrew'in izini bulmaya çalışan John McNally'den kurtulmaktı. Fakat şimdi onun oğluyla birlik olmuş, John başta olmak üzere Amerika'yı kötülerden arındırma projesi başlatmıştık.

Hayat gerçekten çok garipti..

Yanımda oturmuş arabasını süren adamla beraber onun evine Carina Bennet olarak giderken içimde hiçbir şekilde bir rahatsızlık duygusu taşımıyordum. Ajan Bennet görevi gereği bir çok yerde birbirinden farklı kişiyle takılmış, hareket etmiş, dostluk kurmuş olsa da asla samimi olmadığı gibi bundan hiçbir zaman memnun olmamıştı. Bir görevi en hasarsız ve kolay şekilde bitirebilmesinin tek çaresi ise umursamazlıktı. Biri diğerini öldürürken umursamamak, işkence ederken umursamamak, uyuşturucu ikram edilirken umursamamak, biri kendisini taciz etmek istediğinde ona işkence etmek yerine daha basit yöntemlerle elinden kurtulurken bu durumu umursamamaya çalışmak.. Yaptığım şey buydu, Ajan Chame'di bu. Soğukkanlı ve umursamaz. İstihbarat ajanı olarak meraklı ama ilgisiz.

Blackhole dosyası henüz kapanmamıştı, ki dosyanın yerini Sean'a söylediğim anda aslında bu görev Ajan Chame için kapanmış olacaktı fakat söylemiyordum ve bitmeyen görevim için huzursuz da hissetmiyordum, ilk defa. Bunun sebebi doğanın ve doğayı çağrıştıran her şeyin bir parçasını Steve'in söğüt ve zencefil aromalı parfümünden yakalamış olmam mıydı emin değildim. Belki de o aşçıyla müdür olan o iki pislik ve Drew'in geleceği için bir kez olsun pişmanlık duymadan kendimi sürgün ettiğim bu hayat son bulup, insanlardan izole bir yaşama bu kadar yaklaştığım içindi. Belki de her ikisiydi. Madam tarafından rutubetli ve hamamböcekleriyle dolu bodruma hapsedildiğim hiçbir andan memnun değildim ama biliyordum ki tüm o Little Birds kargaşasından beni uzaklaştıran tek yerde bodrumdaki o oda olmuştu.

Fakat bodruma dönmek ve bir daha beton duvarların arkasında sıkışmak gibi bir niyetim yoktu. Bu iş şayet başarıya ulaşırsa Ajan Chame artık emekli olacak ve Carina Bennet özgürlüğüne kavuşacaktı. Fiyaskoya uğrar ise de demir parmakların arkasına kapatılmayacağımdan emindim. Faili meçhul süsü verilerek ya CIA tarafından ya da öfkeli mafya liderleri tarafından direkt toprağın altına kapatılırdım.

Buna da ben izin vermeyecektim. Yaşamayı pek sevmesem de ölmek gibi bir niyetim yoktu.

Ama hayat.. bilinmezdi.

Steve'le sessiz geçen kısa araba yolculuğumuz boyunca ölmeden ve kimsenin ölmesine neden olmadan bu işi kotarmanın hesaplarını yaparken bir ara Fatih aramış ve Vera'nın uyanmasını bekledikten sonra artık dağıldıklarını söylemişti.

"John McNally'nin inancını desteklemek için annenin de bizim beraber olduğumuza inanması gerekiyor." dedim evde bizi bekleyen kadını düşünerek. Gözlerini yoldan ayırmadan sadece "Biliyorum" dedi Steve.

"Bu senin için problem değil, değil mi? Anneni kandırmandan bahsediyoruz.."

Drew'de dahil, benim şu ana dek kandırmadığım tek bir kişi yoktu çünkü. Sahtekar biri değildim ama yalan söylemek ve insanlara oyun oynamak mesleğimdi. İnsanları kandırmak benim için çok rahattı ve bunun için rahatsız olmazdım. Fakat Steve dürüst bir vatandaştı. Yine de beni şaşırtarak "Son birkaç yıldır başta annem olmak bir çok kişiyi kandırıyorum zaten Carina. Ekiptekiler dışında arka planda neyle uğraştığımı bilen sadece bir kişi vardı. Artık bir de sensin."

Birkaç dakika sonra Steve'le birlikte evine geçtiğimizde Vera'yı mutfakta yemek hazırlarken bulmuştuk. Fırının içerisinden yayılan güzel kokulara ek olarak tekerlekli sandalyesine rağmen yüksek tezgah üzerindeki evyeye uzanmış sebzeleri yıkamaya çalışıyordu. Anahtarını dresuara bırakıp hızla annesinin yanına gitti Steve. "Anne ne yapıyorsun Tanrı aşkına? Acıktıysan dışarıdan bir şeyler istemeliydin.." Oğlunu görünce gözleri ışıldamıştı Vera'nın. Onu Readville sınırları içerisinde bu kadar mutlu görmemiştim. "Senin için yemek hazırlamak istedim. Ah! Bu ne hoş sürpriz Aryana. Burada olmana çok sevindim."